Cultuur

Alice Feiring reflecteert op de huidige staat van natuurlijke wijn

‘Ik heb al dertig jaar geen was meer gedaan’, zegt hij Alice Viering terwijl we de trappen van haar plaatselijke wasserette afdalen om haar tas neer te zetten. “Ik zou niet weten hoe ik een wasmachine moet gebruiken.” Het is een frisse, zonnige dag en een van de oudste cheerleaders van natuurlijke wijn voelt zich volkomen thuis, niet in de wasserette, maar in de wijk NoLita in Manhattan. De auteur van zes boeken, Feiring, heeft een belangrijke rol gespeeld bij het tot stand brengen ervan natuurlijke wijn voor het Amerikaanse bewustzijn. Haar reizen nemen haar vaak mee om de kleine groep lo-fi wijnmakers te bezoeken die ze zo hartstochtelijk verdedigt, maar New York City is waar ze het grootste deel van haar tijd doorbrengt. Feiring heeft vrijwel haar hele leven in of net buiten de stad gewoond. “Dit is mijn terroir”, zegt ze.

Op deze specifieke woensdag begin december heeft Feiring dingen te doen in Lower Manhattan, waarvan er maar één met de was te maken heeft. 'Ik wil Jen begroeten bij de slager bij mij in de buurt, die net getrouwd is', vertelt de kleine, bebrilde, roodharige Feiring. ‘Ik moet haar een dikke knuffel geven en misschien een fles champagne.’ ( Telers Champers , Natuurlijk.)

Voordat we de slager bezoeken, bezoeken we een industriële proeverij vlak bij Canal Street op het kantoor van Jenny & François Selecties , een importeur van natuurlijke wijn die al sinds 2000 bestaat, zolang Feiring over het onderwerp schrijft. Vrijwel onmiddellijk wordt Feiring aan de kant gezet door een van de vertegenwoordigers van het bedrijf. Hij wil haar mening over de huidige staat van natuurlijke wijn.

“Ik denk niet dat het iets anders is dan wat er acht jaar geleden begon te gebeuren, toen natuurlijke wijn voor het grootste deel zojuist het nieuwe normaal is geworden”, vertelt ze hem. Maar de weg naar normaal was een hobbelige weg.

Dit vind je misschien ook leuk: Wat maakt natuurlijke wijn exclusief? De naam, zeggen sommigen

Nolita New York, zicht op een man die in de etalage van een traditionele slagerij kijkt — Nolita New York, zicht op een man die in een traditionele slagerijruit kijkt (Albanese Meats) in Elizabeth Street, Nolita, New York City. – Afbeelding met dank aan Michael Brooks / Alamy

Voor Feiring begon de reis in 2001 toen De New York Times gepubliceerd haar onderzoeksstuk over wijnbereidingstechnologieën en het gebruik ervan bij het maken van wijnen, passend bij de toen almachtige criticus Robert Parker. De reacties die Feiring op het stuk kreeg – bedreigingen van wijnmakers en deuren die door reguliere redacteuren werden dichtgeslagen – verrasten haar. “Het was alsof het een publiek geheim was waar niemand over mocht praten”, zegt ze. Maar in plaats van haar van het onderwerp af te schrikken, werd ze aangespoord om meer te schrijven. In 2008 publiceerde Feiring haar eerste boek, De strijd om wijn en liefde: of hoe ik de wereld heb gered van parkerisatie .

Als de Keer artikel maakte golven, De strijd om wijn en liefde veroorzaakte een tsunami, zowel qua titel als onderwerp. “Soms moet je een beetje buitensporig zijn en je claim onderbouwen”, zegt Feiring met een terughoudende glimlach. We hebben een pitstop gemaakt bij een gloednieuwe Eataly-buitenpost in SoHo, slechts drie blokken verwijderd van haar appartement. Het bestaan ervan is voor Feiring het zoveelste teken van de gentrificatie die haar buurt heeft ingehaald.

'Toen ik er voor het eerst kwam [eind jaren tachtig], was er, afgezien van de slagers in de straat, geen detailhandel.' Ondanks de dreigende aanwezigheid van de Italiaanse maffia en de veelheid aan uitgestrekte of struikelende dronkaards die over de trottoirs rondslenteren, herinnert Feiring zich het buurttafereel met plezier.

‘Iedereen op de begane grond was een kunstenaar die daar woonde en werkte’, zegt ze, verwijzend naar het gebouw uit het begin van de 20e eeuw waarin het 60 vierkante meter grote spoorwegappartement aan Elizabeth Street is gevestigd dat ze sinds 1989 huurt. 'Je kwam om vier uur 's ochtends thuis en iedereen was aan het rondhangen. De oude dames uit de buurt dronken in de zomer samen koffie. Er was altijd wel een feestje. Je dacht dat je naar bed ging, maar je had altijd een glas wijn in je hand. Er was een echte gemeenschap in de buurt die er niet meer is.”

