Het ging allemaal zo snel.

Ik leef de droom. Ik ben in New York City en ontdek een diepe passie voor alles wat met wijn te maken heeft. Ik werk me een weg omhoog door de rijen. En dan ben ik de sommelier van twee van de beste restaurants van de stad.

Het gat , onlangs uitgeroepen tot een van de acht meest invloedrijke wijnrestaurants in de geschiedenis van New York City. De andere, The Lambs Club , gerund door de beroemde Iron Chef Geoffrey Zakarian. Ik breng filmsterren uit de A-lijst naar de kelders, geef lessen aan tafel over Bourgondië en minder bekende regio's van Italië aan muzieksupersterren en combineer wijn met een degustatiemenu voor royalty uit het Midden-Oosten. Al die tijd het proeven van de beste wijn die de man ooit heeft gemaakt.

Ik heb het gehaald. Dit is mijn tijd en plaats. Dit is mijn stad.

Ik rijd dan en koop om een ​​eigen wijnwinkel in Brooklyn te openen. De winkel is geschreven in The New York Times, onder andere. Ik zet mensen aan tot de geneugten van Ischia Bianco en Mencia. Toen begin ik een paar vrienden te helpen hun Franse bistro om te bouwen tot een wijnbar. Het leven gaat verder dan goed, en wordt beter.

Dan slaat orkaan Sandy toe.

Ik ga naar Albany, New York, om tijd door te brengen met mijn familie terwijl de stad zich hergroepeert. Ik kom over maximaal een paar dagen terug. Maar ik kom thuis en merk dat mijn tante, een tweede moeder voor mij die opgroeide, ernstig ziek is geworden. Dan ben ik met haar in het ziekenhuis en ze wil naar huis, maar er is niemand om voor haar te zorgen. Dus ik stelde mijn terugkeer naar de stad uit.

'Ik kom over een paar weken terug, zodra de zaken met mijn tante zijn afgehandeld', zeg ik tegen iedereen, inclusief mezelf. De dagen gaan voorbij en de situatie wordt erger. Mijn tante heeft de ziekte van Parkinson en ontwikkelt dementie. Het is duidelijk dat ik haar niet kan verlaten, dus kies ik ervoor om te blijven. Ik stap terug uit het wijnbarproject en begin met de groothandel voor het Italiaanse wijnbedrijf van een vriend. Ik breng de hele dag wijn naar winkels en restaurants. 'S Avonds zorg ik voor mijn tante.

De wijnen zijn geweldig, maar de enige die opnieuw worden besteld, zijn de vijf dollar Pinot Grigio en Montepulciano. Ik ben uitgeput en mis de wereld die ik heb achtergelaten. Ik krijg nog steeds de e-mails en uitnodigingen voor proeverijen en diners, zie berichten van voormalige collega's op sociale media en leef wat ooit mijn leven was. Behalve nu voel ik me meer een verkoper van tweedehands auto's dan een sommelier.

Op een regenachtige middag, terwijl ik in mijn auto zit en een andere nabestelling voor goedkope Pinot Grigio inlever, realiseer ik me dat ik de wijnrit kwijt ben die ik naar de top van New York City reed. Ik denk dat ik de wijnwereld haat. Ik begin over te schakelen van wijn en wijd me aan de zorg voor mijn tante. Het leven wordt donker en zwaar.

Maar dan ontmoet ik een mooie, vriendelijke vrouw, en ze wordt mijn liefde. Ze woont in New Paltz, een studentenstad in de Hudson Valley in New York. Haar steun ondersteunt mij zoals ik voor mijn tante zorg. Nadat mijn tante is overleden, nemen we een winterverblijf in een resort in de bergen. Tijdens het avondeten verlies ik mezelf urenlang op de wijnkaart.

Ik geniet van een fles Chateau musar ​De Musar brengt me terug naar de meest magische proeverij die ik ooit heb bijgewoond, met Serge Hochar (RIP Serge), en het licht gaat weer aan.

Mijn dame ziet het, iedereen ziet het. En met haar niet-zo-subtiele aanmoediging, vind ik mezelf terug in het wijnspel.

Ik adviseer, ik werk aan een fotografieproject bij een wijnmakerij van een vriend en ik ben in discussie om weer een wijnwinkel te openen. En ik realiseer me dat New York City misschien niet de enige plek is om sommelier en wijnprofessional te zijn.

Sommeliers uit New York voor lokaal