Als het onderscheid tussen Champagne ​ Prosecco en elke andere mousserende wijn van de wereld lijkt een beetje duister, beschouw deze primer als een startpunt. Champagne kan soms verwarrend aanvoelen, en daar is een goede reden voor. Het omvat een ingewikkeld wijnbereidingsproces en een woordenboek met Franse terminologie. Laten we Champagne dus opsplitsen in zijn samenstellende delen.

Wat is champagne?

Om 'Champagne' genoemd te worden, moet een wijn afkomstig zijn van de Champagne-appellatie, een regio van Frankrijk iets ten oosten van Parijs. In Frankrijk wordt een dergelijke regio een Benaming van gecontroleerde oorsprong of AOC.

Binnen de Champagne zijn er verschillende grote teeltgebieden, die allemaal bekend staan ​​om hun specifieke druiven. De belangrijkste gebieden van noord naar zuid zijn Montagne de Reims, Vallée de la Marne, Côte des Blancs en Côte de Sézanne en Aube. Om mousserende wijn als champagne te classificeren, moeten de druiven in de regio worden verbouwd en moet de wijn op een specifieke manier worden geproduceerd. Het proces, bekend als de Champenoise-methode , wordt ook wel de traditionele methode genoemd.

Champagneflessen tijdens de tweede gisting / Getty

Hoe het gemaakt is

De methode Champenoise is een ingewikkeld proces, daarom vraagt ​​Champagne vaak een hogere prijs. Stille wijnen gemaakt van verschillende druiven en jaargangen worden samen gemengd in een proces dat assemblage wordt genoemd. Van daaruit voegt een wijnmaker suiker toe, de tirage likeur , wat een tweede gisting zal veroorzaken. Een kroonkurk, de metalen doppen die veel voorkomen op bierflesjes, helpt de resulterende koolstofdioxide vast te houden. Dit is wat de iconische bubbels van Champagne creëert.

Het tweede fermentatieproces moet voor Champagne minimaal 15 maanden duren. Gedurende deze tijd wordt de fles met de hand of machinaal verplaatst. De machine die dit werk uitvoert, staat bekend als een gyropalette ​Dit doorzeefproces zorgt ervoor dat de dode gistcellen, droesem genaamd, zich kunnen verzamelen in de hals van de fles. Wanneer het klaar is, wordt de fles snel ingevroren en wordt de dop verwijderd, waardoor de dode gist kan worden weggegooid, ook wel bekend als uitwerpen ​De resterende ruimte in de fles wordt dan gevuld met de dosering , een mengsel van wijn en suiker dat bepaalt of de afgewerkte wijn droog, droog of zoet is.

Een paddenstoelvormige kurk, zo vertrouwd bij champagneliefhebbers, wordt vervolgens ingebracht. De champagne, nu compleet, zal in de kelder rusten totdat de wijnmaker besluit hem vrij te geven.

Wijngaarden in Aube / Getty

De druiven van Champagne

De drie belangrijkste druiven die bij de productie van Champagne worden gebruikt, zijn rode wijndruiven Pinot Noir en Pinot Meunier , en Chardonnay , een witte wijndruif. De bergachtige regio Montagne de Reims staat bekend om zijn Pinot Noir, net als Aube, het meest zuidelijke groeigebied. De Vallée de la Marne, die een vallei inneemt en een warm microklimaat heeft, staat bekend om Pinot Meunier. De naar het oosten gerichte Côte de Blancs is bijna volledig geplant op Chardonnay, net als de Côte de Sézanne. De overheersende bodem in Champagne is gemaakt van krijt, kalksteen en versteende zeeschelpen, een hoog aangeschreven mix die bekend staat als Kimmeridgische bodem.

Maak kennis met de champagneproducenten die de bubbels van Frankrijk opnieuw definiëren

Wat betekent brut?

