In 2007 viel mijn vader dood neer terwijl hij in een liftlijn in een skioord stond. Ik hoorde een soortgelijk refrein van veel goedbedoelende mensen: 'Hij stierf tenminste terwijl hij iets deed waar hij van hield.' Dat was geen troost voor mij, want dood is dood.

Ik was van streek en cynisch, vooral omdat mijn vader net met pensioen was gegaan en zich verheugde op jarenlange reizen met mijn moeder. Ze stelde een vraag: zou ik in plaats daarvan met haar reizen?

Ik zei ja, hoewel we op dat moment niet dichtbij waren.

Gelukkig was er wijn. Begonnen met een periode in een flessenwinkel in Chicago, had ik mijn ouders geïndoctrineerd in de wereld van de wijn. Het was er natuurlijk om te drinken, maar ook om onze reisbestemmingen te begeleiden. Onze eerste reis was naar Argentinië en Chili in 2009. Het was een luxe vakantie, maar om de kosten redelijk te houden, moest ik gek zijn op krankzinnigheid en drie weken in een kleine ruimte met mijn moeder blijven. (Hallo Dr. Freud.)

Klink ik als een in zichzelf gekeerde eikel? Ik waarschijnlijk was. (En ik heb nog steeds mijn momenten.) Maar er was een ervaring waarbij ik me realiseerde dat ik moest confronteren met wie ik was als persoon en zoon.

Drinken, geheugen

We waren in Mendoza, Argentinië, om Benegas wijnmakerij ​Ik was geobsedeerd door zijn Luna Benegas Cabernet, een heerlijk koopje rood, en ik was echt geeked om eigenaar Federico Benegas Lynch te bezoeken. Ik kon het niet laten om een ​​foto met hem te vragen.

Zijn antwoord? 'Alleen als je moeder ook op de foto staat.'

De auteur met zijn moeder en Federico Benegas Lynch (midden)

Bijna een decennium later hoor ik Federico's stem en sentiment zo helder als een bel. Hij was genadig, ik wist het niet. Hoewel het niet de bedoeling van Federico was, dwong hij me mijn 'ik eerst'-mentaliteit onder ogen te zien. Ik was in Argentinië en Chili om bij mijn moeder te zijn en ervaringen met haar te delen. Wijn was secundair.

Ik wist dat die reis een kans zou zijn om meer over wijn te leren, maar ik had nooit gedacht dat ik hierdoor een betere zoon zou worden.

Latere reizen naar Australië en Nieuw-Zeeland hebben me geleerd dat het geen rechte weg is. Er zijn momenten waarop je gedijt, zoals een cruise door de Milford Sound-fjord, en sommige hoop je te overleven, zoals achtervolgd worden door een hond door het landelijke Tasmanië. Maar ik kan niet wachten om de volgende paspoortstempel te zien die we samen krijgen.