Ik ken Jimmy Buffett dankzij mijn vader. Als kind van een gescheiden kind duurden mijn bezoeken met hem hoogstens een week of twee, maar ze werden altijd onderbroken door de stranden van Florida – en dus Buffett. Papa zong mee met de strandliedjes van Buffett terwijl we van Orlando naar Cocoa Beach reden en weer terug.

Tijdens zo'n reis nam hij me mee naar een karaoke-avond in een bar genaamd Coconuts on the Beach, die mijn oom beheerde. Het was achteraf gezien misschien niet het meest kindvriendelijke uitje. Maar wat een persoonlijke beoordelingsfout had kunnen zijn, eindigde in een nogal publieke fout: om redenen die mij nog steeds ontgaan, kwam ik op het plaatselijke nieuws terecht, niet ouder dan zeven jaar oud. Mijn moeder was woedend. Ik vraag me af of papa die avond Buffett zong, en hoe laat in zijn lied hij zich realiseerde dat het zijn eigen verdomde schuld was.

Mijn vader stierf in 2007, en afgezien van een paar songteksten die in het geheugen zijn vastgelegd, heb ik sindsdien niet meer echt aan Buffett gedacht. Dat wil zeggen, totdat de zanger in september overleed. Plotseling voelden die kernherinneringen indicatief voor grotere thema's in mijn leven. Ik begon te beseffen dat veel van wat mij als schrijver interesseert – muziek, drankjes, vaderschap – op mij terugkomt in Buffett. Zijn invloed, hoe onbewust ook, lijkt onmiskenbaar.

Het is gemakkelijk om zijn muziek, en de Margaritaville-esthetiek die daaruit voortkwam, af te doen als cheesy. Er moet een delicaat evenwicht worden gevonden tussen kunst en commercie, een evenwicht dat nog verder wordt bemoeilijkt door het feit dat Buffett eigenlijk maar heel weinig van de restaurants en resorts bezat die tegenwoordig zijn naam dragen. Toch valt er niet over te twisten dat zijn kernprincipes – ontspannen en genieten van een drankje na een lange dag – miljoenen mensen bereikten.

Misschien was er een deel van mij dat zich altijd aangetrokken voelde tot zijn slimme woordspelingen, de toegankelijke beelden en metafoor. Maar voor mensen als mijn vader was hij een lifestyle-icoon, een moderne filosoof en een dranklegende. Hoe meer ik lees en hoe meer gesprekken ik heb met anderen, hoe relevanter hij lijkt, zowel vanwege de manier waarop hij werelden met elkaar verbond als de manier waarop hij verbonden was met de mijne.

Ik ben bepaald niet de enige die de aantrekkingskracht van Buffetts muziek en ethos voelt. De Margaritaville-fandom, ook wel bekend als Parrotheads, is een hondsdolle fandom, en in de dagen na de dood van Buffett bevonden veel van zijn acolieten zich ongemoeid. Dat was, metaforisch, zo niet letterlijk, het geval op een dag benedendeks op een compacte zeilboot genaamd ‘Two Days Gone’.

Daar drink ik rum met de eigenaar, mijn vriend Dave, op wat uiteindelijk een moessonachtige regenachtige dag werd. Dave had de boot tijdens de pandemie gekocht op basis van de Buffett-ideeën van vrijheid en avontuur. Hij woonde zijn eerste Buffett-concert in de baarmoeder bij en vertelt me ​​dat het verlies hem hard raakt.

‘Het is bijna gênant om te zeggen, maar het is waarschijnlijk het meeste waar ik om heb gerouwd’, zegt Dave nadat we hebben geproost. Buffett begreep dat het leven lijden is en dat je daar je eigen weg doorheen moet vinden, zegt hij. Een lekker drankje is één plek om te beginnen. “Je kunt Buffett niet scheiden van drinken”, geeft Dave toe. En voor velen is dat een deel van de aantrekkingskracht.

'Margaritaville', het nummer, maakte plaats voor Margaritaville, het rijk, compleet met cruiseschepen, cocktailmixers en een kenmerkende blender. Buffett was een sluwe songwriter, maar een nog sluwere zakenman, die de verkoopbaarheid van zijn kunst en levensstijl benutte. Halverwege de jaren tachtig wendde hij zich tot Corona om zijn tours te sponsoren, en tegen het einde van het decennium had het biermerk zijn op het strand gerichte bewoordingen en manieren met groot succes in advertentiecampagnes overgenomen. Buffett opende zijn eerste Margaritaville-winkel in Key West in 1985 en lanceerde uiteindelijk in 2006 zijn eigen pils, LandShark.

Dave herinnert zich dat hij in zijn vroege drinkdagen enthousiast een LandShark bestelde, waarna de barman zijn smaak in twijfel trok. Maar de kwaliteit van deze producten lijkt bijna ondergeschikt aan wat ze vertegenwoordigen.

“Er zijn veel mensen die het geweldig vinden om hun strand te vinden”, zegt Dave, ook al is de muziek niets voor hen. Op deze manier bestaat Buffett multidimensionaal. Zijn muziek kan achtergrondgeluid of poëzie zijn. Zijn ethos kan koopwaar zijn, maar het kan ook een mentaliteit zijn. Je ontmoet Buffett waar je maar wilt. “Het is een spectrum”, zegt Dave, waarbij hij opmerkt dat hij ondanks de hevige regen nog steeds Buffett kanaliseert omdat de boot hem rust brengt.