Je hebt dit mysterieuze woord waarschijnlijk wel eens op een fles bubbels gezien. Brut is slechts een van de vele labels die aangeven hoeveel suiker er in een afgewerkte fles champagne zit. De meest droge wijnen, die geen suiker bevatten, worden brut nature genoemd, gevolgd door extra brut, brut, extra-dry / extra-sec, dry / sec, demi-sec en doux, wat het zoetst is. Een brut champagne heeft een bijna onmerkbare hoeveelheid suiker, die binnen een bepaald percentage moet vallen. Vanwege de bubbels van de wijn wordt deze suiker niet in de mond waargenomen, maar als u een glas champagne proeft dat plat is geworden, zult u waarschijnlijk verbaasd zijn over het suikergehalte.

Rue Dom Perignon, in het dorp Hautvillers in Montagne de Reims / Getty

Vintage vs. niet-vintage

Een “vintage” champagne is een wijn waarin alle druiven in hetzelfde jaar zijn geoogst. Niet alle champagneproducenten maken vintage bottelingen, en zelfs als ze dat doen, maken ze ze niet elk jaar.

Vintage Champagne wordt geproduceerd in jaren waarin druiven op hun best presteren. Niet-vintage champagne, met het label 'NV', is champagne gemaakt van een mix van oogsten uit verschillende jaren. Een voordeel van niet-vintage champagnes is dat slechte oogsten worden gecompenseerd door betere, waardoor een wijnmaker een consistente stijl kan ontwikkelen die niet afhankelijk is van het weer in een bepaald jaar.

Champagne wordt aangevuld met een dosering voordat het definitief wordt afgedekt / Getty

Een korte geschiedenis

Champagne zoals we die kennen was het product van zowel toeval als omstandigheden. Vroege wijn uit de regio was bleekroze en stil. Door de koude wintertemperaturen in de regio werd de gisting van stille wijnen in de kelders vaak stopgezet. De slapende gistcellen bleven in het ongewisse totdat warmer weer een ontwaken veroorzaakte. Deze gistcellen zorgden in het voorjaar voor een tweede gisting in de wijnen, waarbij de resterende suiker werd omgezet in alcohol. Het bijproduct van die fermentatie, koolstofdioxide, bleef in de flessen zitten en zou kurken eruit drukken of ervoor zorgen dat flessen explodeerden.

Halverwege de 17e eeuw deed een benedictijnse monnik genaamd Dom Pérignon, gefrustreerd door het afval dat door deze instabiliteit werd voortgebracht, pogingen om deze fermentatie te stoppen. De eerste bijdrage van Perignon was het introduceren van een mengtechniek waarbij druivensoorten uit verschillende wijngaarden werden gebruikt om een ​​enkele wijn te maken. Hij ontwikkelde ook een manier voor wijnmakers om witte wijn te maken van rode druiven. Die methode blijft, net als zijn mengtechniek, eeuwen later een integraal onderdeel van de champagneproductie.

Rond dezelfde tijd ontdekte de Engelse natuurkundige Christopher Merret dat de introductie van suiker opzettelijk een tweede gisting zou kunnen stimuleren. Het gaf wijnmakers controle over deze onvoorspelbare en schijnbaar willekeurige, wetenschappelijke gebeurtenis. Deze onmetelijke bijdrage betekende dat wijnmakers met opzet mousserende wijn konden maken.

In 1805 nam Madame Barbe-Nicole Clicquot, een 27-jarige Franse weduwe, de controle over het champagnehuis van haar overleden echtgenoot over. Gedurende die tijd heeft Madame Clicquot, ook wel bekend als de weduwe , Frans voor 'weduwe', ontwikkelde een proces dat bekend staat als raadsel, of remuage ​Bij dit proces worden wijnen verplaatst om de dode gistcellen van de tweede gisting in de hals van de fles te brengen, waar ze kunnen worden geëxtraheerd. Voordien waren mousserende wijnen troebel met grote bellen. De techniek leverde wijnen op met kleine, frisse belletjes, ook wel mousse genoemd, en zonder bezinksel.