In 2016 werd Donald Trump tot president van de Verenigde Staten gekozen, wonnen de Chicago Cubs de World Series en won de HoseMaster of Wine een Louis Roederer International Wine Writers ’Award ​Welke was het onwaarschijnlijkst? Het antwoord is (D): al het bovenstaande.

De afgelopen zes jaar heb ik als onderdeel van mijn programma voor vrijlating van de gevangenis (ik kreeg een gevangenisstraf van 10 jaar omdat ik me voor sommelier deed uitgeven, en dat is wat ik dacht dat sommeliers doen), heb ik een satirische wijnblog geschreven met de naam HoseMaster of Wine ​Er is een kans dat je van me hebt gehoord. Ik ben relatief beroemd in de wijnhandel, net zoals Pauly Shore een beroemdheid is. Het bewijs dat er geen God is.

Ik begon mijn blog nadat ik stomverbaasd was over de verkeerde informatie en het gebrek aan talent in de meeste wijnblogs. Ik ging meedogenloos achter wijnbloggers aan, enigszins beroemd opmerkend dat wijnblogs slechts het geblaf van eenzame poedels waren. Er zijn nog steeds overstuur poedels die mijn been niet zullen bulten.

Bloggers waren gemakkelijke doelwitten. Toen ik mijn komische schrijfstem eenmaal had herontdekt (hij bleek achter de koelkast te zitten), begon ik hem te gebruiken op meer bekende wijndoelen. Ik heb geaccrediteerde meesters met overgave beledigd. Ik hekelde elke grote wijnschrijver, evenals Jay McInerney.

In de grote traditie van satire hield ik me niet in voor godslastering, rauwheid, smakeloosheid of grappenmakerij. Ik heb voor mezelf geschreven, wat niet gemakkelijk is als je functioneel analfabeet bent. Ik heb nooit klappen uitgehaald en mijn achtergrond in de wijnhandel gaf me wat autoriteit. Langzaam werd ik ontdekt. Ik werd berucht.

Het zal je misschien verbazen dat wijnblogs geen geld verdienen. Ze zijn net als je zwager: ze zijn er om de aandacht op zichzelf te vestigen en geld te lenen. Ik schrijf voor het simpele plezier iets te creëren dat mensen aan het lachen maakt. Maar niet bij zichzelf, want wie houdt daar van? Nee, het is de bedoeling dat we andere mensen uitlachen (daarom bestaan ​​ze tenslotte). Het blijkt dat de meeste mensen in de wijnbranche als Chardonnay zijn: een dunne huid en wit.

Het zal je misschien verbazen dat wijnblogs geen geld verdienen. Ze zijn net als je zwager: ze zijn er om de aandacht op zichzelf te vestigen en geld te lenen.

Vier jaar geleden vroeg de grote Britse wijnschrijver Tim Atkin, MW, me om een ​​maandelijks stuk voor te schrijven zijn website ​Hij stond erop dat ik mezelf nomineerde voor een Louis Roederer International Wine Writers ’Award. Ik vertelde hem dat de kans groter was dat ik de Kentucky Derby zou winnen - en dan ter dekking zou worden gezet.

Vorig jaar werd ik op een dag wakker met een bericht van Tim dat ik op de shortlist stond voor een prijs naast schrijvers van het kaliber van Andrew Jefford en Jane Anson. Dat is net als Howie Mandel met een naamregel in de New York Times ​Het was een eer om genomineerd te worden, maar ik wilde echt winnen. Laten we eerlijk zijn, alleen genomineerd worden is voor verliezers.

De prijsuitreiking vond plaats in Londen. Ik was niet aanwezig. Ik kreeg te horen dat toen mijn naam als winnaar werd aangekondigd, er een groot gebrul van instemming opkwam. Ik schrijf dit toe aan indigestie. De kamer was gevuld met beroemde mensen in de wijnhandel, die ik bijna allemaal had beledigd. Toch werd ik uitgeroepen tot 'Online Communicator van het jaar.​

De kunst van het satire kreeg eindelijk een plaats aan de wijnschrijftafel. Het laat je gewoon zien dat het beledigen van mensen, het kleineren van mensen en het aannemen van een arrogante houding je direct naar de top zal brengen. Weet je, ik haat het om te klagen, maar Trump heeft mijn daad gestolen.

Ron Washam, een herstellende sommelier, schrijft de syndicated HoseMaster of Wine kolom ​