Lezers vragen me vaak: wat is je favoriete wijn? Dat is een moeilijke vraag, want ik hou van er zoveel, van volle Barolo's tot de elegante, bijna etherische roodtinten van Mt. Etna, van mineraalgestuurde Soaves tot complexe, hartige Verdicchios. Maar een ding dat veel van mijn topkeuzes gemeen hebben, is de leeftijd van de wijnstokken, met wijnen gemaakt van oude wijnstokken voorop.

Je hebt ongetwijfeld de term 'oude wijnstokken' op veel wijnetiketten gezien (denk aan Old Vine Zinfandel), maar in Italië krijgt de term een ​​hele betekenis.

Eerst wat achtergrondinformatie: er zijn geen voorschriften in Italië of waar ook ter wereld over hoe oud wijnstokken moeten zijn om de naam van de oude wijnstokken te verdienen. In Californië beschouwen sommige producenten hun 25 jaar oude planten trots als veteranen. Maar in Zuid-Italië zijn we aan het praten werkelijk oude wijnstokken, sommige meer dan een eeuw oud, waaronder een verrassend aantal honderdjarige Aglianico-wijnstokken in Taurasi in Campania, evenals oude Nerello Mascalese-wijnstokken die zich vastklampen aan de steile, terrasvormige hellingen van de Mt. Etna. Ik moet er ook op wijzen dat sommige Italiaanse producenten die wijnen maken van oude wijnstokken de term gebruiken Oude schroeven ('Oude wijnstokken') op hun etiketten, veel meer niet.

Maar, vraagt ​​u zich misschien af, afgezien van de opvallende beelden van dikke, knoestige wijnstokken die in Medusa-achtige verdraaiingen zijn gedraaid, doet de leeftijd van de wijnstok er toe?

Ja, vooral als het om inheemse Italiaanse variëteiten gaat. Hoewel niet alle druivensoorten het goed doen op oudere leeftijd, is de algemene consensus dat gezonde, oude wijnstokken, wanneer ze goed worden behandeld, een niveau van concentratie en karakter geven dat nooit werd bereikt door jongere wijnstokken. Afgezien van de rijkdom aan oude inheemse wijnstokken in Zuid-Italië, vindt u in het hele land landgoederen die oude, inheemse wijnstokken verzorgen - die geplant zijn tussen de jaren 1930 en de jaren 60. Velen leveren prachtige wijnen op.

Om te beginnen zijn oude wijnstokken over het algemeen beter bestand tegen extreme hitte. Naarmate een wijnstok ouder wordt, gaan zijn wortels dieper de aarde in en vinden ze voedingsstoffen en ondergrondse waterreserves die niet toegankelijk zijn voor jongere wijnstokken waarvan de wortels dichter bij het oppervlak blijven. Dankzij hun diepe wortels overleven oudere planten beter de extreme droogte en zinderende temperaturen die snel de norm worden in Italië. Rijpe gezonde wijnstokken - laten we zeggen die ouder dan 50 jaar - produceren ook minder trossen. De meeste producenten zeggen dat hun oude wijnstokken zelfregulerend zijn, of met andere woorden, ze vereisen weinig tussenkomst.

“Oude wijnstokken hebben een veel sterkere balans tijdens de vegetatieve cyclus in vergelijking met jongere wijnstokken, dus je hoeft niet zo vaak in te grijpen. Het is alsof ze meer ervaring hebben: ze hebben precies de juiste hoeveelheid bladeren om de druiven te beschermen en ze produceren precies de juiste hoeveelheid druiven die ze kunnen verzorgen. Als gevolg hiervan snoeien we onze oude wijnstokken minder en hoeven we niet groen te oogsten ”, legt Antonio Capaldo uit, president van de firma Feudi di San Gregorio in Campanië, wiens oudste Aglianico-wijnstokken maar liefst 130 en 150 jaar oud zijn. Hij voegt eraan toe dat oudere wijnstokken 'ook rijker sap geven met meer diepte en complexiteit die minder veroudering van de eik vereisen om een ​​geweldige wijn te maken met een lange levensduur en body.'

Behalve dat ze verschillende ziekten, hitte, droogte en zelfs wereldoorlogen hebben overleefd, hebben enkele van de oudste wijnstokken van Italië ook de beruchte phylloxera-invasie overleefd die tussen het einde van de 19e en het begin van de 20e eeuw bijna alle wijngaarden van Europa verwoestte. Na jaren van vallen en opstaan ​​ontdekten onderzoekers dat het enten van vitis vinifera-wijnstokken op Amerikaanse onderstammen de worteletende bladluis stopte die per ongeluk uit Amerika werd geïmporteerd op wijnstokken. Tegenwoordig worden de meeste wijnstokken van de wereld geënt op Amerikaanse onderstammen, en het is altijd de vraag of deze praktijk het fundamentele karakter van veel Europese wijnen heeft veranderd. Afgezien van de vooruitgang op het gebied van moderne keldertechnologie en wijngaardbeheer, behoren enkele van de Zuid-Italiaanse wijnen gemaakt met oude wijnstokken (namelijk een klein aantal Taurasi- en Etna-bottelingen) tot de weinige voorbeelden die een glimp geven van hoe oude wereldwijnen eruit zagen. Phylloxera.

Hier zijn enkele van mijn favoriete oude wijnranken uit heel Italië:

Roagna 2008 Pira Vecchie Viti (Barolo) $ 162, 98 punten, meerdere U.S. importeurs

Guastaferro 2006 Taurasi Primum Reserve $ N / A, 97 punten, Vinifera

Passopisciaro 2012 Contrada P (Terre Siciliane) $ 80, 95 punten, T. Edward Wines

Contrade van Taurasi Lonardo 2010 Taurasi $ 50, 95 punten, Oliver McCrum

Feudi di San Gregorio 2010 Serpico (Irpinia) $ 75, 93 punten, Palm Bay International

Gini 2012 Soave Classico La Froscà $ 29, 94 punten, door Grazia Imports

Bucci 2009 Verdicchio dei Castelli di Jesi Classico Superiore Villa Bucci Riserva $ 55, 94 punten, Empson