'Wacht even,' zegt Richard Paterson, terwijl hij zijn hand op mijn arm legt. We staan ​​op de drempel van pakhuis nr. 4 bij distilleerderij The Dalmore in de Schotse Hooglanden.

'Ruik je dat?' Zijn ogen zijn gesloten, diep inademen door 'The Nose', degene die zijn carrière heeft gevormd. Het is een bijnaam die zijn griezelige vermogen om whisky te ruiken beschrijft vanwege zijn aroma's, onvolkomenheden en potentieel.

Vanaf hier ruik ik alleen Cromarty Firth, de nabijgelegen inham, bij eb. Maar ik volg Paterson's voorbeeld. Ik sluit mijn ogen en leun voorover in het oude kalkstenen gebouw, waarbij ik de tonen van mout, nat hout, aarde en gedroogd fruit in me opneem. Ik glimlach en kijk hem aan. Onder zijn snor glimlacht Paterson ook. 'Kom nu binnen.'

Binnenin is een andere wereld, een plek waar Paterson een groot deel van zijn 50 jaar als meesterdistilleerder van The Dalmore heeft doorgebracht met het neuzen, proeven en aanpassen van formules. Het is donker en biedt net genoeg licht om silhouetten te onderscheiden van 3.000 vaten whisky, drie hoog gestapeld. Ze worden achtergelaten om te “slapen” - sommige al meer dan 60 jaar - in nieuwe Amerikaanse witte eikenhouten vaten, en in vaten die ooit Bourbon, Matusalem-rum en Cabernet Sauvignon bevatten.

Paterson heeft jarenlang de wereld rondgereisd op zoek naar vaten om de perfecte afwerking te geven.

Hoe belangrijk de gerst, het water en de distilleerketels ook zijn voor de rauwe geest, het is volgens Paterson het hout dat de grootste invloed heeft op de uiteindelijke uitdrukking.

Hij schenkt me een glaasje in. 'Sla hem niet zomaar terug', zegt hij. 'Houd de whisky lang in de mond, stop de tong naar achteren en laat hem zitten.' Hij neuriet een lied en beweegt zijn hand door de lucht. Als het liedje eindigt, slik ik langzaam door en proef ik chocolade en sinaasappel, kruiden en de fluwelen overblijfselen van sherry.

Alles en meer over Japanse whisky

Paterson, een derde generatie blender, heeft jarenlang de wereld rondgereisd op zoek naar vaten met wijn en sterke drank om de perfecte afwerking van zijn whisky's te geven. Dat omvat duizenden proeven en fouten, successen en mislukkingen, die hij allemaal met de hand heeft vastgelegd sinds hij 18 was.

Ik wil zijn aantekeningen zien, maar hij verzekert me dat hij iets beters heeft.

Paterson leidt me naar een klein kantoor. Binnenin staat een hoge palissanderhouten kast. Hij ontgrendelt het en kraakt het open. Binnenin, verlicht als de Heilige Graal, staan ​​12 kristallen flessen gevuld met mengsels gemaakt van de meest zeldzame en waardevolle uitingen van de distilleerderij uit 1868. In het midden van de kast staat een groot wit boek.

Richard Paterson en zijn nalatenschap / Foto door auteur

Paterson opent het en onthult 200 handgeschreven pagina's gevuld met zijn persoonlijke verhalen over het maken van whisky en geschiedenis. Het spreekt tot hardnekkige zoektocht naar vaten en de kunst van het mengen, verhalen over zijn leven en dankbaarheid voor de mensen die hem hebben beïnvloed en begeleid.

Paterson's laatste dram als distilleerder is in zicht. Hij weet dat op een dag, wanneer zowel hij als zijn whisky's deze wereld hebben verlaten, de rest van zijn nalatenschap in dat boek zal staan.

Voordat we afscheid nemen, schenkt Paterson me een Dalmore uit 1973, mijn geboortejaar. De tijd die het kostte om deze zeldzame geest te creëren, gaat mij niet verloren.

'Je moet wachten, je moet geduld hebben', zegt hij. 'Ze zullen als diamanten uit steenkool komen, maar je moet ze tijd geven.'

En ik weet dat hij het over meer heeft dan alleen de whisky.