Afgelopen maart, wanneer Covid-19 zich eerst een weg baant door de natie, werden we gebombardeerd met oproepen om 'restaurants te redden!'

Ten eerste hoorden we misplaatste berichten om nog een laatste maaltijd of rondje te drinken voordat we naar de sluiting gingen. Daarna waren er onophoudelijke smeekbeden om afhaalmaaltijden te kopen, te bezorgen en zelfs voorraadartikelen van onze favoriete plekken te halen, terwijl ze de bedrijfsmodellen veranderden om te proberen het hoofd boven water te houden tijdens de crisis. Mensen toegewijd hele artikelen om de ethiek en bruikbaarheid van cadeaubonnen met de hand te wringen.

De implicatie was dat als we wilden dat onze favoriete plekken de pandemie konden overleven, we moesten beginnen met beschietingen, anders was het game over. Bezorg-apps werden zelfs leuker door ze in te stellen valse promoties ten koste van de restaurants waar ze al op azen.

De algemene boodschap was duidelijk: het was aan ons om uit deze restaurantcrisis te komen.

Tegelijkertijd dook er letterlijk van de ene op de andere dag een hele niet-gouvernementele ondersteuningsstructuur op. De stichting die ik in 2018 ben begonnen, Restaurant Workers 'Community Foundation , lanceerde zijn Covid-19 Emergency Relief Fund in maart 2020 om directe financiële hulp te bieden aan individuele werknemers die in noodsituaties verkeren, subsidies aan non-profitorganisaties die noodhulp verlenen, en om een ​​renteloos leningprogramma zonder onderpand op te zetten om kleine bedrijven te ondersteunen. Tot op heden hebben we $ 7,6 miljoen opgehaald voor onze toegewijde inspanningen.

Er kwamen ook andere noodfondsen: ROAR NY ​ Het CoCo-fonds ​ Een redelijk loon en talloze anderen. Guy Fieri haalde $ 22 miljoen op. David Chang, mijn voormalige baas, won er $ 1 miljoen mee Wie wilt er een millionair zijn en schonk het allemaal aan Southern Smoke Foundation ​Iedereen had een GoFundMe.

Het punt is dat we er helemaal niets van hadden moeten doen.

Er zijn zoveel dingen die wij, als de rijkste natie op aarde, hadden kunnen doen, behalve mensen vertellen dat het hun schuld is als hun favoriete tacowinkel ten onder gaat.

Toen de pandemie toesloeg en veiligheidsmaatregelen op het gebied van de volksgezondheid gevolgen begonnen te hebben voor de horeca, de reisbranche en de amusementssector, begon de federale overheid te proberen te helpen met iets dat op actie leek. We kregen een schamele stimuleringscheck, werkloosheidsuitkeringen werden uitgebreid en het Paycheck Protection Program (PPP) werd opgericht.

Het probleem met PPP was dat het absoluut nergens op sloeg voor iemand in de restaurantbranche, omdat de kwijtschelding van leningen was gebaseerd op het bijhouden van de loonlijsten. Hoewel sommige horecabedrijven en -groepen zich aanmeldden en via het programma geld kregen, was het volkomen onlogisch voor veel restaurants om leningen aan te gaan waardoor ze hun personeel moesten behouden of opnieuw in dienst moesten nemen wanneer ze met een fractie van hun capaciteit werkten.

Ondertussen gingen er leningen naar de bedrijven van mensen die ze schijnbaar het minst nodig hadden: The Ayn Rand Institute Foremost Group, het familiebedrijf Yeezy van Mitch McConnell's vrouw, het kledingmerk van Kanye West en de Lakewood Church van Joel Osteen, om er maar een paar te noemen. De luchtvaartindustrie kreeg $ 25 miljard bailout maar tienduizenden ontslagen ​

Voor context, in 2019 de restaurantindustrie in New York City alleen had 60% zoveel mensen in dienst als het geheel Luchtvaartindustrie in de Verenigde Staten ​Waarom kregen wij, de mensen, niet de opdracht om luchtvaartmaatschappijen te redden? Voelde iemand enige druk om cadeaubonnen van Delta te kopen of een onnodige reis te maken zodat Southwest kon blijven bestaan? Nee, want dat is absurd. Een branche die essentieel is voor onze manier van leven, zou niet door individuele consumenten moeten worden gered, en dat was ook niet zo.

Het restaurantbedrijf kan het zich niet veroorloven om iedereen uit te sluiten

De restaurantindustrie is de op een na grootste werkgever in de particuliere sector in de VS en heeft bijgedragen 4% aan het nationale bbp in 2019 ​Volgens de National Restaurants Association, sinds de pandemie begon, meer dan 110.000 restaurants in het hele land, of ongeveer 17% van het totaal, zijn permanent gesloten. Ook in die tijd was ongeveer 60% van het totale banenverlies in de restaurantindustrie.

We hadden restaurants belastingvoordelen of huurkorting kunnen geven. We hadden restaurants kunnen betalen om hun werknemers te betalen om thuis te blijven. We hadden gezondheidszorg kunnen socialiseren. Er zijn zoveel dingen die wij, als de rijkste natie op aarde, hadden kunnen doen, behalve mensen vertellen dat het hun schuld is als hun favoriete tacowinkel ten onder gaat.

Ik zeg niet dat we nu niet de deur uit moeten gaan om geld uit te geven in restaurants. Ik moedig je eigenlijk aan om. Maar we kunnen niet doen alsof dit de weg is naar herstel in de sector. De manier waarop we restaurants nu behandelen, is nog een ander voorbeeld van hoe ons land het beste werkt voor degenen die de minste hulp nodig hebben en de rest aan hun lot overlaat, en het moet veranderen.

Bezoek voor meer essays van drankenprofessionals Uitstortingen: Industry Voices ​