Isabelle Legeron MW is de oprichter en organisator van RAUWE wijn , een natuurlijke wijnbeurs die jaarlijks wordt gehouden in Londen, Berlijn, en voor het eerst in Brooklyn, New York, van 6 tot 7 november.

Wat leidde tot uw ontdekking en de daaropvolgende liefde voor natuurlijke wijn? Was het een moment (en een fles), of een compilatie van ervaringen?

Ik ben opgegroeid op een boerderij in Cognac die op zoek was naar paddenstoelen en varkens hield. Ik vond het geweldig, maar ik dacht dat ik iets anders moest doen. Ik ging naar de universiteit, kreeg een baan in Londen, maar realiseerde me na een paar jaar dat ik thuis en wijn miste, alleen wist ik niets van wijn. Dus begon ik in de industrie te werken, kleine klusjes te doen en te reizen. Naarmate ik meer en meer studeerde, realiseerde ik me dat dit niet is wat ik wil doen. Deze industrie, waarvan ik dacht dat die cool en boerenachtig zou zijn, vol met relaxte mensen, was eigenlijk heel serieus, in het scoren en bezoeken van wijnmakerijen, niet de wijngaarden. Ik was volledig losgekoppeld.

Toen, in het eerste jaar van mijn studie voor MW (Master of Wine), ging ik op reis in Hongarije. Ik proefde een line-up van 200 lokale flessen, zodat ik kon beslissen welke producenten ik wilde bezoeken. Ik koos twee flessen uit en zei: “Wow, ik hou van deze twee. Mag ik hun producenten ontmoeten? ' [Ik] kreeg te horen: 'Nou, het is eigenlijk maar één producer.' Het was Imre Kaló in Eger, die biologisch landbouwt, nooit trainde en 10 jaar wijn maakte voordat hij het aan iemand liet zien. Hij maakt ongeveer 150 wijnen in een kleine kelder met twee kamers zonder apparatuur, slechts een paar vaten en emmers en zijn intuïtie, en dat is alles. Ik dacht: 'Shit, je hebt eigenlijk niets nodig om wijn te maken.'

Deze wijnen waren zo anders dan wat ik had geproefd. Het deed me anders naar de wijnindustrie kijken. Ik dacht: 'Eigenlijk is er misschien iets anders dat ik nog niet eerder ben tegengekomen.' Toen ik klaar was met de MW, sloot ik de deur naar [conventionele wijn], en het enige waar ik me op concentreerde was natuurlijke wijn.

Is het gemakkelijker om advocaat te worden dan een meester in de wijn?

Je bent een groot voorstander van transparantie in de wijnwereld en vereist dat wijnmakers die geïnteresseerd zijn in exposeren op RAW zich te conformeren aan een Handvest van kwaliteit en om laboratoriumtestresultaten te verstrekken. Sommigen zouden beweren dat deze strengheid in strijd is met het basiskarakter van de natuurlijke wijnbeweging, die gedeeltelijk is ontstaan ​​als reactie op overregulering. Wat zou je hierop zeggen?

Als ik met de telers praat, zijn ze anaal. De meesten van hen zijn echt serieus, wat betreft de landbouw en de wijnbereiding - veel eigen microscopen. Ze zijn echt gedisciplineerd. En je moet zijn. Als je echt geweldige natuurlijke wijnen gaat maken die volledig sulfietvrij zijn, kun je niet slordig zijn. Wanneer er om analyse wordt gevraagd, mopperen sommige telers, maar naar mijn mening zijn ze best tevreden over de overgang naar een definitie van natuurlijke wijn. Ik denk dat ze het leuk vinden dat er een structuur is. Ik denk niet dat producenten zo anarchistisch zijn. Ook al roken ze soms een joint, ze hebben nog steeds hun microscopen en zijn nog steeds erg schoon in de kelder.

Ik heb producenten gehad die ik op andere beurzen heb gezien die beweren een natuurlijke wijn te maken en consumenten denken van wel, en ze hebben een aanvraag ingediend om op RAW te exposeren. Ik herinner ze eraan dat we het zwavelgehalte beperken tot 70 ppm (deeltjes per miljoen), wat eigenlijk vrij genereus is, en ze zeggen: 'Ja, natuurlijk zitten we daar ver onder.' Dan zie ik hun analyse, en hun niveaus zijn tussen de 100 en 130 ppm. Wanneer gaan we als branche een beetje duidelijker worden? Je organiseert een evenement en vraagt ​​mensen een kaartje te kopen, ze komen en ze denken dat ze iets natuurlijks proeven. We hebben een verantwoordelijkheid jegens hen.

Hoe zit het met de wijnetikettering? In tegenstelling tot voedsel is wijn niet verplicht om een ​​van de vele toevoegingen te vermelden die erin zijn verwerkt, behalve het cryptische 'bevat zwavel'. U was een voorstander van strengere etiketteringsvereisten, maar sommigen menen dat dit tot verwarring en te veel logistieke vragen zou leiden.

Als je 30-40 toevoegingen toevoegt, probeer je niet echt iets artistieks te maken. Het gaat erom een ​​regelgevende instantie te hebben die zegt: 'Je moet me vertellen wat je in je wijn doet.' Waar we het eigenlijk over hebben, is mensen die veel dingen toevoegen, vragen om al hun ingrediënten op te noemen. Dit is nodig voor andere commerciële producten. Het stoort me dat het niet nodig is voor wijn.

