Dit is de tweede van een driedelige serie met de kroniek van bijdragend redacteur Anne Krebiehl's ervaringen met het oogsten op de Moezelhellingen. Lees deel één hier en deel drie hier ​

Het is 8.00 uur 's ochtends en de zon staat pas 15 minuten op. Ik trok mijn wandelschoenen aan en ontmoette Kalli Höhlein, de wijngaardmanager. Hij stelde me voor aan Christian, de voorman van de vijfkoppige Poolse oogstploeg, slungelige jonge jongens die geen Duits spreken behalve “ Goedemorgen ' ('Goedemorgen').

Ze zijn blij om hier wat seizoensgeld te verdienen Immich-Batterieberg , net als hun ouders vóór hen deden. Veel arbeiders komen jaar na jaar naar hetzelfde landgoed. Christian is ook een vaste klant.

Ik voelde me zo gelukkig en intens levend in mijn modderige laarzen en met vuil aangekoekte leggings. Er is schoonheid, vrede en geestelijke gezondheid in dit soort eerlijke, aloude werk.

Hij bemande de tractor en de aanhanger met de grote bakken, terwijl de bemanning en ik met Kalli meegingen in een Land Rover met het merk Batterieberg. Ik was blij dat ik niet degene was die door dit wangedrocht van een auto door deze smalle dorpsstraatjes moest navigeren. Maar de rit was kort en nam amper vijf minuten in beslag om de anderhalve kilometer naar de wijngaard af te leggen.

We kozen Riesling in de Ellergrub, de steilste plek van het landgoed van fijn geërodeerde blauwe leisteen. Tussen de camping en de rivier is de weg B53, en daar parkeerden we voordat we aan boord gingen van een Monorackbahn , een soort monorail met een sputterende motor, een stoel en een eenvoudig bagagerek. Ik zat terwijl Kalli voorin balanceerde om de motor te besturen en de bemanning met wat kratten op de achterkant stapelde. In mijn bezit: een emmer en een glanzende, scherpe nieuwe snoeischaar.

De monorail opgaan, op sommige punten bijna verticaal stijgend langs de steile helling, leek een beetje op het rijden in een slow-motion achtbaan. Kalli zette de motor af op een van de middelste terrassen. Iedereen verspreidde zich snel en nam een ​​rij wijnstokken met één ring.

Wilde zwijnen, die ook een voorliefde hebben voor rijpe Riesling-druiven, verstoorden de grond in verschillende gebieden, waardoor het veel gemakkelijker uitgleed. Ik moest mijn verstand bewaren om niet te vallen.

De wijnstokken op dit niveau waren niet getraind in draadroosters. Sommige langs de benedenloop, dichter bij de weg, waren getraind, maar hier stond elke wijnstok aan één paal. Een hoge eikenhouten paal ondersteunt elke wijnstok en ik had hun steun nodig om over de gladde helling te navigeren.

Het laden van de monorail aan het begin van zijn run

Ik merkte dat ik mijn emmer achter wijnstokken moest steunen om te voorkomen dat hij tijdens het werken van de berg zou vallen. Het lukte niet altijd, zoals ik de volgende dag tot ieders vermaak leerde. Blijkbaar overkomt een tuimelende emmer alle plukkers minstens één keer.

De site was steenachtig, met broze leistenen splinters die op de grond lagen. We hadden het geluk dat we vegetatie hadden die het staan ​​gemakkelijker maakte. Alle wijngaarden van het landgoed worden biologisch geteeld, dus er zijn geen herbiciden gespoten, waardoor een hele reeks groen naast de wijnstokken bloeit. Wilde zwijnen, die ook een voorliefde hebben voor rijpe Riesling-druiven, verstoorden de grond in verschillende gebieden, waardoor het veel gemakkelijker uitgleed. Ik moest mijn verstand bewaren om niet te vallen.

De monorail beklimmen en beseffen dat de helling steiler is dan het lijkt ...

Ik was verbaasd over hoe klein de Riesling-trossen waren. Gernot Kollmann, de wijnmaker, zei later dat dit te wijten was aan de ouderdom van de wijnstokken. Ze zijn meer dan 60 jaar oud, niet geënt (ze groeien op hun eigen wortels in plaats van op onderstammen) en zijn van oud klonaal materiaal, waardoor de druiventrossen onregelmatig en klein zijn. De bovengrond was dun en arm. De meeste wijnstammen hadden een diameter van slechts vijf centimeter, ondanks hun leeftijd, omdat het leisteen de kracht remde.

Ik vond het leuk om de druiven uit het gebladerte te plagen en ze eraf te knippen. Soms moest ik zo ver mogelijk strekken, omdat de meeste wijnstokken veel groter waren dan ik, met kleine bosjes die moeilijk te bereiken delen van de plant besproeiden.

Dat was het makkelijke gedeelte.

Kleine trossen Riesling-druiven van de oogst van de auteur

Het lastige was het dragen van de mand tussen de wijnstokken en terrassen zonder mijn evenwicht te verliezen, uitglijden of morsen van druiven. Natuurlijk landde ik op mijn achter een paar keer, maar ik heb nooit druiven verloren. We gingen snel en de lunchpauze arriveerde in een mum van tijd.

Toen was het weer de wijngaard in, nu badend in schitterende, mooie zonneschijn en met een majestueus uitzicht op de Moezel. Ik voelde me zo gelukkig en intens levend in mijn modderige laarzen en met vuil aangekoekte leggings. Er is schoonheid, vrede en geestelijke gezondheid in dit soort eerlijke, aloude werk. Dat is voor een bezoeker als ik gemakkelijk te zeggen. Ik hoef dit slopende werk niet voor de kost te doen, gedwongen om hier in de winter te komen om wijnstokken te snoeien of in de zomer om onkruid te maaien.

Vies worden met de Moezel Riesling-oogst, deel 1

Maar zelfs Kalli, die dit het hele jaar door doet, getuigde van de intrinsieke geaardheid van zijn werk. Hij vertelde me dat hij dol is op de manier waarop de wolken reflecteren in de rivier. Alle zintuigen waren scherp - de geur van de kruiden waarop ik trap, de zon en de frisse bries op mijn huid, het verre geluid van auto's ver beneden en het veel dichterbij getjilp van vogels. Toen de zon de druiven in de juiste hoek ving, leken ze doorschijnend. Ik kon de donkere pitten in hun groenachtig gouden vruchtvlees onderscheiden, de smaak fris, levendig en zoet.

'Toen de zon de druiven onder de juiste hoek ving, leken ze doorschijnend ...'

Rond 17.00 uur hadden we de hele Ellergrub geplukt. Terwijl we aan het plukken waren, leegden Christian en Kalli onze kleine kratten en emmers, droegen de druiven naar de monorail, vervoerden ze naar de weg en laadden ze in de bakken op de aanhanger.

Ik klom weer de straat op. Lopen op vlakke, egale grond was een verademing. Ik was uitgeput en wist zeker dat ik de volgende dag helse spierpijn zou hebben. Het beste gevoel was dat ik ergens volgend jaar een deel van de wijn die ik heb helpen oogsten zal kunnen proeven en zelfs nog jaren zal kunnen proeven.

Ze zeggen dat vreugde niet alleen ervaringsgericht is, maar ook anticiperend. Hoe waar. De Duitsers hebben daar zelfs een woord voor: anticipatie ​