'Ik zou dit moeten importeren! Hoe moeilijk kan het zijn?'

Veel wijnliefhebbers die in een ver land reizen, drinken nippen aan een lokale wijn en denken na over deze gedachte. Dus wanneer Blauwe Donau-wijn , een importeur van Oost-Europese wijnen, me uitnodigde om twee weken lang mee te gaan om producenten te bezoeken en wijnen te verkennen langs de Dalmatische kust in Kroatië, ik aarzelde niet om ja te zeggen.

Ja, voor ontspannen dagen wijn proeven in een luxueuze kustomgeving. Ja, om het glamoureuze leven van een wijnimporteur te leiden.

Ik ontdekte echter al snel dat wijnimporteurs goed voorbereid moeten zijn op de ontberingen van de weg en het gehemelte. Het schema zit vol, het tempo onverbiddelijk. We proefden voor de lunch meer dan 60 wijnen en vatmonsters. Lange proefdagen werden gevolgd door avonden waarin proefflesjes werden geëvalueerd en gedetailleerde aantekeningen werden gemaakt.

Kroatische wijn in opkomst

En onderweg is er vaak geen kaart. We zijn verschillende keren verdwaald en opgepakt door de politie. We raceten drie uur in de pikzwarte nacht rond het schiereiland Pelješac zonder gps om de laatste veerboot naar Korčula te halen, waar we vier minuten over hadden. We konden het hotel niet vinden, omdat het zijn naam had veranderd, maar niet de bewegwijzering. Eindelijk waren we na middernacht ingecheckt.

Dat was pas de eerste dag.

Off-road, importeurs, zo leerde ik, moeten meesters zijn in schetsmatige richtingen:

Sla rechtsaf langs het gebouw met het roze balkon. Volg een onverharde weg. Sla linksaf bij de grote boot bij de olijfbomen. Blijf doorgaan totdat je de markeringen van de vliegbaan van de luchthaven ziet.

Zo vonden we een van de originele Zinfandel-wijnstokken, bekend als Crljenak Kaštelanski. Toen we naar de wijngaard liepen, zagen we de beroemde wijnstok geïdentificeerd door een aluminium dog-tag met een serienummer en stamboom rond de stam. Niet bepaald een heilige omgeving, maar toch spannend.

Illustratie door Rebecca Bradley

De wijnmakerijen hier zijn geen grootse landgoederen. Verschillende zijn sombere overblijfselen uit het communistische tijdperk van de Joegoslavische staatsproductie. Sommige proeflokalen zijn de huizen van wijnmakers - eeuwenoude stenen gebouwen waar we rond de familietafel samenkwamen met overvloedige soorten brood, kaas, olijfolie, gezouten vlees, tonijn, kappertjes en zelfgemaakte lekkernijen. Als de omgeving bescheiden was, was de gastvrijheid groots.

Ik ontdekte dat het leven van een importeur niet draait om chique kastelen en grootse maaltijden. Het gaat er eerder om contact te maken met mensen met een glas wijn en, vaak, een zelfgemaakte maaltijd. Bijna iedereen die we bezochten, maakt al generaties lang deel uit van een wijnmakersfamilie, en door zaken te doen of samen brood te breken, word je ook een deel van de familie.

Op het eiland Hvar waren we klaar om de beroemdheden te verkennen Gouden eiland wijnmakerij, opgericht door Zlatan Plenković, een icoon en legende van de moderne Kroatische wijn, die onlangs is overleden. Maar zijn zoon, Marin, leidde ons naar iets persoonlijkers.

Hij leidde ons naar een kleine begraafplaats, grenzend aan de wijnmakerij, die uitkijkt over de zee. Daar stonden we boven het graf van zijn vader. Het gewicht van de erfenis van de vader die op de schouders van de zoon rustte, was zowel voelbaar als hartverscheurend. We hebben het wijnhuis nooit gezien. Het was niet belangrijk: Marin liet ons alles zien wat belangrijk was.