Cultuur

Er schuilt een vicieuze (en banale) cirkel achter het verzamelen van wijn

Gegeven dat er meer dan 60.000 wijnmakerijen uit alle hoeken van de aarde zijn, zouden de meesten denken dat de wereld van wijn verzamelen is spannend en behoorlijk divers. Maar in feite bereiken alleen wijnen van een handvol producenten de felbegeerde blue chip-status. Ze worden herhaaldelijk verhandeld, waardoor de indruk wordt gewekt dat ze vrijwel nooit worden gebruikt voor het beoogde doel: drinken.

Deze vicieuze cirkel drijft de verkoop aan en draait rond een kleine groep wijnhuizen, voornamelijk uit twee Franse regio's.

“Traditioneel concentreert de meeste wijnverzameling zich op de wijnen van Bordeaux En Bourgondië ”, zegt Richard Young, vice-president en hoofd veilingverkoop bij Sotheby's wijn in New York. Uiteraard is daar een legitieme reden voor. 'Gedurende tientallen jaren hebben deze wijnen een bewezen staat van dienst wat betreft een lange levensduur en waardering als investering', legt Young uit. Hoewel ik het er volledig mee eens ben en zelden de kwaliteit van de best verzamelde wijnen in twijfel zou trekken, bestendigt het patroon een gebrek aan nieuwsgierigheid en belemmert het de intriges van ontdekking.

Er zijn tenslotte zoveel andere regio's in de wereld die voortreffelijke wijnen maken. Georgië , Griekenland , en Oost- en Midden-Europa maakten wijn lang voordat het de ‘Franse’ drank werd. Het is verbijsterend dat alleen in twee totaal verschillende Franse regio’s wijnen het kwaliteitsniveau kunnen bereiken dat verzamelaars waardig achten. Liefhebbers van Bordeaux kunnen hier naar kijken Loire-vallei en de wijnen van Catherine en Pierre Breton ; de legendarische jaargangen uit 1989 of 1996 verbazen met beide versheid En complexiteit . Een andere producent om naar te kijken is Werlitsch-wijnmakerij van Stiermarken in Oostenrijk: Hun Ex Vero II en Ex Vero III verouderen prachtig en kunnen ons ontroeren op de manier die ik zou willen (een steevast premoxed) witte Bourgogne.

Dit vind je misschien ook leuk: Waarom wordt sommige wijn beter met de jaren?

Helaas gaat verzamelen niet alleen over smaak en kwaliteit. Veel flessen worden gekocht voor het etiket en worden vaak nooit geopend. Het sterkste bewijs daarvoor zijn wellicht de namaakwijnen die door de jaren heen in omloop zijn geweest; het is veel moeilijker om het eigenlijke sap te dupliceren dan de verpakking.

Maar misschien komt het door mijn naïviteit als wijnromanticus dat ik wijn als symbool van prestige niet kan steunen. Gemaakt met het oog op plezier, is het vaak het beste als je het deelt met de mensen van wie je houdt. Voor sommigen is het iets anders. Ik heb talloze verhalen gehoord van sommeliervrienden in New York, Hong Kong en Bangkok over klanten die een fles bestellen en deze opvallend op tafel zetten met het etiket naar buiten gericht.

De opkomst van de natuurlijke wijn beweging heeft de boel opgeschud, maar zelfs binnen deze subcultuur is er een dorst naar labels die de zogenaamde ‘Instagram-wijnen’ heeft gecreëerd.

Al dit gedrag heeft geleid tot abnormaal hoge prijzen voor bepaalde wijnen. En het ergste is dat wijnboeren meestal maar een fractie van de opbrengst krijgen. Sommige wijnhuizen, zoals Domaine de la Romanée-Conti (DRC), probeer dit te bestrijden door degenen die hun wijnen verhandelen van hun toewijzingslijst te verwijderen. Maar het is moeilijk om de flessen te traceren, vooral wanneer de door veilinghuizen gebruikte foto's de flesnummers vervagen.

Tenslotte: wat is de lol van het hebben van meerdere flessen van hetzelfde? Is het niet juist het enorme assortiment aan verschillende smaken, uitingen van onderscheidende terroirs en individuele wijnbereidingsstijlen, die het drinken en verzamelen van wijn zo interessant maakt? Wat mij betreft is het omarmen van die diversiteit zoveel lonender.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk in de december 2023 probleem van Wijnliefhebber tijdschrift. Klik hier om je vandaag nog te abonneren!