Dit rapport werd ingediend op maandag 16 oktober 2017, meer dan een week sinds het uitbreken van de bosbranden in Noord-Californië.

Het waaide ongelooflijk tegen de tijd dat we zondagavond naar bed gingen, in ons huis in de stad Kenwood, dat tussen Santa Rosa in het noorden en Sonoma in het zuiden ligt.

De wind sloeg zo hard en hevig dat onze 12-jarige zoon rond middernacht onze kamer binnenkwam, bang dat er een boom op ons huis zou kunnen vallen. De gedachte was ons ook niet ontgaan.

Dus we waren in en uit een onrustige slaap toen we de stem van onze buurman van onder onze slaapkamer hoorden en wanhopig probeerden ons wakker te maken. We renden weg om een ​​hordeur te openen waar we haar konden horen, ervan uitgaande dat er inderdaad een boom op haar huis of dat van ons was gevallen.

Nee. Ze was er om ons te waarschuwen dat er brand was uitgebroken over Highway 12 en dat het snel bewoog. Ze smeekte ons om eruit te komen.

We konden nog geen rook ruiken, maar aarzelden nog steeds niet. Wat de zaken niet hielp, was het feit dat onze stroom was uitgevallen. We worstelden met de zaklampen van onze mobiele telefoon om onszelf, twee honden, een kat, paspoorten, computers, toiletartikelen en al het andere dat we konden beheren te verzamelen. Mijn zoon pakte zijn rugzak en ik deed hetzelfde.

Niets dat ik kan schrijven, kan de omvang van de verwoesting fysiek, mentaal en geografisch mogelijk overbrengen. Dit deel van Noord-Californië zal voor altijd worden veranderd en talloze levens zullen kapot gaan en moeten worden herbouwd.

Het is gemakkelijker om te vergeten wat je nodig hebt dan wat je niet doet als je volledig in paniek bent. Het lukte me om een ​​bakje Nutella te pakken dat ik op het aanrecht had gezien, maar ik dacht geen moment aan een beha. Ik herinnerde me op de een of andere manier een handjevol hondenvoer, maar lieten in de haast hun halsbanden achter.

De wind waaide zo snel dat ik dacht dat er een boom op me zou vallen terwijl we onze twee auto's vol propten met alles wat maar zou passen. Terwijl we ons haastten, zag ik een oranje gloed net op de heuvel vanaf onze oprit en ook aan de overkant van de vallei op de snelweg en naar het zuiden en naar het noorden. Het was overal.

Auto's begonnen bergafwaarts te stromen op onze weg, een massale uittocht. Al snel schreeuwden de megafoons: 'Evacueer nu, evacueer nu, ga nu weg.' Godzijdank waren we er klaar voor. We gingen bergafwaarts naar Highway 12 en sloegen af ​​naar het noorden, naar het huis van mijn moeder in de nabijgelegen gemeenschap Oakmont. We wisten nergens anders heen.

Terwijl mijn zoon en ik rondrenden, slaagde mijn man erin het kippenhok te bereiken en onze zeven vogels te redden van hun slaperige zitstok, door ze in een doos in zijn auto te proppen.

We vestigden iedereen zenuwachtig in Oakmont, terwijl geruchten over evacuatie daar de ronde deden. We probeerden te slapen, of op zijn minst wat kracht te verzamelen, toen er sms'jes binnenkwamen van vrienden van heinde en verre. Velen boden onderdak, hulp, alles. Het leek al onwerkelijk.

We ontsnapten naar het centrum van Santa Rosa en reden langzaam langs de onderkant van Fountaingrove Parkway terwijl deze actief verbrandde.

Auto's bleven toeteren terwijl we ons afvroegen waar we heen zouden gaan. Toen de dageraad aanbrak en we vuur konden zien in de heuvels in het zuiden, in het oosten en in toenemende mate in het westen net boven ons, kwamen de megafoons weer aan het knallen.