Voordat ik vertrek, vraagt ​​hij mij of ik – iemand die schrijft over drankjes voor de kost – denk dat Margaritaville, met zijn felgekleurde drankjes en papieren papegaaien, goed is voor de drankcultuur. Het is een vraag waar ik weken later opnieuw over nadenk, terwijl ik op Times Square geniet van een Who's to Blame® Margarita, een met drankjes zwaaiende replica van het Vrijheidsbeeld vlakbij, terwijl een lichtshow met Buffett-thema schettert.

Het Margaritaville Resort Times Square is geopend in 2021. Chris Casciello is algemeen directeur van de LandShark Bar & Grill, een van de vele eet- en drinkgelegenheden op het terrein. Als ik vraag naar de dag waarop Buffett overleed, zit hij vol met verhalen: mensen reden van zo ver als Queens om bloemen te bezorgen en hun respect te betuigen, vertelt Casciello me plechtig. Het was een van de drukste dagen dat hij daar heeft gewerkt. Hij belde zelfs zijn eigen vader, die hij omschrijft als de essentie van een Buffett-fan.

'We hadden het erover hoe we opgroeiden en naar Buffett luisterden in de auto op weg naar het strand', herinnert Casciello zich. Zelfs vandaag de dag hebben nummers als ‘Margaritaville’ en ‘Come Monday’ de kracht om hem terug te voeren naar die roadtrips. “Het was voor ons een manier om verbinding te maken.”

Ik begin te praten met een collega-beschermheer, Rick Kelly, die aan de bar vlakbij tequila-frisdrank nipt. Kelly is mormoons opgevoed en dronk negen jaar geleden zijn eerste drankje, vertelt hij. Hoewel hij in Los Angeles woont, bezoekt hij om de paar weken New York voor werk; zijn kantoor ligt aan de overkant van Margaritaville Times Square. Als ik voorstel dat ik, als ik van buiten de stad kwam, misschien op een plek zou drinken met meer culturele weerklank. Hij verzekert me dat hij de avond ervoor in het beroemde cocktailcafé The Dead Rabbit was. Vandaag paste Margaritaville echter in het plaatje. Als vader van twee kinderen die ‘constant werkt’ zit er een element in de boodschap van Buffett die hij hoopt door te geven.

'Margaritaville is escapisme, omdat het leven voor zoveel mensen moeilijk is', zegt Kelly, die deze plek zowel absurd als geweldig noemt. “Je hoeft jezelf vandaag niet te straffen.”

Door hier nu te zitten, kan Kelly de manier waarop hij is opgegroeid verwerpen, en hij noemt Margaritaville een vorm van positief nihilisme: niets doet er toe, dus doe wat je vreugde brengt. Misschien betekent dat dat je voor $ 8 extra een plastic blendermok moet kopen. Misschien betekent het dat je helemaal niets koopt.

Het gesprek en mijn omgeving brengen mij onvermijdelijk terug naar de gedachten aan mijn vader. Ik heb soms geworsteld met de identiteit van mijn vader. Hij was 25 jaar lang ober bij Red Lobster, weigerde promoties en liet een universitair diploma in gymonderwijs ongebruikt. Maar hij wist zeker hoe hij plezier moest hebben; de man hield van een strand. In sommige opzichten was hij een personage uit een Buffett-nummer. Naarmate ik ouder word en de druk voel om meer te verdienen en mijn carrière vooruit te helpen, moet ik toegeven dat het aantrekkelijk is om de zeebries over je heen te laten spoelen.

Misschien zag mijn vader mij niet zo vaak als hij had gewild. Misschien verliepen sommige dingen in zijn leven niet helemaal zoals hij had gehoopt. Maar hij had het strand en zong minstens één nacht karaoke in Cocoa Beach met mij in de buurt.

Casciello vertelt me ​​dat wanneer hij de muziek van Buffett op het werk hoort, hij zich dichter bij zijn eigen vader voelt. Het valt me ​​op hoezeer zijn jeugdherinneringen de mijne weerspiegelen, en hoe zoveel Buffett-verhalen vaders in auto's betreffen die ergens heen gaan. Op de boot vertelt Dave me een verhaal over toen zijn vader de woorden niet kon opbrengen om hem te helpen pestkoppen op school onder controle te houden, dus speelde hij in de auto Buffetts ‘Cowboy in the Jungle’ voor hem. Buffett zei wat hij niet kon.

Terwijl ik Dave tegemoetreed, klonk 'Son of a Son of a Sailor' en draaide ik me om naar de lege passagiersstoel. In zekere zin was mijn vader daar in die auto, en in die boot, en in die bar, terwijl hij via Buffett sprak. Zelfs, of vooral, na de dood fungeert Buffett als bindweefsel voor zoveel van onze ouders, zij het door middel van muziek, drank, het strand, zeilen, vissen enzovoort. Je hoeft niet opnieuw weg te kwijnen in een letterlijke Margaritaville om zijn impact te waarderen. Maar als dat jouw voorkeur is, zijn er 40 cocktails om je op weg te helpen.