Journalist James Conaway, die Napa's rommelige, snelle opkomst in zijn bestverkopende boeken in kaart bracht Napa: The Story of an American Eden , en The Far Side of Eden: New Money, Old Land ​ en de strijd om Napa Valley, onlangs uitgebracht Neus , zijn eerste fictieve kijk op de wijnstreek. We gaan zitten met de schrijver om het bombarderen van fruit, bloggen en de Gatsby-achtige kwaliteiten van niet een paar nieuwe eigenaren van wijnmakerijen te bespreken.

Wijnliefhebber: Waarom deze keer fictie in plaats van non-fictie?
James Conaway: Ik wilde fantasierijker schrijven over een onderwerp dat ik ken, maar om plezier te hebben. Voor een keer wilde ik niet gebonden zijn aan de restricties van journalistiek en almachtige feiten, en de geroemde high-end wijnhandel verkennen. Specifiek het verborgen leven van een criticus met 's werelds meest gevierde neus.

WIJ: Waarom is Californische wijn zo'n fascinerend onderwerp voor jou?
JC: Ik heb wijn altijd gezien als een sleutelgat om naar de samenleving te kijken. Californië belichaamt nog steeds het Amerikaanse succesverhaal, met veel van degenen erin die alleen maar geweldige wijn willen maken, maar evenveel willen fortuinen die op minder glamoureuze manieren zijn verworven, transformeren in een benadering van kunst. Ik denk soms aan Napa en Sonoma als gigantische bubbelbaden vol met hedendaagse Jay Gatsbys, die 100 punten op iemands schaal proberen te halen en de bewondering opsnuiven.

WIJ: Wat vertegenwoordigt Napa voor jou terwijl de tijd voortschrijdt?
JC: Napa is de apotheose van de Amerikaanse familieboerderij, met een product van geringe waarde in de jaren vijftig dat een van de meest waardevolle legale ooit werd. Boeren zijn sindsdien vervangen door industriëlen, ondernemers, showbizz-persoonlijkheden en erfgenamen die het echte werk aan immigranten verhuren.

WIJ: Wat is je favoriete manier om daar een dag door te brengen?
JC: Ik hou van wandelen achter de oude Bale Mill en over het Palisade-pad van Mount St. Helena naar Calistoga. Ik hou van de kunstcollectie bij de Hess-wijnmakerij en het di Rosa-kunstreservaat, en wandelen door de straten van St. Helena en de steeds levendigere stad Napa die jonge mensen uit het hele land begint aan te trekken, een soort mini-Portland .

WIJ: Welke wijnen vind je lekker?
JC: Ik geef de voorkeur aan rode wijnen, met name Cabernet Sauvignon-melanges en die van de Rhônevallei, die een evenwichtige en iets strakkere structuur hebben, vooral die met minder alcohol en minder fruit in het gezicht. Vroeger had ik een grotere kelder, maar tegenwoordig is dat minder nodig, omdat wijn beter toegankelijk wordt gemaakt en tegen redelijke prijzen. Ik schrijf nog steeds over high-end wijn op mijn blog, maar voor het grootste deel ben ik een man uit het middensegment.

WIJ: Is de toekomst van Napa rooskleurig?
JC: De kwaliteit zal blijven stijgen, terwijl het bombarderen van alcohol en fruit zal afnemen, wat goed is. Er zijn nog steeds veel meer kleine kwaliteitsproducenten dan grote, maar we hebben een vreemde splitsing: zogenaamde boetieks en grote corporaties. Die laatsten zullen in omvang blijven groeien en vormen naar mijn mening een groot gevaar op zo'n kleine, kwetsbare plek.