Bradford-perenbomen zijn de bomen die mensen graag haten. Deze bloeiende bomen zijn berucht om hun funky geurende bloemen en zijn op veel plaatsen een teken van de lente — maar dat wil niet zeggen dat ze met lachende gezichten worden verwelkomd. De invasiviteit van Bradford-peren is zo slecht geworden dat een provincie in Kentucky dat is het aanbieden van een gratis alternatieve boom voor iedereen die een Bradford in zijn tuin omzaagt. Jaren geleden besloot ik de geruchten over deze beruchte Callery-perencultivar te negeren en er toch één te planten, omdat ik vind dat elke plant een kans verdient. En hoe mooi zijn die witte bloemen? Dit is wat ik heb geleerd.

Afbeelding met dank aan Adobe Stock. Afbeelding met dank aan Adobe Stock.

Bradford-perenboomgeschiedenis en problemen

Bradford-peer werd halverwege de jaren zestig geïntroduceerd en werd al snel de populairste cultivar van callery-peer ( Pyrus calleryana ). Het is zelfs zo populair dat de twee termen vrijwel door elkaar worden gebruikt door het publiek. Het was een favoriet van zowel tuinarchitecten als gemeentelijke planners. De bomen waren in de lente bedekt met witte bloemen en je kon ook uitkijken naar mooie herfstbladeren. Bradford-perenbomen groeiden snel, verdroegen elke grondsoort zonder klachten en waren ongediertebestendig en ziektevrij. Het werd zelfs beschreven als een van de beste boomcultivars die in de 20e eeuw werden ontwikkeld.

In eerste instantie konden de tekortkomingen worden afgeschreven. De Bradford-perenboom moest klein zijn, maar werd uiteindelijk 12 tot 15 meter hoog. En de bloemen hadden een misselijkmakend zoet aroma dat in de lucht hing als de bomen in groepen werden geplant (wat gebruikelijk is bij straatbomen). Andere tekortkomingen waren moeilijker te negeren. Bradford-perenbomen hadden een structurele uitdaging, waarbij een aantal zwakke takken uit hetzelfde deel van de stam voortkwamen. Als een winterstorm de boom niet verwoestte, zouden de slecht ontworpen takken het zelf doen. De bomen vielen na twintig jaar letterlijk uit elkaar.

De grootste pijn werd duidelijk: Bradford-perenbomen kruisten met andere bloeiende perenbomen. Erger nog, de nakomelingen keerden terug naar de kenmerken van de soort, wat betekende dat doornen die de banden lekten en agressief struikgewas dat inheemse planten verdrong.

Mijn ervaring met Bradford-perenbomen

Eén oplossing voor de problemen met Bradford-perenbomen was het gebruik van steriele cultivars die zich niet zouden voortplanten. Ik kocht er een, een Cleveland Select, die een rechtopstaande, zuilvormige vorm had die beloofde zich beter te gedragen. Bovendien had het nog steeds prachtig herfstgebladerte: een mix van bordeauxrood en geel medio november, nadat al het andere klaar was. Wat de bloemen betreft, ik heb de mijne achter de garage geplant, dus ik heb nooit een geur opgemerkt.

Wat mij wel opviel was fruit. Na 10 onvruchtbare jaren werd mijn vruchteloze perenboom plotseling moeder. Het blijkt dat steriele bomen nog steeds fruit kunnen produceren als er een kruisbestuiver in de buurt is.

Het vonnis: Hoewel een steriele versie van deze boom mogelijk geen fruit laat vallen of een slechte geur produceert, bestaat de kans dat hij toch kruisbestuiving veroorzaakt. Dat betekent dat de ongewenste genen zich kunnen vermengen met die van inheemse peren, waardoor zaden kunnen ontstaan ​​die in probleemplanten kunnen veranderen.

Als je er een hebt, overweeg dan om hem om te hakken (het is goed brandhout!) en te vervangen door een beter gedragende, minder problematische bloeiende boom. Enkele van mijn favorieten zijn onder meer bloeiende kornoeljeboom , bosbes , bloeiende kers en franjeboom. Niet alleen zullen je buren je bedanken dat je hen hebt gespaard van de stank van een Bradford-perenboom, maar je zult ook helpen de leefgebieden van inheemse planten gezonder te houden.

Heeft deze pagina je geholpen?Bedankt voor je feedback!Vertel ons waarom! Overige indienen