Ik had ooit een romantisch idee van hoe het zou zijn om een ​​wijngaard te bezitten. Vanaf mijn veranda aan de achterkant zou ik een perfect onderhouden wijngaard zien terwijl de laatste zonnestralen van de rivier de Mississippi glinsterden. Ik zuchtte van tevredenheid over mijn magisch zelfonderhoudende wijnstokken terwijl ik diep dronk uit een glas gevuld met de vintage van vorig jaar.

De realiteit zit vol met harde, ronduit pijnlijke landbouw, en ik heb de littekens om dat te bewijzen.

Sinds het begin van de jaren negentig ben ik een thuiswijnmaker die genoeg wijn heeft geproduceerd om te delen met vrienden en familie, hoewel ik nooit het maximum van 200 liter heb bereikt dat wettelijk is toegestaan. Hoe graag ik ook van deze hobby genoot, ik gebruikte altijd het fruit van iemand anders.

Dus ik vond het tijd om wijn te maken van de wijnstok.

In het voorjaar van 2015 wachtte ik met mijn vrouw, Kate, op een makelaar om ons het huis te laten zien dat we voorbestemd waren te bezitten. Terwijl we op de grote, omhullende veranda van het eeuwenoude huis stonden, verspreidden regenwolken zich om een ​​perfecte regenboog te onthullen die tot in de tuin onder ons reikte. Hadden we nog een teken nodig?

Is het een teken om een ​​wijngaard te planten? / Foto door Kate Peragine

Het leek erop dat ik een ideaal landgoed op het zuiden had gekocht om een ​​wijngaard aan te planten. Mijn eerste taak was om alle bomen van de hemel te verwijderen, een nogal hardnekkige en invasieve soort die zich snel verspreidt en groeit. We huurden een landschapsbedrijf in om de ongeveer 200 jonge boompjes op te ruimen die het terrein verstikten.

Helaas kwam de bemanning van drie man een nest gele jassen tegen die hen een aantal keren staken. Ik wist niet dat dit een voorafschaduwing zou zijn van een van de minder dan opwindende momenten die ik als wijngaardbezitter zou meemaken.

Ik gooide de wieteter in de lucht en rende terwijl ik herhaaldelijk in mijn been werd gestoken. Het duurde twee dagen voordat ik de moed kon verzamelen om de onkruideter terug te halen, die verstrikt zat in de trellisdraden.

Met de hulp van mijn schoonmoeder, een plaatselijke historicus, ontdekte ik dat ons land ooit 6000 wijnstokken bevatte die eigendom waren van de zoon van kolonel George Davenport, naar wie onze stad is vernoemd.

Berichten in de wijngaard in de achtertuin / Foto door Kate Peragine

Eind 2015 kwam ik in contact met George Walker, mede-eigenaar van Mountain Vista Winery and Vineyards in Rancho Cucamonga, Californië. George wilde een boek schrijven over de geschiedenis van de wijnbereiding van Rancho Cucamonga, en dus sloten we een deal.

Ik had ook te maken met 'Papahog', een dikke, onbeschaamde groundhog die een labyrint van holen in het midden van de wijngaard opzette. Een suggestie om mezelf te ontdoen van de varmint was om gebruikt kattenbakvulling door de ingang van zijn hol te schuiven. Papahog had daar niets van en schopte het er meteen weer uit.

George bezit ook My Home Vineyard , een bedrijf dat wijngaarden aanlegt. Ik bood aan om mee te schrijven aan het boek in ruil voor hulp bij het bouwen van mijn wijngaard.

De auteur met de tools om zijn tuin leeg te maken / Foto door Kate Peragine

George bezocht het landgoed in 2016 en hielp bij het opstellen van een plan voor de wijngaard en de druivensoorten die in dit koude klimaat konden worden verbouwd. We hebben een combinatie afgesproken van witte en rode druiven: Himrod, Golden Muscat, Buffalo, Neptune, Einset, Fredonia, Marquette, La Crescent en Catawba. We zouden 138 wijnstokken planten, verdeeld over 12 rijen.

De harde waarheid over het bezitten van een wijngaard

Voordat de bemanning arriveerde, was het mijn taak om het pand op te ruimen. Hoewel de kleine bomen verdwenen waren, bleef er veel dik onkruid en hoog gras over.

Rijen worden voorbereid voor aanplant / Foto door Kate Peragine

Als je ooit wilt weten wie je beste vrienden zijn, vraag ze dan om te helpen bij het opruimen van doornstruiken en struiken van de zijkant van een heuvel. Mijn vriend, Darren, en zijn twee zoons werkten twee dagen met mij samen met een zodensnijder, onkruideter en geslepen bijlen. Ik had pijn op plaatsen die ik me nooit had kunnen voorstellen, mijn armen verscheurd door doornen en takken.

George droeg de wijngaardbouw over aan zijn 21-jarige zoon Clayton Walker. Lang, slungelig en gebruind sleepte Clayton acht dagen lang behandelde houtblokken, balen draad van 50 pond en gereedschap de heuvel op en af. Een paar vrijwilligers hielpen een paar dagen, en ik deed wat het lichaam van mijn schrijver uit zijn vorm kon, maar de verdienste van het bouwen en planten van 138 wijnstokken gaat naar Clayton.

Ik had ook te maken met 'Papahog', een dikke, onbeschaamde groundhog die een labyrint van holen in het midden van de wijngaard opzette. Een suggestie om mezelf te ontdoen van de varmint was om gebruikt kattenbakvulling door de ingang van zijn hol te schuiven. Papahog had daar niets van en schopte het er meteen weer uit.

Als je het je inbeeldt Caddyshack , je bent precies op het doel.

'Papahog', eindelijk achter de tralies / Foto door Kate Peragine

Papahog ontwikkelde een voorliefde voor de blauwe buizen die mijn jonge wijnstokken beschermden, dus hij moest gaan. Ik gebruikte een levende val met ananas, en Papahog werd al snel verplaatst naar een mooi privé-eiland in de buurt van de rivier de Mississippi.

Iowa-onkruid groeit hoger dan maïsstengels, en om ze te snijden is een zweterig proces. Tijdens een bijzonder vochtige dag raakte mijn onkruideter de ingang van een nieuw ontwikkeld geel jasnest. Ik was verbaasd hoe hoog mijn stem kon bereiken. Ik gooide de wieteter in de lucht en rende terwijl ik herhaaldelijk in mijn been werd gestoken. Het duurde twee dagen voordat ik de moed kon verzamelen om de onkruideter terug te halen, die verstrikt zat in de trellisdraden.

Insectenschade aan de wijnstokken / Foto door Kate Peragine

Mijn grootste uitdaging was de vreselijke plaag van Japanse kevers die kant maakten van de druivenbladeren. Elke ochtend nam ik mijn emmer zeepachtig water om insecten te plukken en ze te verdrinken. Ik was bang dat mijn wijngaard klaar was. In september waren de beestjes echter verdwenen en waren de wijnstokken 1,8 meter hoog.

Nu de herfst op de wijngaard neerdaalt, droom ik van volgend jaar wanneer ik wat druiven zal hebben om te oogsten. Ik heb veel geleerd, en ik heb een nieuw aanvalsplan voor de lente om de wijngaard levend en bloeiend te houden. Daarmee heb ik een nieuwe waardering voor wat wijn werkelijk is: een wonder, geboren uit arbeid en liefde.