Inhalen is een symbolische term in het Italiaans voor wanneer het ene voertuig het andere inhaalt.

Filmregisseur Dino Risi bedacht het in 1962 met zijn film, Inhalen , met Vittorio Gassman in de hoofdrol, en werd in het Engels vertaald als Het gemakkelijke leven.

In de afgelopen 50 jaar is het gebruik van de term uitgebreid om elk mijlpaalmoment te beschrijven. In 1987 overtrof de Italiaanse economie die van Groot-Brittannië. In 2009 werd Milaan beoordeeld als de modehoofdstad van de wereld boven Parijs.

Dit jaar - 2013 - markeert inhalen Italiaanse wijn over zowat alle anderen.

Ik heb het niet alleen over de immense productiekracht van Italië. De creativiteit van expressie, biodiversiteit en regionale diversiteit in Italië is ongeëvenaard, en samen zorgen deze kwaliteiten ervoor dat Italië op de eerste plaats komt, vooral in termen van hoe Italiaanse wijn in het buitenland wordt ontvangen.

Italië is de afgelopen drie jaar de grootste wijnproducent ter wereld geweest. In 2012 versloeg het de historische rivaal Frankrijk opnieuw met 40,8 miljoen geproduceerde hectoliter, vergeleken met Frankrijk met 40,5 miljoen, volgens Coldiretti, de Italiaanse boerenlobby.

Italië is ook 's werelds grootste exporteur van wijn en de grootste exporteur naar de Verenigde Staten, zowel qua volume als qua waarde. De wereldwijde export steeg met 42,7% in volume en 52,7% in waarde tussen 2007 en 2011, volgens gegevens verzameld door Vinexpo en International Wine & Spirit Research.

Hoe indrukwekkend die cijfers ook zijn, wat ze echt doen, is het enorme bevestigen sympathie de wereld voelt voor de Italiaanse levensstijl, die goed eten en wijn hoog in het vaandel heeft staan. Toegankelijkheid is een enorme factor, zoals blijkt uit verfrissende, snobistische wijnen zoals Pinot Grigio, Chianti en Prosecco.

Creativiteit is een andere aantrekkingskracht. Italianen zijn natuurlijke marketeers en buitengewoon effectieve communicatoren. Ze tonen een grote vindingrijkheid als het gaat om het gebruik van beschikbare fondsen, zoals de wijnsubsidies van de Europese Unie die nu beschikbaar zijn, om hun wijnen te promoten via evenementen, advertenties en consumenteneducatie.

De troef in het kaartspel van Italië is echter diversiteit. Italië herbergt ongeveer 3.000 inheemse druivensoorten, meer dan enig ander land ter wereld. Hiervan worden er momenteel 350 geteeld en gebruikt bij de commerciële wijnbereiding. Er lopen petities om er nog 500 te erkennen.

De afgelopen 10 jaar heb ik bij Wine Enthusiast wijnen geproefd die gemaakt zijn van honderden van deze druiven. Ja, sommige van de obscure soorten kunnen rustiek of een beetje ruw aan de randen smaken. Maar een ding dat ze hebben, is persoonlijkheid.

Het is een gok dat er nieuwe sterren - die wedijveren met de bestaande Sangiovese, Nebbiolo en Aglianico - aan het licht zullen komen naarmate meer onderzoek en experimenten zijn voltooid. Dat geeft Italië een concurrentievoordeel op buitenlandse markten, waar consumenten dorst hebben naar nieuwe wijnen.

'We ervaren een hoogtepunt van het momentum en de evolutie die Italiaanse wijn de afgelopen 30 jaar heeft doorgemaakt', zegt professor Attilio Scienza van de Universiteit van Milaan, de belangrijkste expert in wijnbouw van het land.

Synergieën tussen onderscheidende regio's, inheemse druiven en innovatieve producenten zorgen voor een lange lijst van successen.

De ideale groeiomstandigheden van het mediterrane eiland Sicilië betekenen dat wijnboeren meer risico's kunnen nemen door chemicaliën uit hun landbouw te verwijderen, waardoor het een centrum wordt voor biodynamische en natuurlijke wijnproducenten.

Zuidelijke regio's zoals Campanië, Calabrië en Apulië hebben alle inheemse filosofieën omarmd en hebben zich gericht op het herstel van extra ongedocumenteerde variëteiten.

Toscane, waar de Sangiovese-druif heerst, is afgestapt van het zware gebruik en de extractie van eikenhout om de delicate nuances van de druif te ontmaskeren. Producenten hebben unieke identiteiten gecreëerd voor de verschillende subzones, in Montalcino, Bolgheri, Maremma, Montepulciano, Chianti Classico en daarbuiten.

Veneto buigt zijn productiespier en vertoont meer groei dan welke andere regio dan ook. Het vergrootte de Prosecco-waarde om de vraag en een vergelijkbare verhoogde output van Amarone bij te houden.

Piemonte heeft onlangs de moeizame taak voltooid om zijn beroemde crus in Barolo en Barbaresco in kaart te brengen. Dit geeft lokale producenten het potentieel voor territoriale expressie dat alleen door Bourgondië wordt geëvenaard.

Toegegeven, niet alles is sprankelend in de Gouden Eeuw van Italië. De binnenlandse markt is gekrompen en de economische instabiliteit van Italië tast de marges van wijnmakerijen langzaam aan.

Italiaanse producenten hebben geen andere keuze dan hun creativiteit en energie in buitenlandse markten te steken. Maar dat soort ontberingen creëert de voorwaarden voor een naadloze inhalen.