De mijne is een luidruchtige Long Island-familie die bijna uitsluitend communiceert door middel van spot - met elkaar en met iedereen die het geluk heeft onze baan te betreden. Er zijn echter een paar mensen in de wereld van wie we allemaal zonder ironie houden. Een van hen is Ina Garten, en de andere is een Toscaanse wijnmaker genaamd Sergio Sardelli.

In de zomer van 2016 reisden tantes, ooms, neven en meer allemaal naar toe Italië voor twee weken eten, wijn en sightseeing. Een lieftallige en geduldige vrouw, Sylvia Gualengi genaamd, organiseerde rondleidingen door wijnmakerijen en geitenboerderijen, en ze verdroeg de Italiaanse Amerikanen die meezingers op gang brachten tijdens busritten door de glooiende heuvels van de regio. Elke wijnmaker was een fascinerend personage, maar toen Sergio, van De Cellese , kwam uit zijn vatkamer, het was liefde op het eerste gezicht voor ons allemaal.

Met een te veel knopen van zijn licht gekreukte overhemd, golvend zwart haar en een welverdiende kleurtint van dagen doorgebracht tussen zijn druiven, trok Sergio vakkundig de grens tussen 'man met wie je wilt rondhangen' en 'man met wie je wilt trouwen.' Zowel mannen als vrouwen zwijmden. Die blikken, de zwierige charme van iemand die dapper genoeg was om een ​​wijngaard te herstellen, en de heerlijke diepte van zijn Chianti Clasico Riserva versmolten met de glooiende heuvels van Toscane en veroorzaakte een collectieve obsessie. De spot hield op. Mijn zeventienjarige zus bedelde niet meer om Taco Bell. We nipten bedachtzaam van zijn wijnen en vermeden zorgvuldig onaangename dronkenschap, en kochten toen flessen om naar huis te verzenden.

Illustratie door John Holden

Maar een middag was niet genoeg. Sylvia trof op verzoek van mijn gasttante en oom haastige regelingen om ons meer tijd met hem te geven. We reisden een paar dagen later naar het hotel en het restaurant van de wijnmakerij, waarbij we met een stok over winderige wegen reden en gevaarlijk terrein trotseerden voor een magische avond spaghetti op het gazon van Sergio.

Maar hier begon de eindeloze tijd samen te slijten. Vrouwen snauwden naar echtgenoten. Tieners werden nors. Tijdens een poging om de parkeerplaats te verlaten, schreeuwde een tante dat een oom 'niet kan rijden', en Sergio rende naar ons toe om ons te controleren. Mijn zus liet zich op de vloer van het busje vallen, alsof dat haar zou scheiden.

Zich overgeven aan een leven vol misdaad (en wijn)

We zijn die nacht fysiek ongedeerd, maar emotioneel gewond, teruggekeerd naar de gehuurde villa. We rouwden om onze vakantie en dat we Sergio waarschijnlijk nooit meer zouden zien. Hoewel hij beslist vond dat we raar waren en met niemand van ons wilde trouwen, waren we even verliefd.

Nu we weer thuis zijn, zijn de herinneringen aan de reis gewoon meer munitie voor spot. Voor ons is dat de grootste liefde van allemaal.