Ontworpen om te regelen welke wijnen waar en hoe worden verbouwd, Frankrijk Beschermde oorsprongsbenaming (AOP) -systeem lijkt voorouderlijk en al lang ingeburgerd, zoals een nummer van Duke Ellington of de Golden Rule. In werkelijkheid debuteerde het systeem in 1937 als reactie op enkele zeer twintigste-eeuwse problemen.

'Er waren in wezen twee redenen waarom Frankrijk het systeem van gecontroleerde benamingen heeft ontwikkeld: phylloxera en fraude', zegt Michele Thomas, de assistent-manager van Greene Grape Wine & Spirits in Brooklyn, New York.

Voor de niet-ingewijden, phylloxera is een plaag in de wijngaard die tegen 1895 de helft van de Franse wijnstokken verwoestte. De productie kelderde, dus verkochten ondernemende oplichters namaak Franse wijn aan dorstige consumenten. Dit waren geen knock-offs van hoge kwaliteit.

“Dunne wijnen werden vermengd met zaken als suiker, zwavelzuur en zelfs gips”, zegt Thomas. “Producten geïmporteerd uit Algerije werden verkocht als Bourgogne, wijnen werden gemaakt van rozijnen en druivenpersing, en geïmporteerde producten werden verkocht als Chablis. Het was een pandemonium. '

In 1889, gretig om zijn reputatie te behouden en de orde te herstellen, keurde Frankrijk een wet goed om de normen van zijn wijn te codificeren. Aanvullende decreten verfijnden de productie verder, het meest bekend in de zuidelijke Rhône, waar advocaat-wijnbouwer Baron Le Roy vanaf 1923 de beste praktijken voor het maken van Chateauneuf paus ​

In 1937 introduceerde Frankrijk zijn AOP-systeem en riep toen op Gecontroleerde oorsprongsbenamingen (AOC), en keek nooit achterom.

'De Fransen begonnen Appellations d’Origine Contrôlées (AOC's) op te stellen als eenden in het water', schreven Hugh Johnson en Jancis Robinson in hun encyclopedische Wereldatlas van wijn (Mitchell Beazley, 8e editie, 2019) ​In 2008, toen de Europese Unie het continentale classificatiesysteem beschermde oorsprongsbenaming (BOB) creëerde, had Frankrijk meer dan 350 zorgvuldig gereguleerde AOP's.

Natuurlijk was Frankrijk niet het eerste of enige land dat de productie en de plaats van bepaalde wijnen vastlegde. Douro-vallei Haven en Hongaars Tokaji lanceerde bescherming in de 18e eeuw.

In Chianti Classico in Toscane 'was het al in 1444 dat er een lokale verordening werd ingevoerd om telers te vertellen wanneer ze mochten beginnen met oogsten', schreven Johnson en Robinson.

Toch waren er een aantal redenen waarom Franse AOP's in de 20e eeuw van de grond kwamen. Naarmate de industriële economie evolueerde, gaf de aanduiding de consument het vertrouwen dat wat ze kochten zowel echt als van hoge kwaliteit was. Hierdoor konden wijnmakers op hun beurt meer rekenen.

Andere wijnproducerende landen namen nota.

“Vooral in de jaren na de Tweede Wereldoorlog zagen landen het prestige dat het AOC-systeem de Franse wijnindustrie bracht (om nog maar te zwijgen van de winsten) en zeiden:‘ Dat werkt. Dat zouden we ook helemaal moeten doen '', zegt Thomas.

Als imitatie de meest oprechte vorm van vleierij is, is Franse wijn al lang de schoonheid van de bal.