Gary 'gaz' Regan, een cocktailpionier en een bekende persoonlijkheid in de drankenindustrie, stierf op 15 november 2019 op 68-jarige leeftijd na een strijd tegen kanker.

Regan was vooral bekend als de auteur van De vreugde van Mixology (Clarkson Potter, 2003), en publiceerde een herziene versie in 2018. Een invloedrijk werk dat drankjes classificeerde in 'cocktailfamilies', het hielp het leven achter de bar te demystificeren. Hij stond ook bekend als een 'mentor's mentor', een leidend licht dat heeft bijgedragen aan het vormgeven van de huidige barcultuur zoals we die kennen.

Regan, geboren in Rochdale, Lancashire, Engeland, was de zoon van pubeigenaren. Hij verhuisde op 22-jarige leeftijd naar New York City, waar hij in de jaren zeventig en tachtig een aantal bartendingbanen had. Uiteindelijk nam hij een baan in de North Star Pub in de South Street Seaport in Manhattan. Hij werkte daar vier jaar, wat hij naar eigen zeggen had geïnformeerd over zijn perspectieven over de horeca en gastvrijheid.

Volgens auteur en cocktailhistoricus David Wondrich was het perspectief van Regan uniek. In tegenstelling tot sommige van zijn collega's was Regan geen product van de high-end cocktail lounge-traditie in New York City, of de culinaire wereld of de hotelwereld.

'Hij kwam uit de rock-'n-roll van de jaren zestig en zeventig, en als de beste rock-'n-roll van die tijd combineerde hij flits en wang en energie met grote technische vaardigheid', zegt Wondrich. Regan was ook opmerkelijk pretentieloos. 'Hij was altijd veel meer geïnteresseerd in het leven van een café dan in de details van zijn drankmixen.'

Als je vijf minuten met Regan doorbracht, werd je meestal getrakteerd op een anekdote of het draaien van een verhaal. Het is een vaardigheid die volgens hem elke goede barman zou moeten hebben, en hij heeft het al vroeg in zijn carrière in zijn stijl verwerkt.

Zoals Regan het zelf verwoordde: 'Ik leerde de kracht van verhalen vertellen en de amusementswaarde van de drank- en cafézaken.'

Regan stond zeker niet alleen bekend als een autoriteit op het gebied van cocktails, maar ook als een entertainer. Hij was onmogelijk te missen. Afhankelijk van het jaar werd hij misschien gezien in zijn kenmerkende donkere eyeliner die vaak slechts één oog trof, een kleurrijke kaftan of lang, golvend grijs haar en een baard.

Vanaf het begin van de jaren negentig bracht Regan zijn liefde voor het vertellen van verhalen over in drukwerk. Dit is opgenomen op de pagina's van Wijnliefhebber , waar hij van 2001 tot 2008 bijdragende redacteur was. Hij had ook regelmatig werk in Food Arts en de San Francisco Chronicle, waar zijn column, 'The Cocktailian,' werd beschouwd als een must-read.

'Gary hield de tijd van deze branche in de dagen vóór het internet', zegt Frank Caiafa, directeur dranken bij The Stayton Room in New York City. 'Hij creëerde de nieuwe mal en was de eerste die ons eraan herinnerde wat dit werk is en wat we zouden moeten zijn: gasten eerst, recepten en later bullshit.'

Regan, een productieve auteur, publiceerde 18 boeken. Zijn eerste boek was De barmanbijbel (Harper Collins, 1991). Tussen 1995 en 1998 schreef hij samen met Mardee Haidin Regan The Book of Bourbon and Other Fine American Whisky ​Houghton Mifflin Harcourt, 1998), The Bourbon Companion (Running Press, 1998), Nieuwe klassieke cocktails ​Houghton Mifflin Harcourt, 2002) en De Martini-metgezel (Running Press, 1997). In aanvulling op De vreugde van Mixology , Regan in eigen beheer uitgegeven The Negroni: A gaz regan Notion ​Het werd in 2015 opnieuw uitgebracht door Ten Speed ​​Press als The Negroni: Drinking to La Dolce Vita, with Recipes & Lore ​

De Negroni werd een van zijn visitekaartjes. Een voortdurende grap waarbij Negronis met zijn vinger werd bewogen, leidde barwarebedrijf Cocktail Kingdom om een roestvrijstalen 'vingerroerder' cast van Regan's vinger.

In 2003 kreeg Regan tongkanker. Die ervaring bracht hem ertoe om te ontwikkelen wat hij omschreef als 'mindful bartending'. De filosofie was dat barmannen het vermogen hebben om te reageren op en de energie binnen een bar te sturen.

Hij verhuisde van Manhattan naar Cornwall-on-Hudson, waar hij de naam 'gaz' in kleine letters aannam. Hij merkte op dat sinaasappelbitters in veel klassieke recepten nodig waren, maar bijna onmogelijk te vinden waren, en ontwikkelde daarom Regan’s Orange Bitters nr. 6.

Hij gaf ook een tweedaagse cursus voor barmannen, 'Cocktails in the Country', in een tijd dat onderwijs in wat we nu beschouwen als ambachtelijke cocktails, zeldzaam was. Veel van de beste barmannen van vandaag hebben zijn school doorlopen, waaronder Jim Meehan, oprichter van de geprezen PDT-bar in New York City en auteur van Meehan's Bartender Manual (Ten Speed ​​Press, 2017).

'Gary Regan inspireerde de‘ vreugde van de mixologie ’in onze branche door zijn leven en vroege werk, en stak later zijn vinger in het glas - letterlijk en figuurlijk - toen sommigen van ons het te serieus namen,' zegt Meehan. “Hij liep altijd een paar stappen voor op de concurrentie, van boeken tot bitters tot bartools. Maar zijn focus bleef gericht op het welzijn van barmannen over de hele wereld.

'Tijdens zijn overlijden hebben barmannen hun meest loyale kampioen verloren en, voor mij persoonlijk, zal ik mijn liefhebbende vriend missen.'

Als een van de pioniers in de branche werd Regan gezocht als gastbarman, adviseur, spreker in het openbaar en expert. Hij was schijnbaar onvermoeibaar. Als er een cocktailconferentie was, was Regan er altijd en vertelde hij brutale verhalen over het leven achter de bar.

Die verhalen, die hij meedeelde aan een generatie barmannen, en de volgende generatie of twee daarna via zijn lessen, schrijven en openbare optredens, vormden een belangrijk onderdeel van zijn nalatenschap. Zijn levendige, vaak schunnige humor en leiderschap in de cocktailwereld zullen worden gemist.