M.Je grootvader was een autodidactische wijnmaker. De druiven die hij gebruikte waren geen wijndruiven, maar lokaal geteelde Concords. En zijn wijnmakerij en kelder waren de donkere, koele kelder van zijn huis met twee slaapkamers in een arbeiderswijk buiten Boston.

Voor flessen gebruikte hij metselaarpotten die ooit alles hadden bevat, van augurken tot varkenspoten. En voor het grootste deel van 40 jaar bleef hij pot na pot met zijn nauwelijks drinkbare, zoete rode wijn karnen.

Onze traditionele zondagse maaltijd omvatte bergen pasta en gehaktballen en zelfgemaakte saus. Voor mijn grootvader was de maaltijd niet compleet zonder zijn zelfgemaakte vino. Nadat hij in zijn eten had gescheurd en het met zijn rood had weggespoeld, leunde hij achterover met een volle buik en verklaarde: ' tevreden ​

Ik heb eens gevraagd waarom hij nooit de moeite nam om zijn potten te etiketteren of jaargangen bij te houden. Hij leunde achterover in zijn favoriete stoel, met een grote grijns met een glas wijn, en zei keer op keer: 'een mooi ding , ’Wat iets moois betekent. Etiketten waren niet belangrijk, legde hij uit, het bewijs van elke wijn is gewoon wat er in het glas zit.

In gebroken Engels zou hij aandringen Moeder natuur schonk hem zijn wijnbereidingsgeschenken. En hij zei altijd dat thuis wijn maken een Italiaanse traditie was, en een praktisch verplichte gewoonte in zijn gezin.

Hij was trots op zijn wijn - soms een beetje te trots. Als een slokje iets anders zou opwekken dan een o-dit-is-heerlijk-glimlachje, zouden zijn dikke, borstelige wenkbrauwen optrekken terwijl hij een paar Italiaanse vloeken mompelde.

Maar meestal kwam zijn trots tot uiting in zijn verlangen om zijn creatie te delen met buren, vrienden en familie. Mijn grootvader geloofde dat wijn een overgangsrite was, vooral voor de mannen en jongens in het gezin. Door me toe te staan ​​hem te helpen en zelfs een beetje van zijn vaak scherpe partijen te proeven, hoopte hij dat ik een levenslange waardering voor wijn zou ontwikkelen.

Het werkte.