Dwalen door de straten van New York , pen en papier in de hand, stopte John Donohue voor Het Odeon en tekende snel, waarbij zijn vloeiende lijnen de manische energie vastlegden die in het restaurant kabbelde en de invloed droeg van zijn 20 jaar als redacteur (en af ​​en toe cartoonist) bij De New Yorker . Meer dan vijf jaar geleden had Donohue zichzelf de bijna Sisyfus-taak gesteld om alle restaurants te tekenen om een ​​onuitputtelijke bron te vinden om te schetsen. Hij stapte over van het tekenen van ontelbare iteraties van het afdruiprek in zijn keuken naar het neerleggen in galmende zwarte inkt - met hier en daar kleurspatten - de fronten van New Yorkse eetgelegenheden, coffeeshops, slice joints en waterpoelen. De constante oscillatie van de scène betekende dat hij misschien nooit zonder zou komen te zitten. Het leek hem in ieder geval interessanter dan zijn afdruiprek.

Maar voordat hij klaar was met het tekenen van alle restaurants in New York, gaf Abrams hem de opdracht voor drie boeken, te beginnen met Alle restaurants in New York . Zijn pen bracht hem vervolgens bij Parijs en dan Londen , waar hij het hart van bôites, bistro's, pubs en patisserieën bleef documenteren. Een uitnodiging bracht hem naast Napa , waar hij natuurlijk zijn pen en blocnote mee naartoe nam.

Hoe bepaal je welke plekken je gaat tekenen?

Toen ik in New York begon, was het gewoon mijn gevoel, omdat ik al tientallen jaren in de stad woonde en het wist. Voor mij was The Odeon, in mijn gedachten, een plek waar dineren, zoals we het nu begrijpen, begon. Het is op geen enkele manier waar, maar voor mijn generatie was of is het deze iconische plek. Het leek een goede plek om te kiezen.

Vervolgens heb ik voor Londen en Parijs een werkwijze ontwikkeld waarbij ik contact zocht met mensen die die steden kenden, er woonden of foodjournalisten of chefs waren. Ik kreeg hun aanbevelingen en trianguleerde vervolgens tussen mensen.

Met pen en schetsboek rondlopen in Parijs of New York is één ding. Maar Napa is 30 mijl lang en uit elkaar geplaatst. Hoe heb je Napa benaderd?

Ik keek vooral naar de plekken met Michelin sterren en dan, zoals, op eter 30 plaatsen om te eten in Napa-lijst of zoiets. Ik vroeg enkele vrienden van voedselschrijvers om hun aanbevelingen. Ik probeerde zowel de bekendste, best gewaardeerde plaatsen als de lokale favorieten te raken.

Wat is het belang van de restaurant- en eetcultuur van Napa als wijnregio?

Wijn is vaak het lekkerst bij eten, toch? Je moet lekker eten hebben om met goede wijn te gaan. Ik weet niet zeker hoe het zich verhoudt tot andere wijnregio's. Er is een perceptie als een Amerikaan: 'Oh, overal waar je naar binnen gaat Frankrijk , je krijgt lekker eten.” Ik weet niet of mensen die perceptie over Amerika hebben.

Als je een landbouwgebied hebt, komt er niet alleen wijn uit Napa. Je krijgt veel producten. Je krijgt een heleboel andere dingen die uit Napa komen. Als restaurants toegang hebben tot dat soort ingrediënten, wordt het bijna standaard uitzonderlijk.

Wat waren je invloeden en inspiratiebronnen als grotendeels autodidactisch kunstenaar?

Ik experimenteerde met veel verschillende technieken en leerde mezelf echt tekenen in de metro om naar mijn werk te gaan. Net gevulde schriften en schriften met potloodtekeningen van mensen. Toen zei een kunstenaar die bevriend was met mijn vrouw: 'Oh, als je met inkt tekent, leer je echt sneller tekenen.' Ik dacht: 'Nou, dat klinkt contra-intuïtief, want je zit vast met inkt.' Maar uiteindelijk schakelde ik over op inkt, en ik merk dat de ervaring van het tekenen met inkt echt bevrijdend is, omdat het is alsof elke regel al een fout is, dus je wordt niet tegengehouden door de angst om een ​​fout te maken.

De gids voor wijnliefhebbers voor kunst en wijn

Ik stapte over op inkt, maar daar zat een reis tussen. Ik heb vijf cartoons laten publiceren De New Yorker … Voordat ik kinderen kreeg, eigenlijk toen ik meer tijd had, wilde ik cartoonist worden en dat lukte tot op zekere hoogte. Ik werd gepubliceerd, maar het was niet echt een manier om een ​​inkomen te hebben.

Je werd een professionele artiest door gepubliceerd te worden in De New Yorker - wat was het eerste dat je verkocht?

Ik heb het ingelijst in mijn hal. Het is God – net als de joods-christelijke God – die in de hemel staat en neerkijkt op de aarde en met een engel praat en iets zegt als: 'Misschien zou het beter zijn gegaan als ik er een volle week aan had besteed.' Het idee dat er gewoon altijd meer is. Je kunt altijd harder of meer aan iets werken, toch? Het is moeilijk om los te laten. Toen werd ik echt zenuwachtig. Ik had zoiets van: 'Oh, mijn God. Die grap bestaat al 4000 jaar en ik snap hem eindelijk. Krijg ik elke 4000 jaar een grap?”

---

Prints van alle restaurants die John Donohue heeft geschetst zijn beschikbaar op, toepasselijk genoeg, alltherestaurants.com .

Dit artikel verscheen oorspronkelijk in het decembernummer van 2022 Wijnliefhebber tijdschrift. Klik hier om vandaag nog in te schrijven!