Close
Logo

Wie Zijn Wij?

Cubanfoodla - Deze Populaire Wijn Ratings En Reviews, Het Idee Van Unieke Recepten, Informatie Over De Combinaties Van Berichtgeving En Handige Gidsen.

Eten,

Waarom smaakt voedsel beter in Italië?

De ingrediënten zijn van boer tot bord vers, de tradities sterk, de keukenvaardigheden ongeëvenaard. Maar dat is pas het begin. Het respect van de Italianen voor lekker eten grenst aan aanbidding.



Afgelopen vakantieseizoen merkte ik een van die eigenzinnige kleine culturele verschillen op die de Verenigde Staten, mijn geboorteplaats, scheidt van Italië, mijn geadopteerde. Op het hoogtepunt van de kerstperiode zenden de televisienetwerken in beide landen segmenten uit over het voedsel en de wijnen van het seizoen. Maar de Amerikaanse segmenten waren snel, statistisch gestuurd en licht, de Italiaanse segmenten, waarvan vele tijdens prime time, werden uitvoerig onderzocht en boden uitgebreide, doordachte aanbevelingen van regionale specialiteiten en wijnen, met recepten en snelle kooktips.
Dat zette me aan het denken over de primetime facturering van wijn en eten in de Italiaanse cultuur en bijgevolg waarom Italië zo moeiteloos uitblinkt als het gaat om alles wat met gastronomie te maken heeft. Het deed me denken aan de vraag die vaak wordt gesteld, maar zelden naar tevredenheid wordt beantwoord: waarom smaakt eten zo goed in Italië en waarom kun je de intensiteit van Italiaanse smaken in het buitenland niet reproduceren? Ik heb een paar gedachten.
De wonderen van versheid en eenvoud zijn natuurlijk de belangrijkste bronnen van kleinschalige, lokale producenten, waardoor Italië een casestudy is in de filosofie van boer tot bord eten. Een van de beste gerechten die ik onlangs heb gehad, werd bijvoorbeeld bereid door de matrone Signora Lucia in de trattoria in de buurt, een paar deuren verder van waar ik woon in Rome. Haar cacio e pepe van vijf euro bestaat uit pasta (ze koos voor rigatoni), versgemalen zwarte peper en pecorino romano-kaas (in de volksmond bekend als 'cacio' vanwege het zoutproces dat de wei ondergaat).
De symfonie van smaak die door deze ingrediënten werd gecreëerd, was natuurlijk te danken aan de kwaliteit en selectie van elk: pecorino romano, een kaas van schapenmelk die tot acht maanden oud kan worden en een beschermende zwarte korst van plantaardige as heeft, is een trotse lokale traditie die niet wordt gevonden buiten centraal Italië. Ironisch genoeg zou je het waarschijnlijk in een boetiekwinkel in New York zien voordat je het in Venetië of Milaan ziet. Maar het was ook techniek: de Signora wist dat te veel kaas het gerecht zout maakt en door de pasta van al zijn vocht af te voeren, wordt de saus klonterig en droog.
Seizoensgebondenheid is net zo belangrijk. Het contorno- of bijgerechtmenu van Signora Lucia bevat nu carciofi alla romana (artisjokken in Romeinse stijl die zijn gestoomd en gevuld met munt en knoflook) en puntarelle (een verscheidenheid aan cichorei die wordt geserveerd met een vinaigrette van ansjovispasta). Beide zijn wintergroenten die specifiek zijn voor de Italiaanse hoofdstad. Maar we weten allemaal dat Italië uitblinkt als het gaat om seizoensproducten, eenvoud en lokale inkoop. Dat geldt ook voor veel andere landen, waaronder de Verenigde Staten. Die factoren verklaren nog steeds niet de 'magie', bij gebrek aan een betere term, waarom eten hier zo goed smaakt.
Een theorie die ik heb, verwijst naar religie. Dat wil niet zeggen dat God of geloof enige invloed heeft op hoe goed eten smaakt. Gedurende vele jaren die ik hier heb doorgebracht, ben ik gaan vermoeden dat schaduwen van de oude wortels van Italië in het heidendom nog steeds bestaan ​​onder een dikke primer van het katholicisme en andere religies. Dit is een land dat een godheid maakt van een kop radicchio-salade, een zwaardvissteak, een ondersoort van hete chili of een wilde paddestoel van het varken. Elk wordt vereerd met zijn eigen speciale feest, of sagra in het Italiaans, waarbij het eten wordt gevierd met muziek, dans en weelderige banketten.
Ik ging onlangs naar een sagra gewijd aan kastanjes in het kleine stadje Canepina in het bovenste Lazio. Het driedaagse straatfeest, compleet met vlaggetjes in middeleeuwse klederdracht, vuurwerk en genoeg geroosterde kastanjes om het centrale plein te vullen, moet, naar ik ben er zeker van zijn, het grootste deel van het jaarlijkse budget van de stad vertegenwoordigen. Zelfs Santa Corona, de patroonheilige van de stad wiens vergulde beeld door de plaatselijke priesters door de straten wordt gedragen, krijgt niet zoveel tijd op de kalender. Kijk naar een hogere autoriteit in Canepina en je goddelijke verschijning zal komen in de vorm van een kastanje.
Honderden, zo niet duizenden, kleine Italiaanse steden verspreid over het schiereiland vieren een sagra gewijd aan de plaatselijke oogst met dezelfde ijver die zij opdragen aan de patroonheilige. Jonge kinderen, gezinnen en ouderen zijn allemaal bij de festiviteiten betrokken en elk ontwikkelt een acuut gevoel van respect voor het voedselproduct dat welvaart en werkgelegenheid in hun gebied heeft gebracht, evenals eenheid en welzijn.
Dat diepgewortelde respect is een andere factor die, denk ik, het eten zo lekker maakt in Italië. Italianen bestellen bijvoorbeeld zelden te veel in restaurants en de porties zijn van nature klein. Het is niet alleen een kwestie van kwaliteit boven kwantiteit, het komt voort uit een aanhoudend naoorlogs gevoel van soberheid waarin het verspillen van kostbaar voedsel wordt afgekeurd. Waardering van eten en wijn wordt op scholen onderwezen en thuis geoefend met kleinkinderen die van hun grootouders pasta leren kneden of gnocchi rollen. Je zult ook respect zien in de manier waarop er fysiek met voedsel wordt omgegaan. Merk op hoe de barman uw espressokopje warm houdt door deze op de machine te plaatsen. Of hoe uw boterham met ham en kaas op aanvraag tot in de perfectie wordt geroosterd, zelfs bij de Autogrill. Het wordt dan voorzichtig in een dik servet gewikkeld en overhandigd alsof het een pasgeboren baby is.
De Italiaanse economie is sterk afhankelijk van eten en wijn en de gastronomische export geniet dezelfde erkenning als luxe, mode en designartikelen. In zekere zin viert het hele land een landelijke sagra voor zijn landbouwproducten die eerbied en respect oproept.