Werken als wijnmeester in een bruisende supermarkt in Seattle was zelden of nooit alsof je in een rustige, verfijnde winkel was. Hoewel ik vriendschappen had met sommige klanten, was ik ook getuige van brutale winkeldieven die flessen in hun broek stopten of clandestien hoestsiroop in het gangpad dronken. Voor elke goedbedoelende persoon die mij restjes van huis bracht, zou er een zijn die willekeurige bedreigingen zou uitschreeuwen.

Op een dag vroeg een klant me om een ​​lekkere wijn uit te kiezen voor een etentje. Dat was geen ongebruikelijk verzoek, maar haar reden was dat het zou dienen als back-up voor een speciale fles die ze vond tijdens het opruimen van haar kast. Ze was bang dat het een blindganger zou zijn. Natuurlijk vroeg ik wat ze ontdekte.

Ik hielp klanten met wijnen, vulde de bierkoeler in en schreef schappenprekers. En aangezien ik in een kruidenierswinkel werkte, stuurde ik mensen ook naar het gangpad met toiletpapier.

'Tot 1982 Haut-Brion ,' ze zei. Ik hapte naar adem bij de vermelding van deze legendarische wijn uit een legendarische vintage. Ik zal ook toegeven dat ik sceptisch ben. Hoe kamt een wijnbeginner door de donkere uitsparingen van een kast en ontdekt hij zo'n schat? Sterker nog, hoe was zij degene die het te weten kwam en niet, nou ja, ik? Ik schaam me om te zeggen dat ik door jaloezie mijn houding heb laten vertroebelen, maar ik herstelde me om haar te helpen een bescheidener, maar zeer fijne fles te kiezen.

Hoe groot was de kans dat deze Haut-Brion eigenlijk nog goed was? Het had jaren in de kast kunnen bakken. Toch moest ik mijn vermoeide grap naar voren brengen dat als zij en haar vrienden hulp nodig hadden bij het drinken ervan, ik langs kon komen om te helpen. (Het is niet verrassend dat niemand ooit op dat aanbod inging, en achteraf gezien lijkt het eng. Sorry.)

Ik ging terug naar mijn gebruikelijke taken: ik hielp klanten met wijnen, vulde de bierkoeler in en schreef schappenprekers. En aangezien ik in een kruidenierswinkel werkte, stuurde ik mensen ook naar het gangpad met toiletpapier.

Toen mijn dienst die avond afliep, kwam die klant terug. Ze zat midden in haar diner in een nabijgelegen appartement, dus ze kon wegsluipen. Na een snelle hallo onthulde ze de open, niet helemaal lege fles van de Haut-Brion. Vreemd genoeg was mijn eerste gedachte: 'Je kunt geen open fles wijn krijgen in de supermarkt!' Dat instinct werd snel verbannen toen ze aanbood me een klein beetje in te schenken.

Vliegen blind tijdens het proeven van wijn

Onze backstock-kamer deed ook dienst als proeflokaal. Het was altijd een reis om een ​​stijlvolle wijnmaker te bezoeken en wijnen te schenken te midden van dweilemmers, een berg PBR 12-packs en diverse afval van de wijnhandel.

Maar bij deze gelegenheid was ik er omdat ik de ontvanger was van een kleine portie Haut-Brion. Mijn nieuwe favoriete klant keerde terug naar haar etentje. Ik deed de deur dicht, zei snel een gebed dat ik niet zou worden opgeroepen en gefocust op de wijn.

Ik had moeten dromen ervan te genieten in een chique restaurant, een pak aan te trekken en in de ogen van een minnaar te staren. Toch leek dit op een vreemde manier de perfecte setting om het te waarderen, zonder afleiding en kunstgrepen. Alleen ik en de dweilemmer. Hoe romantisch.

Het oordeel over de Haut-Brion? Het was spectaculair - zijn legendarische status waardig.

De ervaring herinnerde me eraan dat wijn ons aanmoedigt om in het moment te leven, te nemen wat op je pad komt en nooit het vermogen te verliezen om verrast te worden.

Helaas, er was geen tijd om in deze mijmering te blijven hangen. Een klant moest weten waar hij de kattenbakvulling kon vinden.