Daar was ik, pal in het Oostenrijkse edelweissparadijs, en het enige wat ik wilde doen was de gordijnen van het schitterende uitzicht op de bergen dichtdoen, het verenbed tot aan mijn kin optrekken en in stilte door mijn zomerkou gaan. Ik had al een wandeling afgesmeekt en stond op het punt een dorpsbier-en-braadworstfeest te missen, toen mijn vriend, wiens familie in de buurt woonde, de ziekenkamer binnenkwam met een niet-gelabelde fles mysterieuze, gloeiende amberkleurige vloeistof. Zwaaiend met de flacon, legde ze een beetje verontschuldigend uit: 'Hier is iets voor je verkoudheid. Het smaakt een beetje ... umm ... vreemd, maar het is traditioneel, en deze batch is gemaakt door een vriend van mijn moeder. Het zijn zirbenschnaps. '

'Het is zerba-wha?' Ik gromde, rode neus en wazige ogen.

Schnaps zijn in het algemeen een heldere, fruitsmaak - peer, pruim, framboos, zelfs vlierbloesem - hoogalcoholdistillaat, en in Duitssprekende landen wordt het gemaakt zonder toegevoegde suikers en vaak puur uit een klein borrelglas gedronken. zirbenschnaps is een Oostenrijkse variant op het thema en wordt vaak zelfgemaakt. Het is schnaps op smaak gebracht met - wacht erop - dennenappels.

De dennenappels zijn afkomstig van een bepaald soort groenblijvende plant, de Arolla-den, en worden in juli geoogst terwijl ze nog groen en onvolwassen zijn. Deze dennenappeloogst is een evenement vol mannelijke bravoure. Omdat de bomen een plakkerig sap afscheiden dat ondoordringbaar is voor elke moderne wasmachine, trekken de mannen hun smerigste kleren aan. En hoewel de bomen midden in de stad kunnen groeien, is het veel mannelijker (en beter voor de latere hertelling) om ze op gevaarlijker terrein te achtervolgen.

Eenmaal geoogst, worden de lichtgroene dennenappels in schijven gesneden en ondergedompeld in hun alcoholische bad. Binnen een dag of twee transformeren de groen-witte kegels de vloeistof in een levendige terracotta tint, en na een paar weken wordt hun essentie - en volgens het recept van mijn gastheer, een beetje suiker - overgebracht naar de schnaps, en vervolgens gebotteld.

Dit was het drankje dat me werd aangeboden terwijl ik snuffelde in mijn ellendige, zelfmedelijdende malaise. In de veronderstelling dat alles beter was dan de staat waarin ik verkeerde, gooide ik de fles open, schonk een royale dosis in en snoof wantrouwend. Zelfs door mijn met cement verstopte sinussen kon ik de sparren en bosbodems onderscheiden. Aarzelend nam ik een slokje.

Ik leek in de verte een kreet van 'hout' te horen toen ik met een virtuele pijnboom over mijn hoofd werd geslagen. Intens, harsachtig en ietwat mentholachtig, het smaakte alsof ik nipte aan de essentie van het oerwoud. (En nee, dit was geen koortsdroom.) Iets dat zo krachtig is, zo redeneerde ik, moet gewoon een of ander gunstig effect hebben.

Gelukkig werd ik de volgende ochtend enorm verbeterd wakker. Ben ik echt gezond geworden door de magische eigenschappen van de zirbenschnaps? Zou deze aanval met dennenappels medicinale krachten kunnen hebben?

Ik zal het misschien nooit weten. Maar auf Wiedersehen, Oostenrijk, en bedankt voor de zirbenschnaps.