B.Als ik schrijf over cocktails en bars, bevind ik me vaak in een paar mooie opgravingen - verschillende 'mixologie'-holen waar de uitgebreide drankjes complexe technieken vereisen, zelfgemaakte bitters en infusies van boer tot bord zijn de rigueur , en de barman heeft de sterrenstatus van sterrenchef bereikt.

Maar als ik terugkijk op mijn carrière, waren mijn meest memorabele en intieme ervaringen aan de bar op een plek waar de cocktails werden gemaakt met een frisdrankpistool, de hop in het bier was afkomstig van Anheuser-Busch en het ontwerpmotief was geïnspireerd op op zijn best een vissershut of garage-werkkamer.

De Holiday Cocktail Lounge op St. Mark's Place in East Village in New York City was mijn eerste echte kennismaking met een echte duik, lang geleden in 1987.

Nors barmannen slingerden bier en eenvoudige drankjes - schroevendraaiers waren $ 2,50 tijdens happy hour en $ 3 erna. Het sinaasappelsap was kruimelig, de merkwaardige wodka werd geschonken uit geschaafde plastic flessen, maar de drankjes waren stijf en het gezelschap was goed.

Ik had een bende scrappy jonge artiesten ontmoet die Holiday hadden aangewezen als hun ontmoetingsplaats voor na het werk, waar ze zich zonder hipster ironie mengden met de vaste arbeiders.

Een halfronde bar domineerde de schemerige voorkamer en er stonden hokjes langs de muren van de achterkant onder kerstverlichting die het hele jaar door brandde. Het was in die hokjes waar we het volgende decennium af en toe verzamelden en samen onze vormende volwassen jaren deelden.

Vorig jaar ging het bericht dat Holiday dichtging. (Het wordt vernieuwd als een chique pub in Britse stijl.)

Ik had de bende al een tijdje niet gezien, maar toen de aankondiging kwam van de laatste avond van de bar, was er geen twijfel dat we er zouden zijn.

Zoals verwacht zat Holiday die avond vol. Ik keek de kamer rond en realiseerde me dat de andere groepen er waren om dezelfde reden als wij. Iedereen was ouder geworden, maar ik herkende gezichten uit die rustige dagen van de late jaren 80.

Binnen onze groep liepen de meeste van onze levens uiteen, maar die gemakkelijke kameraadschap die vele jaren geleden uit lange nachten ontstond, had ons zo verbonden dat de tijd niet kon oplossen. We zaten in ons oude hokje, haalden bij, ruilden verse weerhaken en lachten een beetje te hard tot sluitingstijd.

Ik denk niet dat het verleden op de een of andere manier beter was. Sterker nog, ik leef graag in deze huidige gouden eeuw van cocktails, bier en wijn, en ik omarm en vier zelfs hoe de bars zich hebben ontwikkeld. Ernstig. Wat, waar en hoe we drinken is nog nooit zo goed en opwindend geweest.

Maar als ik langs de nu gesloten duik loop, denk ik aan hoe, in tegenstelling tot veel van deze nieuwe mixologische mecca's, niemand tijdens Holiday werd beoordeeld op hun klasse of mate van hipheid. De eigenwaarde of status van niemand werd bepaald door simpelweg klant te zijn op de meest opwindende, meest populaire plek. Toen je Holiday binnenliep - en bij talloze andere duikcafés - werd al die trendpens weggenomen, waardoor je alleen gewapend was met je persoonlijkheid, je manier van praten en je vermogen om een ​​grap te maken.