Mijn na het verdedigen van California Pinot Noir maandag veroorzaakte nogal wat discussie. Goede opmerkingen over Bourgondische versus Amerikaanse wijnen zetten me aan het denken over veroudering. Het is algemeen aanvaard dat goed uitgebalanceerde wijnen, en geen blockbusters, de wijnen zijn die goed moeten verouderen.

Dus hoe is dit van toepassing op Pinot Noir?

Wijnkenners zijn het er over het algemeen over eens dat Pinot Noir meestal niet goed rijpt. De meeste wijnen van de wereld trouwens ook niet. Wij schrijvers zeggen vaak dat de meeste Pinot Noir uit Californië of Oregon binnen vier tot vijf jaar na de vintage datum moet worden gedronken, wat niet lang is, vergeleken met de 10 of 20 jaar die goede Cabernet Sauvignon kan rijpen.

Maar dan iedereen die een goed bewaarde fles oude Bourgogne heeft gehad Domaine de la Romanee Conti of Maison Leroy of een handjevol anderen, weet dat Bourgondië in feite lang kan verouderen. Tien jaar gemakkelijk voor een goede vintage, soms 30 voor een goede vintage en een uitstekende wijngaard, zelfs 50 of 100 jaar voor een echt geweldige fles.

Een van mijn eerste gedenkwaardige ervaringen met volwassen Bourgondië was een 1971 Musigny van Louis Jadot dat mijn vrouw en ik dronken tijdens een lang diner in een restaurant weggestopt op het Bourgondische platteland in 1986 met Pierre Henry Gagey, de toenmalige wijnmeester van Jadot in opleiding. De wijn was 15 jaar oud, nogal bleek en lichtbruin van kleur, maar verbazingwekkend van aroma, met een flesboeket dat helemaal bestond uit parfum, kaneel, nieuw leer en cranberry. Het smaakte fris en levendig, zeer gehemelte-reinigend (uh oh, ik ben gek op de terminologie hier) en tegelijkertijd bevredigend.

Ik moet zeggen dat er niet veel herinneringen aan geweldige, volwassen flessen Amerikaanse Pinot Noir in mijn hoofd opkomen. Eind 2006 heb ik echter deelgenomen aan een verticale proeverij van Saintsbury , een Carneros Pinot-pionier, en had een geweldige tijd met het proeven van jaargangen terug tot 1986.

De gewone Saintsbury 1991 was nog steeds geweldig. De Reserve Saintsbury 1999 was naar mijn mening de beste wijn van 21 die werd geschonken.

De oudste wijnen waren in de loop der jaren dramatisch geëvolueerd en ontwikkelden een exotisch, nieuw leren flesboeket dat hen volledig onderscheidde van de nieuw uitgebrachte Pinot Noir. Deze transformatie is de beloning voor die paar wijnverzamelaars die Pinot Noir proberen te rijpen.

Ik was gefascineerd door de oudste, meest gerijpte wijnen omdat ze zo ongebruikelijk, onderscheidend en complex van aroma waren, en heerlijk zacht en zacht van structuur. Je zou er fouten in kunnen vinden als je het zou proberen - een beetje madeirization hier, een beetje Brettanomyces boerengeur daar - maar voor mij droegen deze nuances bij aan de algehele mystiek van een oude wijn, zoals de scherpte van een blauwe kaas of wildachtige smaak van wild wild : unieke en onderscheidende zintuiglijke ervaringen waar je niet elke dag van kunt genieten.

De Saintsbury-proeverij versterkte dat Pinot Noir kan verouderen, en soms veroudert California Pinot Noir inderdaad goed. Ik zou graag van je horen wat voor reacties op andere Pinots uit Californië of Oregon de tand des tijds hebben doorstaan.