In de überhippe straten van New York, Londen, San Francisco en Parijs wijst het kompas van wijntrends rechtstreeks naar de zogenaamde natuurlijke wijnen. Alleen al door een dergelijke uitdrukking aan te nemen, heeft de beweging het debat natuurlijk op een volledig schuine manier ingekaderd.

Het idee dat een wijn als natuurlijk of - op de een of andere manier - onnatuurlijk kan worden geclassificeerd, komt me belachelijk voor. Volledig aan de natuur overgelaten, zouden wijngaarden niet bestaan ​​en wijn ook niet. Wijnstokken worden verbouwd en wijnen worden gemaakt door middel van menselijk ingrijpen. Volgens advocaat en auteur Alice Feiring worden natuurlijke wijnen op haar website gedefinieerd als 'Druiven, misschien een beetje SO2'. Ze gaat verder met verfraaien door toe te voegen:

1) Veronderstel minimale chemische tot geen chemische landbouw.
2) Wijn met druiven en niets anders toegevoegd. En dat betekent gist.
3) Geen krachtige machines om de smaak, textuur of alcoholniveau te veranderen
van de wijn.
4) S02? Softcore natural betekent een beetje SO2 bij botteling. Hardcore natuurlijk, betekent niet, op geen enkele manier, niet hoe.

De typische insinuatie die aan het gebruik van de term ten grondslag ligt, is dat wijnen die volgens het natuurlijke wijndogma zijn geproduceerd, meer 'eerlijke' of waarheidsgetrouwe uitdrukkingen van een regio zijn dan wijnen die 'onnatuurlijk' worden geproduceerd.

De romantische aantrekkingskracht van dit concept valt niet te ontkennen: droog de druiven biologisch of biodynamisch, pluk ze, plet ze, laat ze fermenteren en rijpen de wijnfles de wijn. Dat is alles, toch? Het is een idyllisch, chemicaliënvrij bestaan, een waar we allemaal van genieten als we ons wagen op onze door termieten geteisterde dekken om over onze met paardenbloem beladen gazons en met onkruid verstikte tuinen te staren.

Als consumenten nemen we het allemaal op. Het resultaat is dat wijnmarketeers de non-interventionistische lijn uitspreken en veel wijnmakers hebben overtuigd om dat gesprek te voeren, ondanks het feit dat voor het maken van wijn menselijke tussenkomst vereist is. Wanneer oogsten? Sorteren of niet? Vernietigen of niet? Temperatuur regelen tijdens fermentatie? Cap beheer? Tannine-extractie? Al die beslissingen, en we zijn nog maar halverwege de fermentatie van een 'natuurlijke' rode wijn. Wijnmakers hebben al een groot aantal beslissingen genomen die van invloed zijn op het eindproduct en dienovereenkomstig ingegrepen. Het enige dat natuurlijke wijnen onderscheidt van 'gewone' wijnen, zijn de mate, het type en het aantal interventies.

Als natuurlijke wijnen het ene uiteinde van het wijnbereidingsspectrum vertegenwoordigen, wordt de tegenovergestelde grond in de volksmond gedefinieerd als vervalst. Vervalste wijnen zijn wijnen die door de stenenwerper worden beschouwd als overgeëxtraheerd en overgemanipuleerd. Kortom, overdreven. Spoofulatie omvat een veelvoud aan wijnbereidingszonden, inclusief verschillende (wettelijke) toevoegingen of aftrekkingen voor het maken van wijn.

Hoewel natuurlijke wijn geweldig klinkt, en vervalste wijn precies het tegenovergestelde, komt de realiteit, zoals gewoonlijk, in de verschillende grijstinten die er tussenin liggen. Micro-oxygenatie - de zorgvuldig gecontroleerde introductie van zuurstof in most of wijn - is een voorbeeld van een techniek die algemeen wordt bespot als 'spoof'. Maar rekken - de relatief ongecontroleerde introductie van lucht in de wijn door deze van het ene vat naar het andere over te brengen - zou als 'natuurlijk' worden beschouwd.

Andere veel voorkomende wijninterventies die waarschijnlijk niet als spoofulatie zouden worden beschouwd (afhankelijk van de graad), maar zeker niet 'natuurlijk' zijn, zijn onder meer:

Terug water geven. In Californië produceren druiven geplukt met extreem hoge suikerniveaus most die de gisting niet zou voltooien, dus wordt er water toegevoegd.
Zure aanpassing. Toevoegen (gebruikelijk in warme streken) of verwijderen (meestal in koele klimaten) wijnsteenzuur om de pH van de most of wijn aan te passen om bederf te voorkomen of het evenwicht te herstellen.
Moet verrijking zijn. Ofwel door chaptalisatie of omgekeerde osmose, om het alcoholgehalte van de afgewerkte wijn te verhogen. Of misschien, zoals veel Bourgondiërs beweren, 'gewoon om de gisting te verlengen.' Diploma is hier belangrijk.
Boetes. Het verwijderen van gesuspendeerde vaste stoffen in de wijn om de helderheid en textuur aan te passen. Veel gebruikte materialen zijn onder meer eiwit, bentoniet, caseïne, vislijm.
Filtratie. Net als bij klaren, wordt dit gedaan om de helderheid en textuur aan te passen. Elk land heeft zijn eigen lijst van additieven en processen waaraan wijn kan worden onderworpen, waarvan sommige verrassend kunnen zijn voor leken. Paragraaf 24.246 van de TTB-voorschriften bevat een volledige lijst van toegestane additieven. Maar alle vermelde behandelingen zijn als veilig beschouwd, dus er is in dat opzicht geen reden tot bezorgdheid.

Geen van deze ingrepen, noch het gebruik van eikenhouten vaten voor veroudering - die, althans voor de eerste paar toepassingen, verschillende oplosbare aromaten aan wijn toevoegen - vind ik op zichzelf verwerpelijk. Soms zijn de resulterende wijnen nep en soms ontbreken er natuurlijke wijnen - door wijnen blind te proeven, zoals ik doe voor de Koopgids, vind ik geen harde en snelle correlatie tussen interventie en kwaliteit. De principes van natuurlijke wijn en non-interventie zijn nobel, maar als het erop aankomt, wil ik gewoon wijn drinken die goed smaakt.