Ik keek uit naar mijn eerste verliefdheid - niet de door liefde getroffen puber, maar eerder de over-gretige wijnnerd-soort - met dezelfde koortsachtige verwachting van naïeve jeugd. Bij Wild Horse Winery and Vineyards in Templeton, Californië, zou ik al snel mijn handen in een bak met warme, fermenterende most laten zakken en de geur van terroir diep inademen. Ik zou werken in een bevoorrechte bibliotheek van eikenhouten vaten en goede wijn, omringd door de landelijke geuren van gemaaid hooi en zeebriesjes.

Eigenlijk, zo bleek, zat ik vast aan elke klus die vies, walgelijk, lastig of gênant was.

Druiven plukken is een hete, rommelige zaak. Naast het verzorgen van fruit en wijnstokken, houdt het in dat zwarte weduwen uit iemands stoffige haar worden geplukt en dode zoogdieren en vogels in netten worden gevonden.

Wijn maken is een koude, akelige zaak. Mijn handen zouden zo koud en plakkerig worden tijdens nachtelijke stoten dat ik eruitzag als een Lego-man nadat ik naar binnen was gegaan - het duurde 10 minuten voordat mijn handen zich ontvouwden.

Ik glibberde in natte persen en schrobde de zaden eruit met een Brillo-pad. Ik stond de hele dag in de zon en schilderde vaten met schimmelwerend middel. Ik haalde nieuwsgierige kittens uit brekers en persen.

Een kelderrat, zo leerde ik, is meestal verantwoordelijk voor het beheer van de mest. Apparatuur wordt vanuit elke mogelijke hoek gespoten. Ik bracht een groot deel van mijn schoonmaaktijd ondersteboven door met turen in spleten. Plukbakken worden schoongewassen van door de zon gebakken sapvlekken en opgehoopt wijngaardstof.

Het ultieme moddermoment deed zich voor toen ik werd gevraagd om de wijngaardbeheerder te helpen bij het openen van een vat met visemulsie die een jaar in de zon had gestaan ​​en was gegist. Hij kantelde het vat terwijl ik een emmer vasthield om de inhoud op te vangen. Een knapperige muts hield de dikke klodder even tegen, maar plotseling barstte de hoed open en braakte vergane viskoek over me heen - een ongelijkmatige emulsie van waterige afscheiding en dikke slierten bruin, bedorven visslijm. Ik was volledig bedekt, van top tot teen, in gefermenteerde visgoer.

En dat is wat het betekent om een ​​echte kelderrat te zijn. Ik was de laatste persoon op het crushpad, die op een koude, ijzige oktoberavond al het vuil uit de breker spoelde nadat de wijnmaker en zijn entourage zich hadden teruggetrokken in een warm en gezellig restaurant.

In het begin had ik er een hekel aan om vast te zitten aan de smerige, natte, koude schoonmaak terwijl alle anderen aan het feesten waren. Maar toen begon ik de schoonheid van de nacht achter het kreupelhout op te merken - zingende kikkers, hofmakende uilen, jippende coyotes, dansende vleermuizen, een hemel die zo beladen is met sterren dat hij naar de aarde hangt. Gistingsbakken met Zinfandel en Syrah lieten warme, met peper beladen aroma's optillen terwijl ik het fruit prikte en roerde.

Toen ik eindelijk stopte om naar binnen te gaan voor een glas wijn, in een kille kelder die echt aanvoelde als een spa na het werken in de bijtende kou van een oktobernacht, stond ik daar in mijn bevlekte broek, natte shirt, doorweekte schoenen en sokken en dankte voor de ervaring… en proefde de wijn met een geheel nieuwe smaak.

Mary Baker is de auteur van 50 tips voor kelderratten: hoe je een geweldige baan kunt krijgen (en behouden) als wijnkelderrat of oogststagiair (Lulu, 2010).