Hoewel het vordert, is de wijnwereld nog steeds een zeer door mannen gedomineerde ruimte. Vindt u als eerste Franse vrouwelijke wijnmeester, en als iemand die veel wijnculturen heeft meegemaakt, dat inherent seksisme, of het nu subtiel of duidelijk is, in sommige wijnsamenlevingen meer voorkomt dan in andere?

Ja. Mediterrane en Zuid-Europese landen hebben de neiging om wijn als een mannenwerk te beschouwen. Ik herinner me dat ik ooit in Spanje een groep mensen meenam naar een restaurant en de wijn werd gekurkt. Ik nam het terug en [de eigenaar] zei: 'Wat bedoel je met de wijn is gekurkt? Wat weet je van wijn, je bent een vrouw! ' En hij weigerde de fles terug te nemen. Ik had 20 mensen bij het diner, dus ik wilde niet met hem vechten. Ik heb net nog een fles besteld. Maar dat was overduidelijk seksistisch.

Ga naar Georgië. Je mag amper een kelder in omdat ze denken dat je de hele zaak gaat verpesten. Ik heb tijden gehad waarin mensen dachten: 'Hmm, ik weet niet zeker of je daarbinnen zou moeten zijn. Je gaat ons ongeluk brengen. '

Persoonlijk, hoe meer ik evolueer en hoe meer we ons merk ontwikkelen en meer senior mensen ontmoeten, ik realiseer me dat de wereld in wezen echt seksistisch is. Er is niet hetzelfde gewicht als je een vrouw bent die iets zegt dan als je een man bent die het zegt. Maar dit geldt voor alles in ons leven.

Op de website van RAW vermeld je dat de beurs 'wijnen viert met emotie. Wijnen die menselijk of levend aanwezig zijn.' Kunt u omschrijven wat u bedoelt met 'levende' wijnen?

“Leven” is voor mij vrij letterlijk. Het is de taak van de teler om de microbiologie - de flora en fauna - van de wijngaard te behouden. Letterlijk, om zijn leven te behouden. Deze wijnen veranderen terwijl u ze proeft. Ze zullen morgen anders zijn en volgend jaar anders. In zekere zin doet conventionele wijnbereiding dat niet. Natuurlijke wijnen zijn een uitdrukking van het leven versus wijnen die steriel worden gefilterd en tot de dood zwavel. Er leeft niets meer in.

Enerzijds lijkt de algemene kwaliteit van natuurlijke wijnen toe te nemen. Aan de andere kant, aangezien een toenemend aantal natuurlijke wijnen jong wordt vrijgegeven (sommigen zouden zeggen te jong), lijken de ruwe primaire, nog fermenterende smaken gemeengoed te worden. Wat heb je gezien?

Ik denk dat de reden puur druk is. Ik heb nog nooit met een teler gesproken die heeft gezegd: 'Ik wil mijn wijnen vroeg op de markt brengen, want dat is wat ik wil doen.' De meest voorkomende druk is geld. Telers moeten hun wijnen zo snel mogelijk vrijgeven om een ​​inkomen te krijgen. Ze hebben ook ruimte nodig. Ze hebben vaak kleine wijnmakerijen en hebben niet per se de capaciteit om wijnen te lang te bewaren. Of ze hebben de vaten of vaten nodig omdat ze het zich niet kunnen veroorloven om in meer te investeren. Ook als je op een natuurlijke manier werkt, is er een fenomeen waarbij er tijdens de oogst zoveel energie in de kelder zit dat de wijnen de neiging hebben om opnieuw te gisten, dus sommige mensen willen de wijnen daar graag uithalen.

RAW is sinds 2012 een steunpilaar op de Londense wijnkalender, Wenen in 2013, Berlijn sinds 2015 en nu New York City. Waarom New York, en waarom nu?

Het kostte me twee jaar om mijn hoofd eromheen te krijgen, en toen dacht ik plotseling: 'Laten we het gewoon doen, want anders krijg ik er spijt van.' Maar New York is een groot probleem. We zijn doodsbang. Het is een nieuwe markt en we beginnen helemaal opnieuw. Het is een grote verantwoordelijkheid als er meer dan 120 telers zijn die veel geld betalen voor hun vliegtickets, hotels, enzovoort, en dan is het een grote mislukking.

Maar we hebben er een jaar over gedaan om het voor te bereiden. We doen er alles aan om er een succes van te maken. De energie hier is verbazingwekkend, en het draagt ​​je. Iedereen hier is zo ondersteunend en aardig.

Hoe ziet de toekomst eruit voor RAW? Gaat u uitbreiden naar meer steden?

Ik denk altijd: 'Waar anders?' Ik wil echt onze drie huidige steden versterken, maar ik denk wel dat RAW in de Scandinavische landen zou kunnen werken. Tokio zou leuk kunnen zijn, of Hong Kong. Ik zou graag een bar hebben, waarschijnlijk in Londen, een thuis voor de telers en de wijnen. Het is altijd in mijn achterhoofd geweest. Maar op dit moment zijn we in staat om de drie RAW-beurzen te organiseren.