Bij Marshall Wharf Brewing in Belfast, Maine, droomde eigenaar David Carlson ervan massaal hoppige ales, vlezige gerstwijnen en kolossale stouts te maken, allemaal rijk van smaak en rijk aan alcohol. Zijn plan had echter één probleempje: voor de recepten waren meer granen nodig dan hij in het te kleine beslag van de brouwerij kon proppen.

Beperkingen kunnen echter een manier hebben om creativiteit aan te moedigen. Om Chaos Chaos te brouwen, moest Carlson de granen van de keizerlijke stout in twee partijen splitsen. Maar nadat hij het wort had uitgelekt - de suikerbouillon waarop de gist smult - bevatte het graan heel veel overgebleven suikers. Hij doopte de overgebleven korrels voor de tweede keer in heet water en trok het wort van lagere sterkte af om een ​​zusterbier te maken, Little Mayhem.

Terwijl Chaos Chaos een klap pakte met 11,2 procent abv, checkte Little Mayhem in met een lichtgewicht van 5 procent. Het proces staat bekend als een tweede runnings, of 'klein bier'.

'Het is een zwakker bier, maar de smaak is niet zwakker', zegt Carlson. 'Noodzaak is de moeder van de uitvinding, en met tweede beurten haal je alles uit je bronnen en ingrediënten.'
Smaken van vooruitstrevende brouwers
Tegenwoordig is de vuistregel van een brouwerij als volgt: één graanrekening, één bier. In het 18e en 19e-eeuwse Groot-Brittannië oefenden biermakers echter parti-gyle brouwen, waarbij meerdere bieren werden gemaakt van een enkele lading graan.

Bij elke run werd steeds zwakkere wort eruit gehaald totdat alle resterende suikers waren verwijderd. Het was een zuinige praktijk, vergelijkbaar met het zetten van een tweede pot koffie met het oorspronkelijke gemalen koffie of een tweede keer thee zetten.

De originele Eugene-portier van Revolution / Foto met dank aan Revolution Brewing, Facebook

'Het is een geweldige manier om je graan te gebruiken, want anders gooi je al die lekkere suikers in de afvoer', zegt Jim Cibak, hoofdbrouwer bij Chicago's Revolutie brouwen ​'We gaan verantwoordelijker om met onze grondstoffen.'

Telkens wanneer Cibak hoogwaardige stouts, porters of gerstwijnen brouwt - sterkere bieren werken het beste - trekt hij een extra run voor experimenten.

'De tweede borrel kan een uitstekende basis vormen voor een lichter bier', zegt Cibak.

Dat is hoe de keizerlijke portier van HuGene (9,1 procent) Wee Gene (4,7 procent) voortbracht, een portier in Londense stijl. Het is ook hoe de zijdezachte, chocoladeachtige Alderaan keizerlijke havermoutstout (10 procent) leidde tot de creatie van Small ’n Oats, een niet zo kleine 7,3 procent.

'Ik noem ze graag meer tweederangsbier, omdat ze niet per se klein zijn', zegt Cibak.

De taplijst van de proefruimte bij brouwerij met zuur bier, gespecialiseerd in brouwerij Hermit Thrush / Foto met dank aan Hermit Thrush, Facebook

De vindingrijke trend wint aan kracht, hoewel de technieken van brouwers vaak uiteenlopen. Sommigen houden bieren van broers en zussen in hetzelfde stilistische huishouden, zoals hoe ze in Alaska zijn gevestigd Middernachtzon brouwen De Berserker Imperial Stout van het bedrijf bracht SOB Stout voort (dat wil zeggen, de zoon van Berserker).

In tegenstelling, Vermont's Hermit Thrush Brewery veranderden hun Jolly Abbot Barley Wine (13 procent) in Party Guy (3 procent), een citroenachtig zuur bier. Minnesota gevestigd Nors brouwen veranderde tweede runnings of Darkness, zijn imperial stout, in Damien, a k a, het 'kind van de duisternis'. Het springt assertief als een IPA, gloeiend van citrus en dennen.

Bij Begrafenis Beer in Asheville, North Carolina, neemt hoofdbrouwer Tim Gormley vaak een tweede run in onverwachte richtingen. Voor hun Love's Easy Tears-release vormde een voormalige keizerlijke stout de basis, later doorspekt met lavendel en zoete sinaasappelschillen.

Een rijke, kolossale quadrupel leidde tot Matchstick Petite Abbey Ale, een licht drinkend Belgisch bier op smaak gebracht met gouden rozijnen.

“Je kunt het bier totaal anders hoppen, een andere gist gebruiken en twee verschillende bieren maken”, zegt Gormley.

Als tweederangsbieren duidelijk economisch en ecologisch zinvol zijn, waarom maken dan niet meer brouwers ze?

'Om dat te doen, moet je twee biertjes tegelijk brouwen', zegt Gormley. 'Dat kan moeilijk zijn als je geen grote staf hebt.'

Werken met de tanks bij Burial Beer / Foto met dank aan Burial Beer Co., Facebook

Brouwerijen hebben ook extra apparatuur nodig om dit mogelijk te maken. Begrafenis brouwt op een systeem met 10 vaten (één vat is gelijk aan 31 gallons), maar het kleinere pilootsysteem is slechts één vat.

'Het is een kwestie van het juiste aantal tanks en giststammen klaar hebben staan', zegt Revolution's Cibak, die twee brouwerijen en voldoende werknemers heeft.

Een klein biertje kan ook een cent-knijpende tactiek lijken die bedoeld is om de aandacht van klanten te trekken, wat een stigma is om te overwinnen.

'Mensen krijgen misschien het gevoel dat het een zwakkere versie is van wat je aan het maken bent', zegt Gormley. 'Het is als:‘ Waarom zou ik dat willen drinken? ’'

Een andere uitdaging is dat het tweede bier misschien niet zo snel wordt verkocht als het basisbier. Carlson van Marshall Wharf zou meer kratten van zijn vanille-doordrenkte Sexy Chaos imperial stout kunnen verkopen, maar probeert releases te beperken zodat de markt zijn kleinere Little Mayhem niet overspoelt.

'Ik verdien geen geld aan Mayhem', zegt hij over de stout, die ongeveer $ 40 kost voor een doos van 16-ounce blikjes (Sexy Chaos kost $ 96 per doos). “We prijzen het dienovereenkomstig. Ik zie Mayhem als toegevoegde waarde. '

Met kleine bieren wringen brouwers hun middelen droog en zetten ze hun creativiteit aan het werk, allemaal om smaakvolle, alcoholarme bieren te leveren. Het is een win-win voor iedereen, behalve voor één droevig contingent.

'De koeien zijn waarschijnlijk een beetje teleurgesteld', zegt Cibak, die het bestraalde graan van Revolution naar de boeren in Indiana stuurt, 'omdat ze graag al die suikerrijke granen zouden bemachtigen.'