Geen woorden kunnen de ongelooflijke vreugde uitdrukken die ik afgelopen herfst voelde toen mijn man en ik ontdekten dat we ons eerste kind verwachtten.

Toen kwam het vreselijk ontnuchterende besef dat ik negen maanden geen wijn zou drinken.

Als proeverij directeur en hoofdredacteur van een wijntijdschrift, kan men begrijpen dat dit een uitdagend idee kan zijn. Zou ik mijn werk nog kunnen doen als ik niet kon drinken? Hoe zou ik omgaan met het ontmoeten van producenten en het bijwonen van wijnevenementen als ik er niet van kon genieten?

Het antwoord was simpel, en het bracht me terug in een gemoedstoestand die ik altijd op prijs heb gesteld, maar die ik enigszins uit het oog had verloren toen het hedonistische genot van consumptie begon te groeien.

Gewoon proeven. Niet drinken. Smaak.

Voor elke wijnliefhebber of professional die een pauze heeft genomen (of het nu gaat om medicatie, taille of zoals ik, een bambino onderweg), kan de herinnering dat je niet echt een wijn hoeft te consumeren om ervan te genieten een openbaring zijn.

Als wijnprofessional was ik al blind aan het proeven en spugen in het proeflokaal en op veel evenementen. Maar ik werd eraan herinnerd dat ik zonder het pure genot van het nuttigen van een geweldige wijn, extra aandacht besteedde aan de nuances en complexiteit die elke fles te bieden had.

Mijn zintuigen werden versterkt, mijn gehemelte verscherpt. Mijn sensorische bank was overbelast en identificeerde talloze aroma's en smaken, gewichten en texturen. Ik kon me volledig concentreren op een doordachte analyse van de wijn, meer aandacht schenken aan elk detail en beter uitleggen wat ik ervoer bij elke snuif en slok (en dan spuug). Mijn zintuigen waren nooit afgestompt, en mijn vocabulaire bleef op punt.

Collega's en medediners waren ook overweldigend positief en waardeerden mijn aanhoudende enthousiasme voor wijn, ondanks dat ze eruit zagen als een wandelend huis. Slechts één luxe restaurant spotte met me omdat ik mijn chique persoonlijke kwispedoor aan tafel had gebruikt en noemde een 'verstoring van de verfijnde esthetiek'. Ach ja.

Ik zal deze onderbreking waarschijnlijk zo nu en dan herhalen - hoewel waarschijnlijk niet gedurende negen maanden - als herinnering om me te concentreren op de schoonheid in elk glas dat gedeeld wordt, ongeacht de situatie. En om te onthouden, zwanger of niet, dat gewoon goede wijn proeven vaak goed genoeg is.

---

Mijn comeback giet

Il Poggione 1997 Riserva (Brunello di Montalcino) ​Omdat ik mijn overleden vader miste en de geboorte van mijn zoon met hem wilde vieren, wendde ik me tot een van de laatste flessen uit zijn wijncollectie. Ik combineerde het met mijn eerste stukje zeldzaam vlees na mijn zwangerschap.

Louis Latour 2002 Corton-Charlemagne ​Ik heb deze schoonheid al een tijdje vastgehouden, en die eerste kreeft na de baby was de perfecte combinatie voor deze weelderige, nootachtige, gouden edelsteen.

Left Hand Milk Stout Nitro ​Wie zei dat het de hele tijd allemaal wijn moest zijn? Deze romige, chocoladeachtige, geroosterde schenking was een schot in de roos voor mijn eerste bier terug.

14 Regels voor het bezoeken van een proeflokaal