En dus deden we het allemaal weer, alles wat we hadden meegenomen, stopte snel weer in de auto's en reden weer naar het noorden. We renden naar de plek van een vriend in de buurt, totdat rook en vuur weer begonnen binnen te dringen.

Vervolgens ontsnapten we naar het centrum van Santa Rosa, terwijl we langzaam langs de onderkant van Fountaingrove Parkway reden terwijl het actief verbrandde. Fountaingrove is nu bijna helemaal verdwenen. De beste vriend van mijn zoon woonde daar. Zijn huis? Weg. Het gezin van een andere klasgenoot was in dat weekend verhuisd, heeft een nacht doorgebracht en nu is hun huis ook weg.

Die verhalen gaan non-stop door en het is moeilijk te begrijpen. We worden nog steeds geëvacueerd, maar hebben gehoord dat ons huis misschien nog wel stilstaat. Er is overal verkoolde aarde omheen. Branden gaan door. Het kan allemaal elk moment veranderen. We kunnen er niet dichtbij komen.

Vrienden tot aan Calistoga, Santa Rosa en Glen Ellen hebben alles verloren. Alleen al op de school van mijn zoon zijn meer dan 30 gezinnen hun huis kwijtgeraakt, wat neerkomt op minstens 150 ontheemden. Zijn school is niet uniek.

En natuurlijk is er de wijnmakerijkant van de tragedie. Zoals gemeld, zijn de wijnmakerijen in Napa en Sonoma verdwenen, van Signorello Estate langs de Silverado Trail in Napa tot Paradise Ridge Winery in de nieuwe Fountaingrove AVA in Santa Rosa.

Als om het zieke gevoel voor humor van het universum te demonstreren, had ik deze week bij Signorello een proeverij georganiseerd. Ik ben er nooit geweest.

Hoe slachtoffers van de branden in Noord-Californië te helpen

Minder bekende verhalen zijn die over wijngaardbemanningen die aan het plukken waren toen de rook begon op te bouwen, die ze allemaal ook moesten evacueren. Veel verloren huizen. Er zijn de pakhuiswijnmakerijen en kleinere wijnmakerijen in beide appellations, waar kleine producenten zonder veel kapitaal zoveel van de wijnen maken die we liefhebben en respecteren. Velen van hen moeten terug naar hun ruimtes om de wijnen te blijven maken en in hun levensonderhoud te voorzien, maar ze mogen niet allemaal weer naar binnen.

Karissa Kruse, de president van Sonoma County Winegrowers, verloor zondagavond haar huis. Toch heeft ze deze verklaring gisteren afgegeven.

“Aan het einde van de werkweek worden we aangemoedigd te weten dat er overal in de regio een grotere beheersing van de branden plaatsvindt. Hoewel de verwoesting zich begint op te tellen, ben ik er trots op berichten van brandweerlieden te horen dat wijngaarden in Sonoma County keer op keer als brandgang hebben gediend.

“We zijn sterke mensen die we vooruit zullen helpen. Geef Wine Country alsjeblieft niet op. Uw steun voor onze bedrijven, wijnen en mensen is nu meer dan ooit nodig. '

Niets dat ik kan schrijven, kan de omvang van de verwoesting fysiek, mentaal en geografisch mogelijk overbrengen. Dit deel van Noord-Californië zal voor altijd worden veranderd en talloze levens zullen kapot gaan en moeten worden herbouwd.

Tegelijkertijd zijn de zorg en bezorgdheid van heinde en verre bemoedigend en reëel, het werk van brandweer, politie en anderen intens en moedig. Dit is nog lang niet voorbij, met veel regio's die nog over zijn of onlangs worden belegerd, van Alexander Valley en Sonoma Valley tot Oakville en Rutherford.

Terwijl ik dit schrijf, zijn er 's nachts nieuwe evacuatiebevelen ingevoerd, een dubbele verplichte evacuatie op dit punt voor sommigen van ons. Het enige dat ik nu kan zeggen is: laat de wind aan onze kant staan.