Wanneer het echte misdaadnetwerk Onderzoeksopsporing kondigde zijn nieuwe aan wijnclub begin juni was mijn eerste reactie om in lachen uit te barsten. Een deel ervan waren de punny-namen: The Perfect Accomplice Sauvignon Blanc, A Wine To Remember Red Wine Blend (geïnspireerd door 'ID's pre-forensische thriller', A Crime To Remember), en My, My, My Merlot (riffend op gepensioneerde detective en ID-fanfavoriet Joe Kenda's 'mijn, mijn, mijn' slogan).

Maar meer dan dat, ik lachte omdat ik me gezien voelde. Als fervent consument van zowel wijn als echte misdaadtelevisie, ben ik de doelgroep van dit product. Als ik mezelf een moment voor de gek kan houden, ben ik een trope geworden.

Alleen drinken terwijl je naar echte misdaadtelevisie kijkt, wordt een karikatuur van het alleen huilen in een pint ijs. Het enige dat ik op dat moment miste, was een kat of meerdere.

Mijn relatie met deze specifieke combinatie ontwikkelde zich een paar jaar geleden, net voordat ik verhuisde van de Bay Area, mijn geboorteplaats, naar Atlanta, een stad die ik maar een paar keer had bezocht, waar ik me bij mijn partner zou voegen. De meeste avonden na het werk had ik een glas of twee van de wijn die ik had opgehaald, omdat het etiket die dag het beste voor me leek (ik weet het). Terwijl ik nipte, kookte ik het avondeten en plofte ik neer voor de televisie, klaar voor welke verschrikkingen dan ook. Sommige nachten pakte ik dozen met het onheilspellende verhaal op de achtergrond.

Bij een van die gelegenheden was ik afwisselend met afschuw vervuld en lachte ik tot tranen in een show over 'gevaarlijke online interacties': ik maakte me klaar om door het land te gaan, en het was om samen te zijn met een man die ik via Twitter had ontmoet. Op avonden als deze, toen de gebeurtenissen op het scherm net een beetje te eng aanvoelden, fungeerde wijn zowel als een zalf om me door een zenuwslopende levensbeslissing te helpen, als als gewoon vloeibare moed voor een avondje griezelige tv. Het werd een rustgevende routine die ik nog steeds volhoud.

Verhoog uw wijnleeslijst

Door de wijn op deze manier de randen van echte terreur te laten verzachten, merkte ik dat ik een cliché leefde. Alleen drinken terwijl je naar echte misdaadtelevisie kijkt, wordt een karikatuur van het alleen huilen in een pint ijs. Het enige dat ik op dat moment miste, was een kat of meerdere.

Dus, zeker, Investigation Discovery bestendigt misschien een stereotype met hun wijnclub, maar het kan mij geen kwaad. Ik, en vele anderen, lijken een ritueel te hebben gevonden dat ons troost. Bovendien laat ID door het lanceren van deze wijnclub zien dat ze hun kijkers begrijpen: de druk waarmee we worden geconfronteerd, de manieren waarop we ons ontspannen. En dat is een zakelijke beslissing waar ik graag - en letterlijk - op drink.