Ik reisde onlangs naar het kleine stadje & verlegen Polizzi Generosa - de geboorteplaats van mijn grootvader, Vincenzo Termini - om contact te maken met de Siciliaanse wortels van mijn familie. Hoewel zijn achternaam nuttig was, werd ik gastvrijer ontvangen dankzij mijn overleden neef, de acteur Vincent Schiavelli, vooral bekend om zijn rol als de kwaadaardige, territoriale metrogeest in Ghost.

Vincent maakte jaren geleden dezelfde tocht tijdens het schrijven van zijn door memoires gedreven kookboeken en sloot vriendschap met verschillende lokale bewoners, waaronder Nino, Serafino en Enzo.

Ik werd begroet als een figlio di Polizzi, een zoon van Polizzi. Het diner werd ter ere van mij bereid in het huis van Serafino.

Toen mijn partner Jeff en ik bij het huis aankwamen, was Enzo op de veranda artisjokken aan het snoeien en maakte zich klaar om ze in de houtoven te roosteren. Eenmaal binnen werden we rechtstreeks naar de keuken met blauwe tegels geleid. De schoonheid van deze kamer, in tegenstelling tot de eenvoud van het kleine huis, versterkte het welbekende belang van eten en eten in de & verlegen Siciliaanse cultuur.

Serafino trok een helder bedrukt tafelkleed naar achteren en onthulde ons feest: pizza en brood, lokale worstjes en aardappelen, en - binnenkort - met olijfolie omhulde geroosterde artisjokken.

Nino zette een kan met inktpaarse wijn op tafel. 'Ah, Nero d’Avola, il mio vino Siciliano preferito,' riep ik uit, terwijl ik toegegeven probeerde te pronken.

Nee. Het was de lokale zelfgemaakte wijn gemaakt van de druiven die in een kleine lokale wijngaard gedijen.

We smulden in de schaarse, rustieke eetzaal terwijl we spraken in een mix van klassiek Italiaans, Siciliaans dialect en Engels.

We spraken over eten, over de vele Termini's in de stad en hoe we verwant waren. We bespraken Vincents plan om in Polizzi Generosa een kookschool te beginnen, op basis van familierecepten. We bespraken ook hoe elk Siciliaans dorp niet alleen zijn eigen dialect en gerechten heeft, maar ook zijn eigen wijn - gemaakt van zijn eigen unieke druiven die al eeuwenlang in de regio groeien.

Toen raakte het me. Het inktzwarte spul dat Nino steeds uit de kan bleef schenken, was veel meer dan een typische 'field blend', zoals wij het in de wijnbranche vaak noemen. Dit was dezelfde wijnstijl waar mijn familie al generaties lang van nipte.

De wijn die ik dronk, was een directe link naar mijn voorouders.

Dit besef spoelde over me heen toen ik door het raam van de eetkamer naar buiten keek. Ik zag het dorp van mijn familie zich uitstrekken over de nabijgelegen heuveltop, met een ommuurde omtrek die nog eeuwenlang sterk stond.

Terwijl ik van het uitzicht doordrenkte, pakte ik de wijn van mijn voorvaderen en nam een ​​gezonde slok.