Het was niet wat ik had verwacht, de dag na het bezoek Château Cheval Blanc's ongerepte wijngaarden, om bij onze volgende stop te komen via een onverharde oprit en land voor een open schuur achter een oud landhuis.

Een persreis naar de rechteroever Bordeaux benamingen van Saint Emilion en zijn satellieten, Fronsac en Pomerol, namen mijn groep mee naar voornamelijk luxueuze chateaus met strakke reisprogramma's en materialen. Dus deze kleinere outfit was verrassend en intrigerend.

Wat ik nog minder verwachtte, was dat ik zo hopeloos verliefd zou worden op het verhaal en de scrappiness van de plek.

Terwijl ik naar de wijnmaker luisterde ... merkte ik dat ik voor haar wroette, zoals ik zou doen voor een heldin van Jane Austen.

Het wijnhuis was al drie generaties in de familie, legde de huidige eigenaar uit. Als het op haar cohort aankwam, was zij de enige van de 45 familieleden die naar voren kwam, haar carrière achter zich liet en naar dat oude 18e-eeuwse kasteel in een kleine subappellatie verhuisde om de dagelijkse zaken te regelen. Haar eerste jaargang was 2017, vooral vanwege de verwoestende vorst. Daaraan verloor ze het grootste deel van haar oogst, en sommige aan meeldauw omdat ze ziek was geweest en een keer sproeien had gemist. Ze verkocht het fruit dat levensvatbaar was, dus ze had geld bij de hand om de volgende oogst voor te bereiden en te beheren.

Er is veel gezegd over hoe mooi en romantisch het is om wijn te drinken waar hij gemaakt is - hoe roerend het is om tussen de wijnstokken en de vaten te staan ​​als je hun product proeft. Maar dit was iets anders.

Terwijl ik luisterde naar de wijnmaker die sprak over het herstellen van het oude betonnen tanks, op nieuwe apparatuur gaan en proberen een coöperatie te vormen met haar buren, hoeveel het betekende om hier te zijn met haar zieke vader, ik merkte dat ik voor haar wroette, zoals ik zou doen voor een Jane Austen heldin die probeert het fortuin van haar familie te redden. Er was zoveel zuiverheid in haar bedoelingen, zoveel zorg. Ik wilde wanhopig dat de wijn goed was.

Cabernet Sauvignon-gesprekken

Nadat we door de wijngaard en de wijnmakerij waren gelopen, zette ze een bord met koekjes, crackers en vleeswaren neer en schonk ons ​​wijn naar smaak in. Tussen de glazen door kregen we allemaal een beurt met een ouderwetse kurkmachine. Ze haalde een oude vintage tevoorschijn die een scherpe, vlezige geur had, maar ongelooflijk subtiel dronk, alsof als je je glas te ruw ronddraaide, het in een miljoen stukjes zou vallen. De wijnen waren over het algemeen erg goed tot uitstekend.

Maar de boodschap was dat er meer is dan technische kwaliteit. Hoewel dit niet de beste wijn was die ik op die reis had, zou ik hem met plezier duizend keer drinken. Ik blijf op zoek naar deze wijn, zodat ik een fles kan openen en het verhaal van deze vrouw kan vertellen, hoe ze me heeft geleerd dat de vasthoudendheid en toewijding van een wijnmaker een even goede reden is om verliefd te worden op wijn.