Het aanbod kwam per e-mail. Chambers Street Wijnen,een van de belangrijkste leveranciers van Europese Rieslings en teler Champagnes in New York City, en nu blijkbaar all-in op natuurlijke wijnen, bood aan wat het beweerde te zijn 'een sensationeel zwavelarm en zwavelarm mengsel van Spaanse wijnen'.

Zoals Wijnliefhebbers redacteur voor Spanje, en in naam van onderzoek besloot ik de sprong te wagen. Ik bestelde de koffer, die redelijk geprijsd was voor $ 215, of ongeveer $ 18 per fles.

Volledige openbaarmaking: voordat ik deze wijnen bestelde, was ik geen fan van natuurlijke wijnen, die per kneedbare definitie zijn gemaakt van biologisch geteelde druiven, mogelijk biodynamische druiven, met zeer minimale toevoegingen (onder meer zwavel) en nauwelijks enige menselijke of technologische tussenkomst . Ik was naar Contra en Wildair geweest, zusterplekken in het centrum van Manhattan waar natuurlijke wijnen domineren. Daar dronk ik een troebele Loire-vallei Chenin Blanc die smaakte naar cider en een troebele rosé uit Zuid-Italië. Ik had vorig jaar ook een week doorgebracht in Kopenhagen en in Malmö, Zweden, steden waar natuurlijke wijnen alomtegenwoordig zijn. Op plaatsen als Manfreds, Bror en B.A.R., wiens chef-koks eerder kookten bij de geprezen Noma, dronk ik mijn eerlijke portie ruig ruikende rosés, warrige blanken en vluchtige rode wijnen.

Op basis van deze ervaringen begon ik mijn april van natuurlijk drinken met schroom. Tot nu toe had niets me ervan overtuigd dat de 'natuurlijke' wijnbeweging meer was dan woede tegen de machine. Wat betreft conventionele gefilterde wijnen gemaakt met commerciële gisten, zwavel om te voorkomen dat ze bederven en rijpen in nieuwe vaten? Anathema, volgens voorstanders van natuurlijke wijn.

En nu het vlees van dit essay: dat vermeende 'sensationele' geval van natuurlijke Spaanse wijnen. Zoals ik had gewed, was de inhoud vaag. Tijdens het proeven van deze wijnen merkte ik dat ik meer mijn best deed dan ik had gewild om deugden te identificeren. Meestal was het een oefening om door funk en gebreken heen te waden.

Een goed voorbeeld was La Peguera 2014, gemaakt in Castilla y León door RuBor Viticultores van de zelden geziene witte Albillo-druif. Dit was ongetwijfeld anders dan een commercieel gemaakte Garnacha Blanca, waarmee Albillo zou kunnen worden vergeleken, maar het was ook vies, met vaste stoffen die ronddreven als stukjes fruit in sangria. En het smaakte naar appelmoes. Was het verschrikkelijk? Nee. Zou ik het opnieuw kopen? Nee.

Een andere rare wijn, zeker niet iets dat ik zou aanraden als opfriscursus voor de lente, was een rosé met overgewicht (15,5% alc.) Uit 2012 genaamd Κπ, gemaakt door Daniel Ramos in de hete Sierra de Gredos-regio in het westen van centraal Spanje. Deze okerkleurige wijn op basis van Garnacha was modderig voor het oog, ruikte nootachtig en smaakte naar melige citroenschil. Sensationeel was het niet.

Marenas Cerro Encinas 2014 door José Miguel Márquez is een Monastrell uit Córdoba. Het rook verminderd en naar pruimensap. Zijn witte wijn, Mediacapa, leek op een troebele oloroso-sherry en rook naar butterscotch. En raad eens hoe het smaakte? Gecompromitteerde cider, zoals de meeste natuurlijke witte wijnen die ik heb geprobeerd, hebben geproefd.

Eerlijk gezegd, ik ben niet door de hele zaak heen gekomen. Na acht van de 12 selecties te hebben geprobeerd, waarvan de beste waren Ramón Saavedra's Cauzón Iradei uit 2013, een mix van Merlot, Tempranillo, Cabernet en Syrah uit Granada, en Alfredo Maestro's Viña Almate uit 2014, een Garnacha gemaakt in de beslotenheid van Ribera del Duero, Ik zwaaide met de witte vlag van overgave.

Noem me mainstream, of noem me bekrompen. Maar ik heb mijn beslissing genomen met betrekking tot natuurlijke wijnen. Ze zijn bedoeld voor wijnmakers, sommeliers, retailers en consumenten die op zoek zijn naar iets anders dan het beproefde. Drink deze wijnen als je 'anti-establishment' wilt zijn. Ondertussen blijf ik bij wat ik geloof dat goed is.

Lees de recente beoordelingen en recensies van Michael Schachner