Cultuur

De Vino-oplichter: de ongelukkige borstel van een seriële dater met een wijntondel-oplichter

Twee maanden eerder De Tinder-oplichter werd uitgebracht op Netflix, had ik mijn eigen aanvaring met een 'diamantenexporterende', waarheidsverbuigende, wijnstelende date.

Leandro was Italiaans-Braziliaans met kort peper-en-zoutkleurig haar, donkere ogen en een attente persoonlijkheid. Aanvankelijk aangetrokken tot zijn doorzettingsvermogen, zijn kennis van Puglia en het vooruitzicht van reizen naar Rio, ik matchte met hem en we praatten twee dagen voordat hij beweerde erfgenaam te zijn van een diamantmijn… excuseer mij! Dit is nieuw. Toen ik in de Bay Area woonde, kruiste mijn wereld soms de rijkdom aan technologie en nieuw geld, maar zelden ontmoette ik iemand met een beroep dat een Bond-schurk waardig was. Ik kon zijn uitnodiging voor Zuni, een plaatselijk instituut in San Francisco, niet weerstaan.

Ik was vroeg op pad – nou ja, ik was op tijd, dus vroeg voor een Tinder-date – en ging alleen boven zitten bij het raam met uitzicht op Rose Street. Ik bestelde een glas Les Beaux Fougets voor $ 20. Subtiel nippend wachtte ik vol spanning op Leandro. Ruim een paar ‘bijna daar’-sms’jes later belde hij eindelijk om te zeggen dat hij niet naar binnen mocht – hij vergat zijn vaccinatiebewijs.

Geen enkele vorm van smeken of smeken kon hem een zitplaats binnen of buiten bezorgen, dus liet ik mijn nauwelijks aangeraakte kopje achter Bourgondië om een restaurant te vinden dat ons zou bedienen (in San Francisco was het in die tijd bijna onmogelijk om een wijnbar te vinden die geen vaccinatiekaarten eiste). Terwijl ik door Gough naar Hayes liep, dacht ik bij mezelf: 'Dit is raar; wie heeft er geen foto van zijn vaccinatiekaart?” Maar moe van de straffende cyclus van daten aan het einde van de jaren dertig, ging ik door.

Dit vind je misschien ook leuk: Een gids voor de beste drink- en eetplekken van San Francisco

We kozen uiteindelijk voor een onopvallend Italiaans restaurant met een parklet en een fatsoenlijke wijnkaart, hoewel ik teleurgesteld was dat ik de houtgestookte kip voor twee bij Zuni had gemist. We bestelden een kleine troostburrata en een Brunello van Montalcino . Terwijl de tonen van kersen, bramen, kruiden en leer mijn smaakpapillen verwarmden, begonnen mijn vermoedens over Leandro af te nemen. Hij vertelde over zijn Joods-Italiaanse vader die Europa ontvluchtte, om zich vervolgens in Brazilië te vestigen en een succesvolle diamantmagnaat te worden; hij deelde foto's en video's van zichzelf op diamantconventies, terwijl hij de moderne mijnbouwpraktijken uitlegde. Met een sprankje waarheid die de sfeer van twijfel die aan zijn achtergrondverhaal kleefde, doordreef, vroeg ik mezelf af: 'Zou hij echt kunnen zijn?'

Hoe aangeschoten ik ook hoopvol was, verontschuldigde ik mezelf van tafel. Toen ik terugkwam, was het een adembenemend tafereel. Laat op een woensdagavond, midden in de pandemie, waren er geen andere gasten die de kou trotseerden, en Leandro ook niet. Mijn tas hing achteloos aan de stoel; mijn jasje was op een verkreukelde stapel op de grond gevallen en de cheque lag op het tafelblad.

Gelaten omdat ik was gedumpt, dronk ik lusteloos van een laatste glas prosecco beslist verlaten bij een nieuwe datingramp toen Leandro weer verscheen, met wilde ogen en vijandig. 'Dit is belachelijk!' hij zei. “Mijn kaart is geweigerd! Kijk!' Terwijl hij een ontvangstbewijs voor het opvragen van het saldo van een geldautomaat in mijn gezicht duwde met ‘$ 2.757.488,04’ erop getypt, spuugde Leandro: ‘Ik kan het niet geloven!’ Maar dat zou ik zeker kunnen. Een date met een bedrieger heeft me misschien $ 170 gekost en mogelijk een gestolen Chase-kaart, maar goed! De wijn was tenminste goed.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk in de Oktober 2023 probleem van Wijnliefhebber tijdschrift. Klik hier om je vandaag nog te abonneren!