Niet om op te scheppen, maar mijn 4-jarige zoon kan een jeneverbesstruik zien vanaf de achterbank van een auto die 40 kilometer per uur rijdt. 'Kijk, mama!' schreeuwde hij toen ik hem laatst van school naar huis reed. 'Gin!'

Zijn botanische kennis is een direct gevolg van de zeven maanden die we vorig jaar in Nieuw-Zeeland hebben doorgebracht. Kort nadat we aankwamen, vertelde een Amerikaanse vriend me dat Nieuw-Zeeland een van de weinige landen is waar het legaal is om thuis sterke drank te distilleren. Dus downloadde ik een e-book van 99 cent over het onderwerp en besloot dat het eenvoudig genoeg klonk.

Na de kleuterschool de volgende dag nam ik mijn zoon mee naar de plaatselijke distilleerderij. We bladerden door de kleurrijke rijen kruidenbakken en inhaleerden de aardse aroma's van fermenteerbare granen. Hij liet wat kleine fruitsnoepjes in onze mand vallen, naast mijn pakjes gist, houtskool en schoonmaakmiddel. We bewonderden de selectie van glanzende stills en kozen voor een zilveren, idiootbestendig model dat eruitzag als een thermoskan en $ 250 kostte. We noemden het Robot.

Tegen de nee-zeggers die onvermijdelijk zullen beweren dat geen enkele verantwoordelijke moeder haar kleuter zou betrekken bij het maken van hooch, zeg ik ... ik begrijp je punt. Maar ik geloof dat elke activiteit die we met onze kinderen leuk vinden, waarde heeft.

Als je het goed doet, is distilleren volkomen veilig (de geruchten over blindheid en ontvlambaarheid zijn overdreven). Het leert elementaire wiskunde en scheikunde, geduld en samenwerking. En het biedt een gecontroleerd kijkje in een mysterieuze, volwassen wereld. Mijn zoon weet nu waar cocktails vandaan komen. Hij begrijpt dat sterke drank iets is waar volwassenen van genieten - verantwoord en in kleine hoeveelheden. Is dat niet gezonder dan onze juridische ondeugden opgesloten houden in verboden kasten?

Thuis begonnen we onze maneschijnoperatie in de keuken, waar mijn aankomende bootlegger een opstapje naar het aanrecht duwde zodat hij kon helpen. Samen lazen we de cijfers op de thermometer tot de watertemperatuur precies goed was. We schonken het in de fermentatietank, maten de suiker en gist af en roerden ze met een lange plastic lepel.

We leggen de puree een week opzij om te fermenteren, waarbij we het einde van elke dag markeren met een 'X' op de kalender. In de tussentijd maakten we wandelingen door de buurt, op jacht naar jeneverbesstruiken met rijpe bessen om op te ruimen. Toen de gisting voltooid was, stopten we onze kostbare robot in het stopcontact en keken met ontzag toe hoe de druppels destillaat in de opvangbeker spatten.

Ten slotte filterden we de likeur en gooiden die in hoge, heldere flessen, die we vulden met de kruiden, specerijen en jeneverbessen die onze neutrale drank in gin zouden veranderen.

We lieten de flessen trekken op de vensterbank, waar het zonlicht er doorheen scheen en regenbogen op de eettafel wierp. Ik schonk elk een feestelijk appelsap voor ons in - het mijne puur en het zijne ‘on the rocks’ - en we rinkelden onze drinkbekers.

'Proost!' zei hij stralend. 'Kunnen we nu koekjes maken?'