Toen ik werd gevraagd om redacteur te worden voor Wijnliefhebber meer dan zes jaar geleden was ik een beetje terughoudend. Het werk betekende dat je constant honderden wijnen van over de hele wereld moest herzien Californië Central Coast, het schrijven van beschrijvingen voor elk en het toekennen van scores op de 100-puntsschaal ​

Ik had wijnen nog nooit zo gedisciplineerd beoordeeld, en ik had ook niet veel vertrouwen in een systeem dat getallen toewijst aan iets dat zo potentieel subjectief is als de mening van een persoon over een wijn.

Bijna 15.000 wijnen later is mijn perspectief radicaal geëvolueerd. Ik heb nu een beter begrip van de vaardigheid, ervaring en methodologie achter de blind review-praktijken die het tijdschrift hanteert.

Nu, wanneer sommigen sommeliers ​ wijnmakers en journalisten bashen de praktijk van het scoren van wijnen als een achterhaalde, nutteloze oefening, het enige wat ik uiteindelijk hoor zijn argumenten voor minder informatie. In een tijdperk waarin strategische desinformatie en campagnes om de media het zwijgen op te leggen de hele wereld besmetten, kan ik niet zien hoe iemand die kennis waardeert, kan beweren dat elke vorm van legitieme informatie moet worden gestopt. Dat omvat onderzoeksrapporten over wandaden van de overheid en de mening van een criticus over en score voor een bepaalde fles wijn.

Is het tijd om 'sommelier' opnieuw te definiëren?

De ultieme vraag waar dergelijke discussies op kunnen neerkomen, is hoeveel gewicht er op de numerieke score moet worden geplaatst. Voor mij is een score slechts één statistiek waarmee mensen rekening kunnen houden bij het selecteren van wijn.

Moet dit de enige statistiek zijn? Hopelijk niet. Moeten mensen over critici leren om te weten waar ze staan ​​ten aanzien van bepaalde stijlen? Hopelijk wel. Hebben critici die jaar in jaar uit specifieke streken proeven terwijl ze regelmatig wijngaarden bezoeken en wijnmakers ontmoeten, waardevol inzicht in een bepaalde wijn? Natuurlijk.

Het meest in het oog springende argument tegen scores draait om het feit dat hij Robert Parker de schuld geeft omdat hij de voorkeur geeft aan een rijpe wijnstijl die de norm werd in de latere jaren negentig. Dat was een ander tijdperk, toen Parkers stem slechts een van de weinige was.

Tegenwoordig zijn de meningen over wijn eindeloos, en er zijn zoveel niches voor verschillende stijlen dat ik geen enkel gevaar zie om terug te vallen in een Parkerized-hachelijke situatie. Bewust of anderszins, degradeert het argument tegen scores de ene bron van nuttige informatie, terwijl wordt geprobeerd een andere op te heffen, meestal van de persoon die klaagt. Waar schuilt het kwaad om over meerdere betrouwbare informatiebronnen te beschikken en vervolgens een besluit te nemen?