Kijken. We zeggen niet dat sommeliers sixers naar je tafel gaan dragen (althans nog niet), maar: de can-o-wine is hier, het is geen bier, dus wen er maar aan.

Ze zijn gemakkelijk in te pakken en gaan niet kapot. En aangezien licht wijn doodt, is het blik technisch gezien een meer dan waardig vat. Licht stinkt ook bier, en daarom kiezen sommige van de beste ambachtelijke brouwers voor ray-blocking aluminium. Deze zelfde elite brouwers - en de wijnmakers die hun sap kunnen drinken - hebben ook een veilige manier bedacht om het blik te behandelen, zodat er geen metaalachtige smaak op jou wordt overgedragen.

Als de specificaties goed zijn, waarom hebben we dan niet meer blikken met betere wijn in de schappen gezien, zoals deze degelijk smakende Underwoods van Union Wine Co. uit Oregon?

Ten eerste zijn inmaakmachines niet goedkoop, dus een producent heeft zowel de middelen vooraf als de output nodig om de kosten te rechtvaardigen. (Dit slaat een legioen jonge, jonge wijnmakers uit, wier generatie al biergek is.)

De andere reden kan liggen in het feit dat het blikje, ondanks het huidige cachet in de ambachtelijke bierwereld, nog steeds meer een stigma vormt voor de wijnindustrie. Een blikje in de hand geeft de houder tenslotte een vleugje stoere Everyman - een vibe die niet verloren gaat bij jonge bierdrinkers (voeg hier je favoriete Brooklyn-grap in). Dit druist in tegen veel traditionele oenofielen en wijnventers die zich vastklampen aan de elitaire stamboom van wijn en die het blik (en zelfs bier) nog steeds beschouwen als een culturele scheidslijn.

In die zin, als de wijn in deze aluminium soldaten blijft verbeteren, zou het dan het toch al veranderende imago van wijn kunnen veranderen van snobistisch naar benaderbaar en koel? Kraak er een paar en kijk wat er gebeurt.