Dit vind je misschien ook leuk: Hoe natuurlijke wijnwinkels van randcafés tot nationale fenomenen evolueerden

Die natuurlijke wijn is zo ontzettend populair geworden trend lijkt de eigenzinnige Feiring enigszins te verbijsteren. Ze heeft haar carrière besteed aan het promoten van een terugkeer naar de traditionele, pre-industriële wijnbereiding, en haar persoonlijke leven – van haar appartement uit het vooroorlogse tijdperk (compleet met een badkuip in de keuken) tot haar hobby’s, waaronder Morris-volksdansen, viool en accordeonspel en brood bakken weerspiegelt deze voorliefde voor een lo-fi levensstijl die niet bepaald trendy is (behalve misschien voor het bakken van brood).

Soms moet je een beetje buitensporig zijn en je claim verdedigen.

Sinds dat eerste controversiële artikel heeft Feiring te maken gehad met schriftelijke en verbale mishandeling, en zelfs seksuele intimidatie, door enkele mannelijke poortwachters van de wijnindustrie. Het is iets waar ze pas onlangs mee in het reine is gekomen.

“Als je het mij twintig jaar geleden had gevraagd, had ik het niet kunnen zien, maar als ik terugkijk, kan ik geen enkele man bedenken die deze behandeling heeft gekregen; Ik kan het gewoon niet.’

We hebben de paar blokken van Eataly naar haar NoLita-appartement gelopen, langs parfum- en cosmeticaboetieks en eetgelegenheden die volgens Feiring ‘te cool of te duur’ zijn. We zitten aan haar eettafel, opnieuw aan het hydrateren met kopjes kruidenthee, vijf steile trappen boven de historische Elizabeth Street.

Het appartement – dat in zijn hoogtijdagen vaak vol zat met vijftig tot zestig wijnmakers en beroemdheden op het gebied van natuurlijke wijn – is opgenomen in verschillende van Feirings zesentwintig boeken. Haar nieuwste werk, een memoires met de titel Om verliefd te worden, drink dit , strooit wijnaanbevelingen tussen intieme verhalen over haar leven, van het opgroeien van pijnlijk verlegen in een orthodox-joods huishouden tot haar levenslange poging om haar moeder, Ethel, te bekeren tot wijnen daarbuiten Manischewitz ; en zelfs een angstaanjagende ontmoeting met seriemoordenaar Rodney Alcala en haar confronterende bezoek met hem jaren later in de gevangenis, waar hij haar in de dodencel om wijnadvies vroeg.

Gezamenlijk schilderen de verhalen van Feiring een portret van een vrouw die, hoewel moedig en assertief in haar schrijven, tijdens haar leven meer heeft gestreden dan alleen Robert Parker.

Nu de theekopjes zijn geleegd, steken Feiring en ik Elizabeth Street over naar Albanese Meats and Poultry om haar pasgetrouwde buurvrouw, Jennifer Prezioso, een slager van de vierde generatie en de enige eigenaar en arbeider bij de 100 jaar oude slagerij, die fles teler te brengen. Champagne. Ingeklemd tussen een luxe winkel met modeaccessoires die handtassen verkoopt en een schoonheidssalon, is Albanese, met zijn originele rode winkelpui en worstjes die in de ramen bungelen, de laatste in zijn soort in de wijk Little Italy. Binnen, te midden van de snuisterijen, oude foto's, krantenknipsels en een tafel met lokale waren (waaronder de boeken van Feiring), heeft de winkel een gezellige, comfortabele sfeer. Een plaatselijke bewoner, die ook Alice blijkt te heten, wacht geduldig op haar gehakt terwijl de andere Alice vriendelijk met Prezioso praat over de bruiloft.

Later gaan we in een koude winterwind naar Union Square en Feiring zal groenten en eieren kopen bij de Greenmarket voor het diner dat ze de volgende avond organiseert. Maar het is op dit moment, in deze moeder-en-pop-slachterij doordrenkt van geschiedenis en traditionalisme, met een vooruitstrevende vrouw nu aan het roer, dat Feiring, een levenslange vegetariër, zich het meest op zijn gemak lijkt. Het lijkt erop dat er nog steeds gemeenschap bestaat in haar wijk in Lower Manhattan, en Feiring vormt daar de kern van.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk in de Mei 2024 van het tijdschrift Wine Enthusiast. Klik hier om je vandaag nog te abonneren!