Vorige week hebben de Donelan Family Wines van Santa Rosa de deuren van het wijnmakerijmagazijn geopend voor zowel de gemeenschap als de leden van de wijnmakerij voor de lancering van hun inaugurele discussieserie, Magazijngesprekken ​

Het onderwerp van gesprek over het evenement? 'Wat is wijnstijl?'

Om precies te zijn, de formulering op de uitnodiging luidde: “Als we het hebben over stijl in onze hedendaagse wijngesprekken, krijgt het concept veel grotere - en vaak politiek geladen - implicaties. Wijnen, producenten en wijngaarden leken zichzelf in zulke beperkende termen te definiëren. Wat gebeurt er met het grotere spectrum? Wat laten we weg en slaan we over? Wie of wat bepaalt de stijl van een wijn? Is onze politiek te partijdig geworden? '

Het onderwerp is net zo moeilijk om het hoofd te wikkelen als interessant. Daarom kwamen zo'n 70 eigenwijze mensen - wijnmakers, wijnmakerijen, marketeers, arbeiders - woensdagavond opdagen om te horen wat ik, een van de panelleden die de discussie leidde naast San Francisco Chronicle schrijver Esther Mobley, te zeggen had.

Ik kan niet zeggen dat ik wegliep met een beter idee van wat 'wijnstijl' precies definieert. Zoals met zoveel andere wegen in de wijnwereld, kan het in de ogen van de toeschouwer zijn. Maar het was een goede springplank voor veel vragen, zo niet altijd antwoorden.

Ik ben het ermee eens, zoals ik denk dat velen in de kamer deden, dat we nu net uit de duisternis komen van de grote Californische oorlogen in wijnstijl waarin het woord 'stijl' een polemiek werd, een streep in het zand, een woord dat meer betekende dan het misschien bedoeld was.

Aan de ene kant werden wijnen te gemakkelijk gecategoriseerd als 'Parker fruitbommen', wijnen waarvan men dacht dat ze gemaakt waren in een weelderig rijpe stijl om Robert Parker te plezieren. De antithese hiervan werd op een vergelijkbare manier op een ingrijpende manier gecategoriseerd als 'nieuwe' Californische wijnen, of IPOB-wijnen, wat Parker zelf ooit tweette als wijnen die de voorkeur hadden van 'de anti-smaakwijnelite'.

Noch geeft echt de diversiteit van Californische wijnstijlen weer, de meeste wijnen liggen hier ergens tussenin.

Bij het blind proeven en beoordelen van wijnen voor Wijnliefhebber , Probeer ik zo hard mogelijk stijl-agnostisch te zijn, in die zin dat ik probeer de kwaliteit tussen stijlen te ontcijferen.

Ik hou van rijpe, fruitige wijnen, maar ik hou ook van slankere, hartige, koele klimaatwijnen. Als een wijn goed gemaakt is, is hij ondanks zijn stijl goed gemaakt.

Toch denk ik dat het onderwerp een aantal interessante wendingen heeft genomen. Is stijl hetzelfde als terroir? Omvat terroir beslissingen over het maken van wijn? Ik denk van wel.

Kirk Venge, wijnmaker bij Venge Vineyards en adviseur voor verschillende wijnmakerijen, kon niet aanwezig zijn bij het gesprek, maar stuurde me van tevoren een e-mail met zijn gedachten. Hij had dit te zeggen over wijnstijl:

'Wijnstijl is slechts een kleine start van het dagelijks leven', schreef hij. 'Dave Ramey zegt:‘ Wijn is een weerspiegeling van de maker ervan. ’Dat heb ik altijd leuk gevonden. Om echt te zijn met jezelf en echt met je wijnen en die visie van wat er in de fles zit, als je naar een druif kijkt. Misschien al nu, als je naar een wijnstok kijkt om op de juiste manier te snoeien, is het allemaal een kunst die wetenschap ontmoet en het is zeker allemaal met elkaar verbonden. Wijnstijl is een start van levensstijl. Als u biologisch leeft, of graag een puntige hoed opzet en biodynamisch beoefent in het maanlicht, dan is dat de stroom van hoe u uw wijngaard koestert en een vervolg vindt in uw wijnen. Als je toevallig een gestructureerd persoon bent, meer op de lijn van wetenschap en conformiteit, heb je misschien schonere, correcte en strakkere wijnen, minder aan het toeval overgelaten en aan het wandelen. '

Andere wijnmakers in de kamer vonden Karen MacNeil van De wijnbijbel 'S idee van choreografie, een van haar negen elementen die geweldige wijnen gemeen hebben. Velen vergeleken het met logistiek en alle dagelijkse beslissingen die nodig zijn om de wijn te maken, de bewegende delen die nodig zijn voor het snoeien en oogsten van druiven, om zichzelf te oogsten, eikenhouten regimes en het krijgen van een laatste wijn op fles.

Niets was uiteindelijk echt geregeld, alleen andere vragen bleven in de lucht opdoemen. De volgende dag belandde een van die lastige vragen in mijn e-mailinbox.

'Onze discussie van gisteravond deed me veel nadenken over de wisselwerking tussen stijl en typiciteit', stond er.

'Hoewel het gemakkelijk is om je te verdiepen in de manier waarop stijlen kunnen veranderen naargelang de vintage-variatie of de smaak van de consument, zou een goede wijn, ongeacht vintage of stijl, niet typiciteit moeten vertonen? En in hoeverre kan het maken van wijn in een bepaalde stijl daaraan afbreuk doen of interfereren? Zelfs als u blind een Napa Valley Bordeaux-blend proeft en deze aanvankelijk voor Bordeaux ziet, zou de wijn dan niet altijd een zekere mate van ‘verbondenheid’ met de Napa Valley moeten onthullen? Zijn er ooit uitzonderingen? '

En daar heb je nog een heel ander onderwerp dat de moeite waard is om te bespreken. De lange en korte, antwoordde ik - hoewel er nog veel meer over zou kunnen worden nagedacht - is dat een Napa Valley-wijn niet naar Bordeaux mag smaken en ik denk dat het zelden of nooit doet dat er inderdaad een verband bestaat tussen de wijn uit Californië. ander klimaat, bodem en jeugdigheid van zijn wijnstokken.