Amerikanen zijn er niet erg bekend mee hout ​Te vaak beschouwen ze het als een ondermaatse kookwijn, onverwoestbaar, zo niet smaakvol, en volledig irrelevant voor moderne wijndrinkstijlen.

Maar de geschiedenis laat zien dat we het helemaal bij het verkeerde eind hebben.

Tijdens de achttiende eeuw waren de Amerikaanse koloniën de grootste markt voor Madeira. Het werd eigenlijk gebruikt om te toosten op de ondertekening van de Onafhankelijkheidsverklaring, en Thomas Jefferson had tijdens zijn presidentschap meer dan 4400 flessen Madeira in zijn kelder. Hoewel Madeira in de loop van de tijd helaas uit de gratie is geraakt, maakt het enorme slokvermogen het meer dan de moeite van het bekijken waard.

Madeira, genoemd naar het autonome tropische eiland met dezelfde naam, vierhonderd mijl uit de kust van Marokko, is een versterkte wijn met een verbluffend lange houdbaarheid en een geschiedenis die het productieproces dicteerde. In de zestiende eeuw verscheepte de Verenigde Oost-Indische Compagnie regelmatig Madeira-wijnen naar India, en de intense hitte en constante beweging tijdens de zeereizen versnelde de veroudering van de wijnen. Producenten op Madeira ontdekten dat klanten de voorkeur gaven aan deze stijl en begonnen ze doelbewust op schepen te plaatsen en ze terug te laten keren om te worden verkocht of geëxporteerd (vandaar het label 'vinho da roda' of 'rondreiswijn').

Omdat die methode niet logistiek of kosteneffectief bleek te zijn, ontwikkelden wijnmakers het estufagem-systeem om hetzelfde effect op het eiland te genereren. Zelfs vandaag de dag worden basiskwaliteitswijnen in betonnen tanks geplaatst en enkele maanden verwarmd door een verwarmingsspiraal, of gerijpt in vaten in een kamer naast het verwarmingselement. Het aanbod van de hoogste kwaliteit koestert zich een jaar of langer in de zon in vaten genaamd canteiros.

De meest voorkomende zijn wijnen van de Tinta Negra Mole- of Complexa-druiven, geëtiketteerd op basis van hun zoetheidsniveau: 'Dry', 'Medium Dry', 'Medium Sweet' en 'Rich'. Dienovereenkomstig geprijsd, hebben deze flessen de neiging om de complexiteit van rassenflessen te missen.

Het zoeken waard zijn de vier hoofdstijlen van Madeira, geproduceerd met de klassieke druiven. Sercial is de droogste, gevolgd door Verdelho, en beide worden gekenmerkt door amandelnoten met hoge tonen. Boal / Bual is medium-zoet, met rozijnenaroma's en Malmsley / Malvasia is de meest weelderige stijl, met pruimen, rozijnen en zelfs koffiekaramel. Ongeacht de smaken of suikerniveaus, alle Madeira deelt een brandende zuurgraad die het opmerkelijk helder en fris maakt, vooral voor een versterkte wijn. Blandy's en Cossart Gordon blijven twee topproducenten.

Madeira is geschikt om het hele jaar door alleen van te nippen en is ook een mooie aanvulling op een zomerse punch. In de Parisiana Punch krijgt het een verfrissende boost van bubbels en vers citroensap. Ondanks zijn niet-Amerikaanse naam, is het een perfecte manier om ons Amerikaanse verleden op deze Onafhankelijkheidsdag te vieren. Proost!

Recept: Parisiana Punch

1 fles gekoelde champagne
1 1/4 kopjes Madeira (een medium-droge of medium-zoete stijl, naar smaak)
1/2 kopje cognac
1/2 kopje suiker
2 citroenen, gewassen en gehalveerd
Dunne schijfjes citroen, voor garnering

Voeg Madeira, Cognac, suiker en citroenen toe aan een grote kan. Mix tot de suiker oplost en laat 2 of 3 uur afkoelen. Voeg de champagne toe en serveer in wijnglazen. Garneer met een schijfje citroen.