In een met glas omsloten structuur die lijkt op een gigantische kas in het midden van de historische wijngaarden van Château Mouton Rothschild, dineerden we op een voortreffelijke keuken vergezeld van geclassificeerde gewassen uit historische Bordeaux-jaargangen. Toen de maaltijd klaar was, begeleidden onze gastheren ons de wijngaarden in om een ​​spectaculaire show met laserlicht en waterfonteinen te bekijken, culminerend in oogverblindend vuurwerk dat concurreerde met de bliksemschichten in de lucht over de wijnstokken. De charismatische barones Philippine de Rothschild had kosten noch moeite gespaard als gastheer van de Conseil des Grand Crus Classes en 1855 internationaal persdiner dit jaar, onderdeel van de festiviteiten rondom Vinexpo, de internationale wijnexpositie.

En, net als haar aard, trok de barones geen vuisten toen ze op het podium stond en de bijeenkomst toesprak van grand cru classé wijnproducenten, journalisten en internationale leidinggevenden. In het bijzonder vroeg ze ons na te denken over de rol van de familiewijnmakerij in een tijdperk van bedrijfseigendom, consolidatie en globalisering. Een familiebedrijf, zei ze, brengt bepaalde waarden of voordelen met zich mee. 'Ze omvatten continuïteit van het management, de kracht van een familiegeest, sterke banden die in goede en slechte tijden zijn gesmeed, [en] de persoonlijke betrokkenheid van de aandeelhouders bij belangrijke beslissingen.' Ze erkende de problemen van familiebedrijven. 'Maar uiteindelijk,' zei ze, 'wat een geluk hebben we. Want onze kastelen zijn belichaamd in hun eigenaren en onze huizen zijn als de wijnstokken die hen omringen. Ze leven.'

Maar het leven kan, zoals we allemaal weten, rommelig zijn. Ik dacht aan het verschil tussen het geïdealiseerde leven van een familie in de wijnhandel, zoals geprojecteerd door de barones, en het recente spraakmakende portret van de familie Mondavi in ​​het recente boek The House of Mondavi: The Rise and Fall of an American. Wijndynastie. Zoals we allemaal weten, was Robert Mondavi een visionair die hielp bij het vormen van de Californische wijnindustrie en deze op de internationale kaart zette. Er waren weinig precedenten voor veel van de beslissingen die hij nam, en hij duwde de industrie vooruit op het gebied van rassenselectie, wijngaarden en wijnmakerijpraktijken, marketing en wijntoerisme. Hij was een buitenbeentje. Maar het is onvermijdelijk dat een man met zijn onafhankelijke manieren en vurige energie een paar slechte beslissingen zal nemen in het geval van Mondavi, ze hadden een impact op de invloed die de familie had op dit openbare bedrijf.

Ironisch genoeg speelde Mondavi's liefdadigheids karakter een belangrijke rol bij dit verlies van controle. Hij beloofde miljoenen dollars aan non-profitorganisaties zoals de University of California in Davis en Copia, het American Center for Food, Wine and the Arts. Toen de voorraad Robert Mondavi Winery daalde nadat deze toezeggingen waren gedaan, werd Mondavi vrijwel insolvent en kwetsbaar voor een overname van een grotere bedrijfsentiteit. Dit was de aanzet tot onderlinge strijd en versplintering in de familie Mondavi. Uiteindelijk zorgde het ervoor dat de Mondavi's de controle over hun bedrijf verloren.

Robert Mondavi was een origineel lid van een organisatie genaamd Primum Familiae Vini, 'eerste wijnfamilies', een internationale vereniging van 12 wijnfamilies. U kent veel van deze namen, omdat ze royalty's zijn in de wijnwereld: Mouton Rothschild, Antinori, Torres, Symington, Drouhin, Hugel, Muller en, vóór de verandering van eigenaar, Mondavi, die niet langer kwalificeerde als een familiebedrijf.

Ik zat bij het diner naast Albiera Antinori, de oudste dochter van de eerbiedwaardige Piero Antinori, en vertelde haar het boek over de familie Mondavi. Kort daarna, toen de barones, zo welsprekend sprekend over de deugden van het gezin en het wijnbedrijf, zei: '... er zijn geen echte kastelen zonder de families die ze bewonen', zag ik de tranen in Albiera's ogen opwellen. Uit haar reactie bleek dat Robert en zijn familie een levendig deel van Primum Familiae Vini waren geweest en dat ze erg werden gemist.

Het was een verbluffende en emotioneel geladen avond, maar de harde realiteit is moeilijk te negeren. Sommigen verheerlijken de deugden van familiewijnmakerijen. Ik kan het zeker eens zijn met veel van hun doelen en principes. Maar het zou naïef zijn, denk ik, om te obsessief te focussen op kleine en familiale wijnmakerijen en de grotere bedrijven als slechteriken te bestempelen. De kwaliteit van de wijn die voor de meeste mensen ter wereld beschikbaar is, is nog nooit zo goed geweest, en een groot deel van de reden daarvoor is de controle en coördinatie die grotere bedrijven kunnen bieden. Ik wou dat het leven eenvoudiger was, maar er is geen weg terug. We kunnen gewoon het glas heffen ter ere van grote wijnfamilies - en als dank voor onze eigen families.

Proost!