​ Ik heb geesten beoordeeld Wijnliefhebber ongeveer vijf jaar. Ik heb veel scores van meer dan 90 en meerdere van 95 of hoger toegekend. Maar een perfecte 100? Dat was me tot een paar maanden geleden ontgaan.

Het was een Japanse whisky - in het bijzonder Nikka's Miyagikyo Single Malt 12 jaar oud - dat heeft het spel veranderd.

'Elegant', had ik geschreven. “Evenwichtige mix van honing, verse appels, vanille, fijne rook, een vleugje espresso in de afdronk. Het schiet op alle cilinders. ' Het was een glas dat ik niet wilde neerzetten, en ik dronk met plezier elke druppel leeg.

Maar in juli kondigde Nikka aan dat de Miyagikyo, samen met drie andere whisky's met een leeftijdsverklaring, slechts beperkt verkrijgbaar zou zijn in de VS. Door de stijgende vraag naar Japanse whisky was het aanbod sterk afgenomen. Met andere woorden, de fles was zojuist bijna niet meer verkrijgbaar.

Dus waarom zou je de moeite nemen om zijn grootsheid te bazuinen? Omdat het ongetwijfeld waardig was. Maar zomaar ontsnapte mijn eerste 100-pointer.

Dat zette me aan het denken: hoe wisten en voelden mijn collega-redacteuren wanneer ze perfectie hadden ontdekt?

'Mijn volmaakte scorers hebben bepaalde dingen gemeen, waaronder finesse, uitstraling en complexiteit', zegt Kerin O'Keefe, Italiaanse redacteur. 'Maar het was hun onberispelijke, naadloze balans die me compleet wegblies.'

Bijdragende redacteur Paul Gregutt, die wijnen uit Oregon en Canada beoordeelt, had een meer romantische kijk. “Perfect is een hoogst subjectieve beoordeling, een die, net als ware liefde, niet kan worden opgejaagd. Het moet je vinden. Als dat het geval is, weet je het. '

Gregutts eerste 100-pointer was een Royal's City Syrah uit 2006 gemaakt in Washington. Het duurde drie proeverijen voordat hij zich aan die score vaststelde.

14 Regels voor het bezoeken van een proeflokaal

'Het bleef me achtervolgen, als een droom die je niet kunt schudden, en fluisterde me toe:‘ 100 punten, 100 punten, 100 punten, ’' zei hij. 'Uiteindelijk begon ik op te letten.' Zijn proefnotitie dient als bevestiging. 'Er ontbreekt niets, van de eerste snuf tot de laatste slok, de wijn levert op alle niveaus.'

Ondertussen haalde de Europese redacteur Roger Voss herinneringen op Vijfde van Noval's National Vintage 2011 Haven.

'Ik herinner me eerst de balans, het feit dat de vrucht zo direct was, de tannines zo rijp,' zei Voss. 'Je zou het daar en dan bijna kunnen drinken. Maar toen dacht ik: deze wijn zal kleinkinderen overleven, niet alleen ik. Het had de hoogste kwaliteit van een echt geweldige wijn. Naarmate het ouder wordt, zal het constant fascineren en verbazen. '

Deze feedback bevestigde wat ik al vermoedde: een geweldige fles gaat over meer dan alleen technische perfectie. (Hoewel ja, daar gaat het ook over.) Het gaat ook om het ongrijpbare, de gevoelens die het oproept. Het is de fles die je niet uit je hoofd kunt krijgen. Het fluistert in je oor. Het wekt ontzag op, of in mijn geval was het het glas dat ik gewoon niet kon neerleggen.

Maar ook al heb ik mijn eerste perfecte partituur niet gepubliceerd, ik zal niet wanhopen. Er liggen tenslotte nog genoeg flessen in mijn schappen die wachten op beoordeling. Wie weet? Een tweede 100-pointer kan daar nu zijn, wachtend om mij te vinden.