Wijnquiz: zijn Duitse Rieslings zoet of droog? Klinkt als een no-brainer. Voor wijndrinkers in de VS is de Duitse Riesling het klassieke voorbeeld van restsuiker in het glas. Maar vraag het aan een Duitser, of kijk door de wijnkaart van een Duits restaurant, en het antwoord is dit: Riesling is droog en wordt droger.

Het is de Duitse paradox. De stijl die de Amerikaanse markt domineert en een klodder suiker in evenwicht brengt met voldoende zuurgraad om een ​​knapperige afdronk te geven, is in Duitsland vrijwel verdwenen. Wat wij beschouwen als Duitse wijn, is iets dat de meeste Duitsers jaren geleden stopten met drinken. Er is hier geen 'goed' of 'fout' - beide stijlen kunnen heerlijk zijn - maar er is zeker een internationaal misverstand.

De halfdroge stijl - noem het fruitig of, zoals de Duitsers het verkiezen, lieblich (charmant) - domineerde de Duitse wijnbereiding van het einde van de Tweede Wereldoorlog tot de jaren 70. Dit waren de hoogtijdagen van gloppy Liebfraumilch en Blue Nun, maar ook van verbazingwekkende, duurzame wijnen van kleine producenten. Toen Duitsland steeds meer droge witte wijnen begon te importeren uit de Elzas en Italië, deed de droge Riesling zijn intrede.

Het Oostenrijkse wijnvervalsingsschandaal in 1985 - de onthulling dat sommige zoete wijnen werden opgepompt met infusies van diethelyneglycol - had een overloopeffect in Duitsland en de trend naar drogere stijlen ging in een hogere versnelling. Riesling en andere blanken volgden een suikerarm dieet en rode variëteiten kregen meer aandacht. De Duitse wijnpers hield van de nieuwe richting en de verschuiving in de voorkeuren van de consument bleek niet te stoppen. Volgens het Duitse wijninformatiebureau waren trocken- (droog) en halbtrocken- (mediumdroge) wijnen goed voor bijna 60% van de wijnen die in 2004 voor kwaliteitsbeoordeling werden ingediend.

Het definiëren van 'droog' voor Duitse wijnen vergt wat werk. De bekende categorieën Kabinett, Spätlese en Auslese verwijzen naar suiker bij de oogst, niet naar de zoetheid van de uiteindelijke wijn - een Spätlese kan trocken zijn. Zintuiglijk gezien eindigen de meeste Duitse tafelwijnen met restsuiker vrij droog in de mond vanwege de verkwikkende zuurgraad. Volgens de cijfers mag een wijn met het label trocken volgens de Duitse wet tot negen gram suiker per liter bevatten - 0,9% - meer dan bijvoorbeeld in een droge Sauvignon Blanc uit Californië of Nieuw-Zeeland wordt aangetroffen. Halbtrocken-wijnen kunnen 18 gram suiker bereiken.

Toch zijn de drogere stijlen merkbaar, soms dramatisch, anders dan de zoetere, en de twee vinden hun thuis op totaal verschillende markten. De meeste Duitse wijnmakerijen produceren beide: droog voor huishoudelijk gebruik en niet-droog voor de VS, Japan en het VK. Droge stijlen heersen in warmere streken zoals de Pfalz, maar zelfs in de kille Moezel-Saar-Rüwer, beroemd om zijn niet-droge wijnen, maakt Hans Selbach (Selbach-Oster) een derde van zijn wijnen droog, en Karl Loewen (Weingut Carl Loewen) 90% van zijn wijnen droog. Veel wijnmakers zoals Toni Jost in de Mittelrhein en Daniel Wagner (Wagner-Stempel) in Rheinhessen erkennen dat ze de zoete wijnen alleen blijven maken omdat ze een buitenlandse outlet hebben.

Duitse wijnmakers verschillen over welke stijl beter veroudert, wat het terroir beter tot uitdrukking brengt, dat moeilijker te maken is en welke wijn ze het liefst drinken. Maar iedereen is het erover eens dat de trockenwijnen in de loop der jaren meer drinkbaar zijn geworden. Voor Nahe-wijnmaker Helmut Dönnhoff: “In de jaren '90 was alles zwart en wit. Nu streven we naar evenwicht en vergeten we de ideologie. '

Ondertussen blijft droog een moeilijke verkoop in de VS. Zowel Terry Thiese, wiens spraakmakende selecties worden geïmporteerd door Michael Skurnik Wines, en Thomas Haehn, nationale verkoopmanager voor Rudi Wiest Selections, melden dat er meer wordt gesproken over droge stijlen dan over de vraag onder hun klanten. Beiden importeren aardig wat droge Rieslings, maar vliegen de loods nauwelijks uit.

De smaak van de consument in de VS vertegenwoordigt nog een andere kant van de Duitse paradox. Riesling-fans hier zijn gewend aan een beetje suiker in hun wijnen, en vinden het zo lekker, en kunnen de stalen beet van trockenwijnen ronduit traumatisch vinden. Aan de andere kant hebben aanhangers van droge blanken geen idee dat Riesling in die stijl komt. De indruk wordt versterkt door het feit dat de grootste Amerikaanse binnenlandse Riesling-producenten de voorkeur geven aan een niet-droge stijl. Haehn wijst op de moeilijkheid om diepgewortelde percepties te veranderen met kleine kavels van ambachtelijke producenten.

Hoewel hij wat droge wijnen bij zich heeft, heeft Thiese geen haast om de markt op zijn kop te zetten. 'Deze [zoete] wijnen zijn uniek in de wereld', zegt hij. 'Mijn collega's en ik zijn grotendeels verantwoordelijk voor het levend houden van deze stijl van Duitse Riesling.'