Het is midzomer en ik zit tot mijn middel tomaat planten. Mijn groentetuin in de achtertuin, een ronde tuin waar vroeger een bovengronds zwembad was, is ontploft. De reus asperges de bladeren zijn met hun buik over de bovenkant van de boerenkool geklapt, de sperziebonen rennen over het hek en het onkruid baant zich een weg door de lagen hooi die bedoeld zijn om ze te onderdrukken.

Dit is het stuk land dat me ooit in tranen deed uitbarsten op de plaats van een virus dat in één nacht al mijn komkommers vernietigde. Het is het land dat mijn vijfjarige en ik ertoe bracht om op te springen van vreugde bij het ontdekken van een schat van knolschatten onder de handvol aardappelen die we in de aarde hebben geplukt.

Het is dit stuk vuil dat me de laatste maanden van isolatie heeft meegemaakt en, misschien wel het belangrijkste, het is de tuin die me heeft geholpen om me intiemer te verbinden met mijn andere passie: wijn.

Mijn wijnreis begon meer dan tien jaar geleden, voordat mijn tuinier dat deed. Ik woonde in een klein appartement in Londen en maakte mezelf los van een leven als aspirant-actrice. Mijn locatie maakte het gemakkelijk en snel om naar de grote wijngebieden van Europa te reizen en in die beginjaren bezocht ik zo vaak mogelijk wijnhuizen.

Altijd meer naar de buitenkant getrokken van wijnmaken dan de binnenkant, omvatten mijn vroege wijnherinneringen wandelingen met wijnboeren door hun wijngaarden. Ik herinner me dat ik luisterde naar de opgetogenheid in hun stemmen toen ze vertelden over een perfecte vintage, en de berusting die over hun hele lichaam geschreven was toen ze spraken over een moeilijke vintage waarin een enkele hagelbui tijdens de bloei de helft van de oogst van dat jaar wegvaagde, of een schimmel of het insect kreeg de overhand. Ik glimlachte mee of schud vol medeleven mijn hoofd.

De prachtige tuinen van wereldwijde wijnmakerijen

Terwijl ik de rol van beleefde wijngaardgast speelde, kon ik me niet inleven in de druiventeelt.

Pas toen ik zelf begon te tuinieren - eerst een paar potten met vensterbankkruiden, die naar een tuin zo groot als een zwembad leidden - begon ik zowel het plezier als het verdriet van het kweken van planten te waarderen. Mijn tuin is natuurlijk lang niet zo groot als een wijngaard, zelfs niet een kleine, en mijn risico is ook nergens zo groot als dat van een wijnboer. (Als mijn oogst mislukt, ga ik naar de boerenmarkt, ik verlies geen heel jaar van levensonderhoud.) Maar tegenwoordig, wanneer een wijnbouwer haar successen en mislukkingen in de wijnbouw met mij deelt, heb ik echt begrip en solidariteit voor een collega plant rentmeester overgeleverd aan de constante genade van moeder natuur.

Tuinieren heeft mijn waardering voor de wijnen waar ik van hou verdiept door me intiemer te verbinden met degenen die ze verbouwen. En verbinding in deze tijden van isolatie is iets waar ik bijna evenveel naar verlang als een overvloedige oogst.